Το στιγμιότυπο που «έδειξε» την ουσία

21:55 5/9/2011 - Πηγή: OnSports

Το δύσκολο στο σημερινό κομμάτι, δεν είναι ο σχολιασμός της συνέντευξης του Γιάννη Βαρδινογιάννη και της επόμενης μέρα στον Παναθηναϊκό. Το δύσκολο είναι να βρεις τρόπο να το ξεκινήσεις. Να βρεις τρόπο να… ξεκινήσεις να μιλάς, για κάτι που… τελειώνει οριστικά.Το παλεύω τόση ώρα, αλλά δεν βρίσκω κατάλληλο τρόπο. Δεν θέλω να ξεκινήσω με ετεροχρονισμένους ύμνους για την αποχώρηση της οικογένειας. Το αφήνω αυτό στους ειδικούς του είδους. Στις… μοιρολογίστρες, που ξεσκίζουν κάποιον όσο είναι παρόν και… κλαίνε για την απουσία του, όταν φεύγει.Δεν ήθελα επίσης, να ξεκινήσω επιθετικά, σε στιλ «τα θέλατε

και τα πάθατε» ή «τον διώξατε τώρα… χαρείτε για την… επιτυχία σας», γιατί κάτι τέτοιο, θα αδικούσε το ήθος και την ανωτερότητα που έδειξε ο ίδιος στην τελευταία του συνέντευξη με την ιδιότητα που τον ξέραμε μέχρι τώρα.Η αλήθεια είναι, πως όσοι εξακολουθούν να έχουν σώας τα φρένας και να διαθέτουν ακόμα στοιχειώδη λογική, θα ένοιωσαν σίγουρα ένα κενό και ένα σφίξιμο, όχι μόνο σε σχέση με την επόμενη μέρα στον Παναθηναϊκό, αλλά συνολικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο.Και μ’ αυτό χωρίς να το πολυκαταλάβω, μπήκα και στην ουσία της ιστορίας. Κι αυτή είναι μία και μοναδική. Στον Παναθηανίκό, πέτυχαν, πετύχαμε αν θέλετε, κάτι το… μοναδικό. Να διώξουμε την οικογένεια Βαρδινογιάννη και να αδρανοποιήσουμε –τουλάχιστον- την οικογένεια Γιαννακόπουλου.Όταν στο μέλλον κάποιοι θα συζητάνε γι’ αυτόν τον σύλλογο, το λιγότερο θα… απορούν γι’ αυτό το… κατόρθωμα.Που όμως στον Παναθηναϊκό του παραλογισμού, του μίσους, της εσωστρέφειας και του εμφυλίου, το πετύχαμε και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο… ζόρι.Αρκούσε γι’ αυτό να εμφανιστούν δυο-τρεις ψευτοσωτήρες με καθρεφτάκια και χάντρες και αρκούσε επίσης να… πειστεί από ένα απίστευτα καλολαδωμένο επικοινωνιακό μηχανισμό η πλειοψηφία του κόσμου του Παναθηναϊκού, να μείνει… τουλάχιστον απαθής αν όχι και συνένοχη, στην λεηλασία αυτής της ομάδας, από μια θλιβερή μειοψηφία.Σε λίγο καιρό και με αυτά που θα βιώσει ο Παναθηναϊκός, τα περισσότερα απ αυτά που συζητάμε σήμερα και οι περισσότερες από τις… αγωνίες και αναζητήσεις της πρόσφατης καθημερινότητας αυτού του συλλόγου, θα μοιάζουν αστείες. Από τα περιβόητα… χαμένα πρωταθλήματα, μέχρι τα… εποχή της μιζέριας, οι Μίτου και Ραγκουέλ και η… απροστάτευτη ομάδα.Θα τα λέμε και οι πιο σοβαροί θα αναρωτιόμαστε αν πραγματικά για πολλά χρόνια, αυτή ήταν η ασχολία και τα ερωτηματικά μας. Θα είναι αργά όμως. Όπως ήδη είναι πολύ αργά και για πολλά και για… πολλούς.Εκείνο που έμεινε ΚΑΙ από την χθεσινή συνέντευξη αποχώρησης του Γιάννη Βαρδινογιάννη, είναι ένα.Το ότι στον Παναθηναϊκό έγιναν κυριολεκτικά εγκλήματα. Ότι κάποιοι μπήκαν και τον διέλυσαν με το έτσι θέλω και με τον ίδιο ακριβώς νταβαντζιλίδικο τρόπο αποχώρησαν και τον άφησαν σε μια βαθιά και αγιάτρευτη κρίση. Και μαζί με αυτό, το ότι, όλοι όσοι στοιχήθηκαν, υποβόηθησαν και ωφελήθηκαν απ’ αυτή την λεηλασία, όχι απλά δεν ένοιωσαν την ανάγκη να ζητήσουν συγνώμη για το έγκλημά τους σε βάρος του μεγαλύτερου και ιστορικότερου συλλόγου της χώρας, αλλά συνέ