Επιείκεια για τα τέσσερα παιδιά

Κύριε πρόεδρε, κύριε εισαγγελέα,
Για τα παιδιά αυτά, ζητάμε την επιείκεια σας. Όχι. Δεν είναι εκείνα που φταίγανε. Δεν όπλισαν μόνα τα χέρια τους. Τα καλάσνικοφ άλλοι τα κρατούσαν. Τα κρατούσαν εκείνες οι μητέρες που τώρα λένε γεμάτες υπερηφάνεια πως «στηρίζουν τα παιδιά τους». Ο πατέρας εκείνος που με στόμφο αναφέρει ότι «όλοι στην οικογένεια είμαστε αναρχικοί». Τα κρατούσαν οι κυρίες των βορείων προαστίων κι όχι αυτά τα παιδιά, τα οποία κάποιοι εγκατέλειψαν για να ασχοληθούν με τα προσωπικά τους αδιέξοδα. Με το ΕΓΩ κι όχι με την ανατροφή των παιδιών τους ως όφειλαν.

Ναι.
Τα παιδιά αυτά είναι θύματα. Είναι θύματα μιας ολόκληρης εποχής. Θύματα του ατομισμού και του υλισμού των βορείων προαστίων. Είναι τα εγκαταλελειμμένα παιδιά που μεγάλωσαν με τις Φιλιππινέζες, καθώς οι μαμάδες τους δεν είχαν χρόνο να τους αφιερώσουν μιας και ήταν πολύ απασχολημένες με τη συγγραφή βιβλίων, με το ρέικι, με τη γιόγκα και με τα συναισθηματικά τους αδιέξοδα. Με τους καφέδες στου Βάρσου, με το shopping therapy, με τους γκόμενους ή με τα διαζύγια τους.
Keywords
Τυχαία Θέματα