Να’χα μία Ζάχα!


Ο μαλακός πυρήνας μιας σταρχιτεκτόνισας που δεν είναι μόνο ό,τι έχει κτίσει. Η λίστα με τις πρωτιές της Ζάχα Χαντίντ δεν έχει τέλος. Ξεκινά συνήθως με την εισαγωγή «η πρώτη γυναίκα αρχιτέκτων που…» και μετά ο καθένας συνεχίζει με ό,τι πιστεύει ότι δεν είχε ξαναδεί ποτέ του πριν έρθει σε επαφή με το αρχιτεκτονικό της έργο. Σπάνια όμως ο κόσμος αναφέρεται στο έργο της Χαντίντ που προηγείται αυτού που υλοποιήθηκε ή που δημιουργείται παράλληλα με ό,τι κτίζεται και μένει σχεδόν στην αφάνεια, αφού είναι φυσικό το κτισμένο να «λαμπυρίζει» πάντα περισσότερο. Στις αρχές της δεκαετίας
του 1980 όμως, όταν ξεκίνησε να οικοδομείται η παγκόσμια αίγλη της Χαντίντ, ο κόσμος της αρχιτεκτονικής που πρώτος πίστεψε ότι κάτι νέο και πρωτοπόρο γεννιόταν χάρη σ΄ αυτήν, έβλεπε κυρίως σχέδια και ζωγραφική -ένα σκέλος του έργου της που  δεν έπαψε ποτέ να παράγεται και να εξελίσσεται. Αυτό λοιπόν παρουσιάζεται τώρα στην Buchmann Gallerie στο Βερολίνο (μέχρι 23/6), με στόχο να λειτουργήσει σαν μικρό αρχιτεκτονικό λεξικό που θα εξηγεί: πώς το μαλακό συναντά το κοφτερό, πώς το κοίλο συνδέεται με το κυρτό και πώς η γλυπτική ευαισθησία των κτισμένων όγκων μπορεί να μας παρασύρει σε μιαν άλλη αντίληψη του εαυτού μας. Κυρίως όμως, η πρόθεση της έκθεσης είναι
Keywords
Τυχαία Θέματα