Ο συμπαίκτης των αγγέλων…

10:25 13/9/2011 - Πηγή: OnSports

Λένε πως δεν χρειάζεται παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα και θα το συνειδητοποιήσεις… Μερικές φορές μάλιστα ένα και μόνο φτερούγισμα των βλεφάρων αρκεί να σε παρασύρει στην αιωνιότητα πριν σε πλημυρίσει μια γαλήνη που όμοιά της δεν έχεις ξανανιώσει… Είναι το διαβατήριό σου, λένε… Για τη γειτονιά των αγγέλων…Την κρίσιμη εκείνη στιγμή ο χρόνος παγώνει και σαν κακόγουστη φάρσα, σκηνοθετημένη θαρρείς από καιρό, κάποιος περιμένει υπομονετικά να κόψεις το ένα και μοναδικό εισιτήριο για να αρχίσει να ξετυλίγει την μπομπίνα με το ασπρόμαυρο φιλμ όλης

σου της ζωής… Αυτό λένε αλαφρώνει την ψυχή σου ξεκουράζοντας τα μάτια από την εκθαμβωτική λάμψη που ποτίζει το διάβα σου… Σε αυτό, όλες τις σκηνές τις έγραψες μόνος σου…Είναι άλλωστε και το μόνο που έχεις δικαίωμα να στριμώξεις στις αποσκευές σου για το ταξίδι... Κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν πως το βλέπεις ξανά και ξανά και οι σκηνές που έπαιξες σωστά θα σου χαρίζουν απλόχερα αιώνια ευτυχία… Παράδεισο αποκαλούν αυτό το κομμάτι… Σε όσες πάλι η ερμηνεία σου ήταν ερασιτεχνικού επιπέδου, θα νιώθεις τη δυστυχία που προκάλεσες στους άλλους εγκλωβισμένος διαρκώς σε έναν λαβύρινθο που θα βλέπεις την έξοδο, όχι όμως το μονοπάτι που οδηγεί σε αυτήν… Και αυτό το κομμάτι είναι η Κόλαση…Το τέλος…Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Γιώργος Μητσιμπόνας τη μόνη δυστυχία που προκάλεσε στους συνανθρώπους του ήταν πως έκοψε το ένα και μοναδικό εισιτήριο πολύ νωρίς, αφήνοντας πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό και πόνο… Αυτό βλέπεις ήταν το τίμημα για να γίνει συμπαίκτης των αγγέλων…Παραμονή του Σταυρού πριν ακριβώς δεκατέσσερα χρόνια, ο Γιώργος είχε αδόκητο ραντεβού με τον Χάρο και τη μεταγραφή του σε άλλες αλάνες, άλλα γήπεδα που φωτίζουν αιώνιο φως… Το καμάρι του Κάμπου που είχε ταξιδέψει στα ουράνια μια ολόκληρη πόλη, έπαιρνε τον ίδιο δρόμο χωρίς όμως επιστροφή… Οι τίτλοι τέλους έπεφταν με φόντο γκρι, ηλιοκαμένου… Όπως αυτό της ασφάλτου λίγο έξω από τη Γιάννουλη, όντας το τελευταίο θύμα μιας κατάρας που θέλει την ομάδα της ΑΕΛ να χάνει τα παιδιά της στην άσφαλτο, επιβεβαιώνοντας παράλληλα πως μερικές ιστορίες είναι τόσο άδικες που σε αναγκάζουν, όσο δύσκολο και αν φαντάζει, να ξεκινήσεις από το τέλος τους…Ήταν λίγο πριν το μεσημέρι ενός ακόμα Σαββάτου υποταγμένου στο έλεος του αδυσώπητου ήλιου που είχε καταλάβει από νωρίς τη θέση του στον φιλόξενο ουρανό του Κάμπου και ο Γιώργος Μητσιμπόνας αναχωρούσε μαζί με τον Νίκο Μίχο από τη Λάρισα, μετά το τέλος της προπόνησης με τα παιδιά της ακαδημίας ποδοσφαίρου του ΑΟΔ Λάρισας για τον Τύρναβο. Εκεί τους περίμενε η ομάδα της Α.Ε. Τυρνάβου για να ταξιδέψουν στην Κοζάνη όπου είχε προγραμματιστεί φιλικό παιχνίδι με την τοπική ομάδα.Τότε ήταν που η δολοπλόκος ζωή τον έκανε να μοιάζει με μαριονέτα παραδομένη στις ορέξεις της και σκηνοθετώντας περίεργες συγκυρίες που καιροφυλακτούν σχεδόν πάντα πίσω από μια τεράστια συμφορά, απέδειξε πως δεν τον υπολόγιζε πια… Η μάλλον τον προόριζε για κάτι ανώτερο…Κάποια  χαρτιά που έπρεπε να φωτοτυπήσει και να επιστρέψει, ανάγκασαν τον Γιώργο να γυρίσει πίσω κι εξαιτίας αυ