Ο πατέρας του αιώνα!

21:52 14/4/2012 - Πηγή: OnSports

«Μπαμπά θα ήθελες να τρέξεις μαζί μου σε έναν μαραθώνιο;»

Ο Πατέρας, παρά την προχωρημένη ηλικία του και το πρόβλημα που αντιμετώπιζε στην καρδιά είπε: «Nαι»…

Και έτρεξαν μαζί στον μαραθώνιο και τερμάτισαν…

«Μπαμπά μπορείς να τρέξεις έναν ακόμα μαραθώνιο μαζί μου;»

Και ο Πατέρας, παρά την προχωρημένη ηλικία του και το πρόβλημα που αντιμετώπιζε στην καρδιά, είπε και πάλι: «Ναι»…

Και έτρεξαν μαζί στον μαραθώνιο και τερμάτισαν…

Ώσπου μια μέρα ο γιος ζήτησε κάτι μεγαλύτερο από τον Πατέρα: «Μπαμπά θα ήθελες να πάρουμε μέρος στο Iron Man

μαζί;»

Και ο Πατέρας, παρά την ηλικία του και το πρόβλημα που αντιμετώπιζε στην καρδιά, κουβαλώντας - με την ατέρμονη δύναμη της ψυχής του - τον τετραπληγικό γιο του, κολύμπησε 3,8 χιλιόμετρα, έτρεξε 42.195 μέτρα και ποδηλάτησε για άλλα 180 χιλιόμετρα… Χωρίς διακοπή…

Και στο τέλος τερμάτισαν και πάλι, όχι μία, αλλά έξι φορές (!) βγαίνοντας νικητές από μία αληθινή ιστορία που εξυμνεί τη ζωή, το μεγαλείο της οποίας είναι άδικο να «χαλιναγωγηθεί» με λέξεις… Όσες αράδες κι αν γράψεις, η εικόνα και το συναίσθημα θα είναι πάντα εκεί, κυρίαρχη των πάντων!

Μια ιστορία που κάνει τον νου να σαλεύει, μια ιστορία ενός Πατέρα με αέναη ρώμη, ο οποίος έγινε αδιαίρετο ένα με το τετραπληγικό παιδί του, μόνο και μόνο για να πάρει ένα χαμόγελό του… Να του δώσει όσα του στέρησε η φύση και η απάνθρωπη δίκη της γέννησής του.

Ελπίδα μέσα από τα συντρίμμια…

Στις 16 Γενάρη του 1962, σε ένα νοσοκομείο της Μασαχουσέτης, μια επιπλοκή στη γέννα σύνθλιψε τα όνειρα της Τζούντι Χόιτ, η οποία ήρθε αντιμέτωπη με τον χειρότερο φόβο που θα μπορούσε να βιώσει μια επίδοξη μητέρα. Ο ομφάλιος λώρος του εμβρύου είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του, σταματώντας την αιμάτωση του εγκεφάλου εκείνα τα κρίσιμα λεπτά λίγο πριν δει το πρώτο φως.

Τελικά ο μικρός Ρικ κέρδισε τη μάχη για τη ζωή, ωστόσο το κόστος ήταν τερατώδες. Όπως ενημέρωσαν αργότερα οι γιατροί, δεν θα μπορούσε ποτέ, ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει, καθώς η ολιγόλεπτη μη οξυγόνωση είχε καταστρέψει το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ήταν υπεύθυνο για την κίνηση των άκρων και της ομιλίας.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών της ζωής του νεογέννητου, ο Ντικ και η Τζούντι συνειδητοποίησαν πως το παιδί τους ήταν τετραπληγικό, ωστόσο παρά την προτροπή των ειδικών - οι οποίοι δεν άφηναν κανένα περιθώριο ελπίδας - ο Ρικ να κλειστεί σε κάποιο ίδρυμα, καθώς δεν θα ζούσε ποτέ φυσιολογική ζωή, προτίμησαν τον δύσβατο, κακοτράχαλο δρόμο και αγωνίστηκαν για την κοινωνική αποδοχή και ενσωμάτωσή του. Ίσως στα μάτια του που τους ακολουθούσαν σε κάθε τους κίνηση, όπως είχε εκμυστηρευτεί η ίδια η Τζουντ, να είχαν διακρίνει την απύθμενη δύναμη της καρδιάς του.

Αντί να στείλουν τον Ρικ έτσι σε ειδικό κέντρο όπου τους διαβεβαίωσαν πως θα τύγχανε της καλύτερης φροντίδας, πάλεψαν ώστε το παιδί τους να γίνει δεκτό σε δημόσιο σχολείο της γειτονιάς τους.

Ελευθερώθηκε!

Όταν μάλιστα έγινε 11 ετών, τον πήγαν στο Πολυτεχνείο της Βοστόν