Το παράδειγμα του Αντρέα...

22:41 4/1/2012 - Πηγή: OnSports

Τον Ανδρέα Γλυνιαδάκη τον πρωτογνώρισα όταν βρισκόταν ακόμα- αμούστακο παιδί- από τον Παναθηναϊκό. Τον είχαν αποκτήσει από τον Κύδωνα Χανίων. Επί της ουσίας ποτέ δε βρήκε θέση στον Παναθηναϊκό, ούτε καν για βοηθητικός. Ίσως ελάχιστοι να θυμούνται πλέον ότι ο Γλυνιαδάκης (από τον Κύδωνα) μαζί με το Φώτση (από τον Ηλυσιακό) ήταν οι «επενδύσεις για το μέλλον» του Παναθηναϊκού το 1997.

Τον έβλεπα (πάλι) πριν από λίγη ώρα στον αγώνα του Ολυμπιακού

στη Νέα Σμύρνη απέναντι στον Πανιώνιο. Δικαίωσε για μιά ακόμα φορά την αποψή μου: Μαχητής... Πολεμιστής από τους λίγους και δουλευταράς. Παίκτης με αυτογνωσία... Γνωρίζει ποιές είναι οι δυνατότητές του και γι' αυτό όποτε του ζητηθεί εκτός από... πάντα έτοιμος θα παίξει πάνω από το μέσο όρο του. Μπορεί- για παράδειγμα- να είναι παίκτης του «6»... Δεν πρόκειται ποτέ να παίξει για «5» αλλά είναι πολύ πιό πιθανό να παίξει για «7» ή για «8»...

Δεν πρόκειται ποτέ να γίνει σταρ. Δεν σας είπα κάτι καινούργιο, το ξέρετε όλοι. Θα είναι πάντα ένας ρολίστας, ένα «σκληρό» παιδί έτοιμο ν' αντεπεξέλθει σε ειδικές συνθήκες. Το θέμα δεν είναι ότι το γνωρίζουμε όλοι εμείς. Το σημαντικό είναι ότι το γνωρίζει, το έχει αποδεχτεί και ο ίδιος. Κι αυτό, μαζί με τις υπόλοιπες αρετές του τον κάνει ακόμα πιό δυνατό...

Ο Ανδρέας πραγματικά απέκτησε περίοπτη θέση στην εκτίμησή μου για το λόγο ότι «κυνήγησε» τα όνειρά του. Και τα πέτυχε... Τριαντάρης πλέον αγωνίζεται σε ομάδα υψηλού επιπέδου κι έχει καθιερωθεί. Όπως και πριν μετακομίσει στον Ολυμπιακό ήταν εξαιρετικός- πάντα στο ρόλο του και πάντα κάνοντας σωστά τη δουλειά του- στο Μαρούσι, που τότε ήταν μέσα στις 3 καλύτερες ομάδες στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Βρέθηκε στην Εθνική ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Πολέμησε και το πέτυχε, δεν του το χάρισε κανείς. Όπως κανείς δεν του χάρισε το παραμικρό καθώς ο ίδιος διεκδίκησε αυτά που ήθελε.

Αλήθεια, θυμάται κανείς ότι ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης έφτασε στο σημείο να παίξει και 13 ματς στο ΝΒΑ με τους Σιάτλ Σούπερσονικς, την περίοδο 2006-2007; Και τότε είχε πολεμήσει για τα όνειρά του παίζοντας πρώτα στο NBDL (2005-2006 με Ροανόκε) πριν τον καλέσουν οι Σόνικς (που πλέον έχουν μετακομίσει στην Οκλαχόμα)... Επαιξε για 13 ματς την ίδια χρονιά που βρισκόταν στους Ρόκετς και ο Σπανούλης. Αλλά ξέχασα... Τότε εμείς ασχολούμασταν με τον... Βαν Γκάντι που δεν βάζει τον «Kill Bill» να παίξει και όχι με το Γλυνιαδάκη.

Παρένθεση, γιατί πολλά έχουν δει τα μάτια μου κι έχουν ακούσει τ' αυτιά μου: Δεν κατακρίνω το Σπανούλη αλλά τους συναδέλφους μου που... ανέλυαν τη «μεταχείριση» του «kill Bill». Την ίδια στιγμή ένα άλλο παιδί, ο Γλυνιαδάκης, που ουδεμία σχέση σε αξία έχει με το Σπανούλη πετύχαινε το όνειρό του αλλά ουδείς ασχολιόταν. Κλείνει η παρένθεση.

Και μετά το ΝΒΑ επέστρεψε στο NBDL και μάλιστα πήρε πρωτάθλημα με την Αλμπουκέρκη πριν βρεθεί στη Βίρτους Μπολόνια. Απ' εκεί και πέρα; Είχε γίνει άντρας πιά: Μαρούσι, Ολυμπιακός...

Επιμένω όμως ότι τα σημαντικά αγαθά του Ανδρέα είναι δύο: Η αυτογνωσί