«Είναι ντροπή να λένε για τους νεκρούς του Θρύλου»

13:23 8/2/2014 - Πηγή: AEK365

Το θλιβερό βράδυ της 8ης Φεβρουαρίου 1981, ο 18χρονος Γιάννης Κανελλόπουλος, ήταν το πρώτο από τα 21 θύματα της τραγωδίας της Θύρας 7 που είχε αναγνωριστεί και 33 χρόνια μετά η μητέρα του ξεσπά στον "αέρα".
Μιλώντας στον SENTRA FM 103.3, η Πόπη Κανελλοπούλου, χωρίς να μπορέσει να συγκρατήσει τα δάκρυα της, είπε: «Ζω 33 χρόνια με δηλητήριο και βάσανα, γιατί κάθε μέρα που περνάει σκέφτομαι το παιδί μου. Τώρα θα ήταν 50 χρόνων, θα είχε κάνει οικογένεια... Που ναι το παιδί μου;».
Στην συνέχεια ξέσπασε: «Κι όταν

ακούω τους φιλάθλους να λένε για τους νεκρούς του Θρύλου, αναρωτιέμαι δεν έχει βρεθεί ένας εισαγγελέας, ένας αστυνομικός, ένας διαιτητής να σταματήσουν αυτά που λένε για τα παιδιά μας. Είναι ντροπή τους να λένε τέτοια. Εγώ τους αγαπάω όλους, είτε είναι Παναθηναϊκοί, είτε ΑΕΚ, είτε ΠΑΟΚ. Είναι φίλαθλοι, είναι παιδιά, με οικογένειες, με μανάδες... Γιατί αυτό να γίνεται στην Ελλάδα που είμαστε τόσο υπερήφανος λαός; Γιατί ξεχάσαμε τα αισθήματά μας;».
Ανέφερε επίσης πως ο γιος της, φίλαθλος του Ολυμπιακού, είχε πάει στο «Καραϊσκάκης» μαζί με άλλους δύο οπαδούς του Ολυμπιακού και δύο της ΑΕΚ (ανάμεσά τους ο επίσης νεκρός Μάκης Αμίτσης). «Γιατί τότε πήγαιναν παρέα. Πείραζαν ο ένας τον άλλον αλλά ως εκεί», είπε και εξήγησε πως τότε... «Στη Θύρα 7 δεν ήταν οι οργανωμένοι όπως τώρα, αλλά ήταν παιδιά και μαθητές που δεν είχαν το μεγάλο χαρτζιλίκι για να πάνε σε άλλες θύρες».
Ερωτηθείσα πώς έμαθε τα τραγικά νέα θυμάται: «Με πήρανε τηλέφωνο να με ρωτήσουν αν γύρισε ο Γιάννης γιατί είχαν ακούσει στην ΥΕΝΕΔ πως έπεσε το κιγκλίδωμα της Θύρας 7. Δεν περίμενα το παιδί μου να είναι σκοτωμένο. Καλού κακού έστειλα ανθρώπους στο Τζάνειο και στο Κρατικό για να δουν αν είναι εκεί και να του πάω ρούχα σε περίπτωση που ήταν τραυματίας. Στις 8 και κάτι έβλεπα ΥΕΝΕΔ και είπαν πρώτο νεκρό το παιδί μου!»
Η μητέρα του άτυχου νεαρού διάβασε στον «αέρα» και κάποια κείμενα του Γιάννη. «Φίλε αντιμετώπιζε τις χαρές τις ζωής σας κύριος και τις λύπες της σαν άνδρας», είναι ένας στίχος που γράψει στα 17 του και πλέον «κοσμεί» το μνήμα του, όπως ανέφερε η ίδια. Και στη συνέχεια διάβασε ακόμα ένα συγκλονιστικό κείμενο του γιου της που ανέφερε:
«Η ζωή δεν είναι όπως την παρουσιάζουν τα βιβλία και τα σχολεία. Η ζωή είναι ένας αγώνας μετ' εμποδίων. Ανάλογα τις επιδιώξεις σου και τα εμπόδια που θα περάσεις. Αλίμονο αν βρεθείς σε ένα εμπόδιο που δεν μπορείς να το υπερπηδήσεις. Τότε οι άλλοι θα περάσουν πάνω από το σώμα σου. Όταν βρεις κι εσύ τη δύναμη και σηκωθείς θα φτάσεις κι εσύ στον τερματισμό μαζί με τους άλλους. Ένας κριτής με μαύρο κουστούμι και μαύρο σημαιάκι θα σε ρωτήσει: Άξιζε όλον αυτόν τον αγώνα στη ζωή για να φτάσεις στο χώμα από το χώμα που έγινες;» «Αυτά πρέπει να τα διαβάζουν τα νέα παιδιά και να πορεύονται με αγάπη», πρόσθεσε.
Στην ερώτηση τι έφταιξε, απάντησε ξεκάθαρα: «Είχε δοθεί εντολή... Γιατί ο αστυνομικός που είχε το γενικό πρόσταγμα που θα βάλει την κάθε ομάδα αστυνόμων να φυλάει, έβαλε τα δικά του παιδιά στη θύρα των δημοσιογράφων. Κι αντί να είναι έξω από την 7, είχε πάει στον σταθμό του τρένου. Και έβλεπε λέει πως ερχόταν κόσμος. Από πού το έβλεπε; Με το τεράστιο περίπτερο που ήταν στη μέση του χώρου... Πήγα και τα κοίταξα όλα μόνη μου. Η πόρτα ήταν σκουριασμένη και ο οδηγός ήταν κολλημένος.
Διάβασα και το βιβλίο του τότε πρωθυπουργού, Γιώργου Ράλλη και κατέληξα πως επίτηδες το έκαναν γιατί δύο ημέρες μετά θα έθαβαν την Φρειδερίκη και ήθελαν να αποφύγουν τον συνωστισμό. Ο πρωθυπουργός είχε ειδοποιηθεί από την Παρασκευή πως πέθανε η Φρειδερίκη και τελευταία της επιθυμία ήταν να θαφτεί στην Ελλάδα, στο Τατόι.
Διάβασα πολύ αργότερα ένα απόσπασμα από το βιβλίο του στην «Απογευματινή» που έγραφε: «Μιλήσαμε με τον Δημήτριο Δαβάκη (σ.σ. τότε υπουργός εσωτερικών) και μετά από λίγο μου είπε πως είναι τακτοποιημένο το θέμα. Την ώρα που έφευγα από το Τζάνειο, στις 12 τη νύχτα, μάς κατηγορούσαν ότι εσκεμμένα το κάναμε». Και ρωτάω εγώ, πως γινόταν πάνω στην θλίψη μας να τους κατηγορήσουμε; Δεν ξέραμε καν τι είχε γίνει. Δεν ξέραμε καν ότι η Φρειδερίκη είχε πεθάνει.
Λένε επίσης πως εκείνη την ώρα περνούσε ένα πούλμαν με μαθητές που γύριζαν από εκδρομή. Και έβγαλαν φωτογραφίες με τα παιδιά κρεμασμένα στην πόρτα. Πού είναι αυτές οι φωτογραφίες; Όταν ρώτησα στο δικαστήριο πού είναι, έλεγαν δεν είναι αυτά και διάφορες δικαιολογίες».