Ταξιδέψτε μαζί τους...

18:30 21/10/2011 - Πηγή: OnSports

Το σημερινό post θα μπορούσε να έχει τίτλο «συνέχεια εκ του προηγούμενου»... Σε μια χώρα υπό κατάρρευση, λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση των θλιβερών επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας και την ψήφιση του πλέον αντιλαϊκού νομοσχεδίου που έχει καταρτιστεί από τη μεταπολίτευση και ύστερα, στο ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός φρόντισε να μας… ταξιδέψει σε άλλη γη, σε άλλη μέρη.

Στην

Ελλάδα του 2011, την Ελλάδα που τα πάντα συρρικνώνονται, απαξιώνονται και βρίσκονται σε δεινή κρίση, εξακολουθεί να υπάρχει μια σταθερά. Τα ματς του Παναθηναϊκού, ο Παναθηναϊκός ο ίδιος και το όλο σκηνικό που προσφέρει ο πρωταθλητής Ευρώπης στο γήπεδο του.

Οι αγώνες αρχίζουν και τελειώνουν με το γνωστό «Obradovic poropompero» (στο ρυθμό του τραγουδιού του Μανόλο Εσκομπάρ) και τον Ομπράντοβιτς, σε ένδειξη ταπεινότητας και σεμνότητας, να πηγαίνει για πρώτη φορά ύστερα από 40 λεπτά «πάλης» με τους παίκτες του στην άκρη του πάγκου κι αφού πρώτα δείξει σε όλους, ό,τι πρωταγωνιστές είναι οι παίκτες και εκείνοι πρέπει να αποθεώνονται.

Ο Παναθηναϊκός, ακόμη και χωρίς τους Φώτση, Νίκολας, Τέπιτς, δίχως τον Περπέρογλου, ωσεί παρόντες τους Μπατίστ (φανερά αδύναμος), Τσαρτσαρή και τον Βουγιούκα ανέτοιμο (δηλαδή με επτά παίκτης της περσινής 12αδας να είναι κατ’ ουσίαν εκτός μάχης, είτε στην κυριολεξία, είτε μεταφορικά), εξακολουθεί να παίζει στο μάξιμουμ και κατορθώνει να βγάζει από τον πρώτο επίσημο αγώνα της σεζόν αυτοματισμούς και καλό μπάσκετ με θέαμα για τον κόσμο του.

Το δε ΟΑΚΑ, με τον παλμό από περίπου 8.000 οπαδούς, με τα βίντεο, τα ηχητικά, τους διαγωνισμούς και την όλη ατμόσφαιρα, παραμένει ένα υπέροχο σκηνικό που σε κάνει να δραπετεύεις από το κατάμαυρο και καταθλιπτικό τοπίο της χώρας. Σαν να βρίσκεσαι αλλού. Σαν να σε πήρε ένα χεράκι, σε έβγαλε από τους καπνούς, τις φλόγες, τις εκρήξεις και τους ματωμένους δρόμους της Πλατείας Συντάγματος και σε έριξε σε ένα μέρος που μπροστά σε όλα τα προηγούμενα, μοιάζει παραδεισένιο…

Το ίδιο μπορεί κάλλιστα να συμβεί στο ΣΕΦ, περίπου το ίδιο έζησαν όλοι όσοι βρέθηκαν στις εξέδρες του «Γ.Καραϊσκάκης» στον αγώνα του Ολυμπιακού με την Ντόρτμουντ. Αλλά η διαφορά με το ποδόσφαιρο, είναι ότι στο μπάσκετ πρώτα ο Παναθηναϊκός αλλά ακόμη και ο Ολυμπιακός, δεν θα δίνουν τέτοιες ευκαιρίες «δραπέτευσης» σε μικρές δόσεις. Θα τις προσφέρουν σε μια σειρά αγώνων, σαν να πρόκειται για θεραπεία κατά της κατάθλιψης που πάνε να μας ρίξουν.

Ειλικρινά, αγωνιστικά ελάχιστα με απασχόλησε το ματς. Ίσως δεν έπρεπε. Ίσως όμως δεν είμαι σε θέση να λειτουργήσω σωστά ως επαγγελματίας. Ίσως πάλι ενδόμυχα νιώθω πως ό,τι κι αν βλέπαμε από το Παναθηναϊκό το βράδυ της Πέμπτης, όπως επίσης και από τον Ολυμπιακό το βράδυ της Παρασκευής στο Μπιλμπάο, θα απέχει μεγάλο βαθμό από όσα θα κάνουν οι ομάδες την περίοδο που θα κρίνονται οι τίτλοι.

Ότι από όλα αυτά κι αν ισχύει, ή και όλα μαζί αν γίνεται, με κάνουν να μην νιώθω την ανάγκη να μπω σε λεπτομέρειες για την όντως σπουδαία, απρόσμενα καλή, απόδοση του Παναθηναϊκού, αλλά να σταθώ στην ατμόσφ