Ο Βασίλης έβγαλε δηλητήριο

03:47 25/4/2012 - Πηγή: OnSports

Το καλοκαίρι του 2010, για όποιον ζούσε από κοντά το σήριαλ ονόματι Βασίλης Σπανούλης, αποτέλεσε μια γροθιά στο στομάχι. Όλο το στόρι από την μικρότερη λεπτομέρεια ως τη νύχτα του μουντιάλ, έχει αποτυπωθεί στις σελίδες της εφημερίδας και πρωτύτερα στις καρδιές και το μυαλό όλων όσων το έζησαν. Προσωπικά, θεωρώ άκυρη τη συνεχή αναπαραγωγή του θέματος, ωστόσο, φαίνεται πως ακόμη πουλά.

Επίσης, δε θεωρώ πως οι εκατέρωθεν χαρακτηρισμοί ήταν ποτέ αναγκαίοι. Παρ’ όλα αυτά το «παιχνίδι» δεν είναι

πάντα ευχάριστο και πολλές φορές οι κανόνες είναι ιδιαιτέρως σκληροί. Μακάρι οι παίκτες να μην …πουλούσαν ποτέ την …ιδέα τους, να μην άλλαζαν ποτέ στρατόπεδο και να έμεναν πιστοί σε αυτό που έδειχναν πως πιστεύουν. Αυτό, ωστόσο, είναι ουτοπικό. Πάντα θα υπάρχουν προδοσίες, πάντοτε θα πληγώνεται ο αγνός φίλαθλος από το δήθεν ίνδαλμα του. Πόσοι Αλβέρτηδες και πόσοι Ντελ Πιέρο να υπάρχουν; Μετρημένοι στα δάχτυλα, μάλλον. Θυμάμαι στην πρώτη του Μιχάλη Κωνσταντίνου στον Παναθηναϊκό, 18.000 «πράσινοι» φώναζαν «Μιχαλάκη είσαι τρέλα με την πράσινη φανέλα» και καμιά 500αρια απαντούσαν από μια γωνιά της 13 «Είναι τρέλα από μόνη της η πράσινη φανέλα». Κάτι ήξεραν…

Εδώ και ένα διήμερο το θέμα Σπανούλη, κακώς κατ΄ εμέ, ήρθε στον αφρό. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Δημήτρης Ιτούδης ρωτήθηκαν και ο δεύτερος, εμφανώς χολωμένος, ξετύλιξε ξανά το κουβάρι. Μάλιστα, μίλησε με λόγια σεβασμού για τον Βασίλη. Παρ’ όλα αυτά στον αρχηγό του Ολυμπιακού φαίνεται πως μετέφεραν λάθος τα λόγια των πρώην προπονητών του. Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω πως τ’ άκουσε με τα δικά του αυτιά και έκανε αυτή την τοποθέτηση.

Ο Ομπράντοβιτς δε ξέρει τον λόγο, που ανέφερε ο Βασίλης. Από εκείνη τη Δευτέρα του Ιούνη περιμένει. Αλλά αυτό ποσώς ενδιαφέρει, η ζωή συνεχίζεται και το …μοναστήρι να ‘ναι καλά. Για τον Ιτούδη από την άλλη, μοιάζει με μεγάλο φάουλ όλη η τοποθέτηση του Έλληνα σταρ. Όποιος έχει ζήσει έστω λίγο τον Παναθηναϊκό θα ξέρει πως ο κόουτς περνά πολύ περισσότερες ώρες από αυτές που αναλογούν σε μια σχέση προπονητή – παίκτη με τα παιδιά της ομάδας. Δουλεύοντας κάθε λεπτομέρεια και προσπαθώντας μαζί με τον Ζοτς να εξελίξουν κάθε ικανότητα των παικτών τους. Η λειτουργία τους είναι μοναδική στην Ευρώπη και ανεκτίμητη για κάθε αθλητή. Εξάλλου, αυτή η δουλειά αποτέλεσε και ένα μεγάλο …κομμάτι του διαβατηρίου για να πάει ο Billy’s στην Αμερική, να επιστρέψει ξανά στο «τριφύλλι» και να ξεκινήσει ένας τεράστιος χορός εκατομμύριων στα πόδια του από τον Ολυμπιακό.

Τέλος, το «δεν θα τον χαιρετούσα» σε σχέση με τα λόγια που ειπώθηκαν στο Φαληρικό γήπεδο, δεν μπαίνουν καν στο ζύγι. Αλλά ούτε αυτό έχει σημασία, αυτό που μένει είναι πως στον επαγγελματικό αθλητισμό δεν υπάρχει πραγματική αγάπη. Αυτή τη βρίσκει κανείς με το σταγονόμετρο και συνήθως προέρχεται από αυτούς που πληρώνουν και όχι από αυτούς που πληρώνονται. Άλλωστε οι μεν είναι επαγγελματίες και οι δε τρελοί…

ΥΓ: Ιδανικά θα ήταν οι «σημαίες» να κυμάτιζαν περήφανες στους ιστούς τους. Οι εποχές, όμως,