Πικρός διάλογος

10:22 3/8/2012 - Πηγή: Πρώτο Θέμα

«Η παιδεία είναι ταξική τελικά» σχολίασε η Β. καθηγήτρια σε παραμεθόριο περιοχή τα τελευταία 15 χρόνια. Πήγε εκεί αναπληρώτρια. Τα παιδιά της τότε στο δημοτικό, σήμερα φοιτητές σε διαφορετικές πόλεις. Τρία σπίτια συντηρεί η οικογένεια. Εκπαιδευτικοί οι δύο γονείς, άκουγαν τις δυνατότητες που προσφέρει σε ένα παιδί ένα ιδιωτικό σχολείο των Αθηνών και μοιραία έκαναν τις συγκρίσεις. Ναι είναι ταξική, επανέλαβε για να εξηγήσει ότι δεν εννοεί μόνον την υποδομή, τις ξένες γλώσσες, τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Η σύγκριση, ισοπεδωτική

σχεδόν, εστίασε ανάμεσα στη λειτουργία, τη συνέπεια, την απόδοση, την αξιολόγηση των λειτουργών της εκπαίδευσης. Λαμπροί καθηγητές, μυαλά σπουδαία, με ταλέντο και μεταδοτική ικανότητα, με επιτυχίες, πέρασαν απ’ τα χέρια τους παιδιά και παιδιά. Στην τάξη το πρωϊ σέρνονται, αδιάφοροι γι’ αυτά που λένε, γι’ αυτά που ακούνε. Περιμένουν το κουδούνι με μεγαλύτερη ανυπομονησία απ’ αυτή των μαθητών τους. Το απόγευμα όμως «πετάνε». Με ζήλο και επιμονή προετοιμάζουν τους επιτυχόντες των εξετάσεων. Κρίνονται απ’ αυτό, έζησαν απ’ τα φροντιστήρια. Το σχολειό πάρεργο, αναγκαίο μεν, κακό δε. Είσαι διορισμένος, παίρνεις το μισθό σου, είσαι ασφαλισμένος, λίγες ώρες δουλειάς, το καλοκαίρι δικό σου, κανέναν έλεγχο αλλά και καμία προοπτική. «Δεν υπάρχει κανένα κίνητρο, μόνο το φιλότιμο του καθενός».