Σιγά μη… δολοφόνησε και τον JFK o Φερέιρα

10:52 7/1/2012 - Πηγή: OnSports

Λέγαμε χθες ότι για πολλούς και διάφορους λόγους, στον Φερέιρα έγινε μετά το ματς με τον Παναιτωλικό και κριτική που ξέφυγε από τα όρια της καλόπιστης (και με επιχειρήματα) επισήμανσης κάποιων αδυναμιών, αλλά και κάποιων λανθασμένων κινήσεων που έγιναν εμφανείς στο Αγρίνιο. Και, κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον ένας απ’ αυτούς τους λόγους έχει… βαθιές ρίζες στο παρελθόν.

Το σύμπτωμα δεν είναι βεβαίως πρωτοφανές ούτε αφορά μόνο τον Παναθηναϊκό. Στις περισσότερες ομάδες, οι παίκτες συγκεντρώνουν γενικώς

λιγότερα πυρά απ’ ότι ο προπονητής. Και αν στο (όποιο) θέμα εμπλέκεται και κάποια αγαπητή διοίκηση (έστω και παρελθούσα), είναι αλήθεια ότι η θέση του κόουτς γίνεται ακόμη πιο δύσκολη. Άλλωστε, οι παίκτες είναι και καλές πηγές –για τις δε διοικήσεις, ούτε λόγος να γίνεται…

Και τα λέω όλα αυτά επειδή, αν και ένα σωρό γράφτηκαν για τον Φερέιρα, για την (κακή) απόδοση αρκετών παικτών στο Αγρίνιο γράφτηκαν από… ελάχιστα, έως τίποτε. Κι όσο για το θέμα που επί χρόνια ολόκληρα πια ταλανίζει την ομάδα, αυτό του αξιόπιστου κεντρικού αμυντικού, στον «αφρό» ήρθε μόνο επειδή ο Πορτογάλος (αυτονόητα) το επεσήμανε ως επιτακτική ανάγκη μετά τον τραυματισμό του Μπουμσόνγκ –και ενώ τα ρεπορτάζ που έχουν να κάνουν και με τους επικείμενους επενδυτές έχουν, προς το παρόν, «μεταγράψει» καμιά δεκαριά μέσους και επιθετικούς παγκοσμίου εμβέλειας στην ομάδα…

Θέλω να πω, δηλαδή, πως η κριτική (επαναλαμβάνω) είναι καλή και χρήσιμη, αλλά για να είναι και δίκαια πρέπει να συνυπολογίζει όλες τις παραμέτρους. Ο Φερέιρα (ο κάθε Φερέιρα) δεν μπορεί, έτσι να μπαίνει στο στόχαστρο ωσάν κάθε πράξη (ή παράλειψή του) να αφορά αποκλειστικώς και μόνο τον ίδιο. Δεν είναι έτσι τα πράγματα και το ξέρουν όλοι αυτό.

Για παράδειγμα, το γεγονός ότι το περασμένο καλοκαίρι υπήρξε πρωτοφανώς «σφιχτό» οικονομικά δεν ήταν απόφαση του Φερέιρα. Και ότι εν τω μεταξύ –κατά γενική ομολογία- όχι απλώς αποδέχθηκε την κατάσταση αλλά έκανε και ό,τι καλύτερο μπορούσε και μπορεί μ’ αυτήν, έχει ως τώρα πιστωθεί στα θετικά του. Και δικαίως. Δεν μπορεί τώρα, εν μία νυκτί (άντε δύο) να αρχίσει να χρεώνεται στα… αρνητικά του.

Αντιστοίχως, ότι δεν έχει πατήσει (για τον πιο πάνω ή άλλον λόγο δεν έχει σημασία) ως τώρα «πόδι» για να λυθεί το ζήτημα του περιβόητου πλέον… «Χάμερ» ή θα τεθεί εντός του ίδιου πλαισίου που προαναφέραμε ή, ξάφνου, δεν μπορεί να τεθεί ως… όψιμη «παραξενιά» ή, ακόμη χειρότερα, ως παλαιά «παραλειψη». Είναι βολικότατο το… μονά-ζυγά (και μονόζυγα!) δικά μας, εννοώ, αλλά δεν πείθει εύκολα.

Ο Φερέιρα δεν είναι αλάνθαστος, όπως και κανείς μας. Αλλά όπως ακριβώς θα ήταν υπερβολικό να αποκληθεί ως ο μοναδικός παράγων που έχει συνεισφέρει στην ως τώρα πορεία του Παναθηναϊκού, άλλο τόσο υπερβολικό (και άδικο) θα ήταν να αρχίσουμε, μόλις δυσκόλεψαν λίγο τα πράγματα, να τον δείχνουμε με το δάχτυλο ως κεντρικό «υπαίτιο» όχι μόνο μιας (λογικής γενικώς και καθόλου απίθανο να προκύψει) «κοιλιάς», αλλά και διαφόρων άλλων πραγμάτων που… προηγούνται του ιδίου μήνες και χρόνια