Ενα υπέροχο κείμενο που πρέπει να διαβαστεί...

21:38 7/2/2014 - Πηγή: AEK365

Tα ωραιότερα δώρα δεν μπαίνουν σε πακέτα! Η ΑΕΚ έδωσε το "παρών" σήμερα στο Ογκολογικό Νοσοκομείο και πέτυχε αυτό που ονειρεύτηκα αυτή τη μέρα για αυτά τα παιδιά. Νίκος Γεωργέας, Ηλίας Βούρας και Ιβάν Μπρέσεβιτς μοίρασαν χαμόγελα! Εκτός από χαμόγελα όμως, μοίρασαν και δώρα στα παιδιά που παλεύουν για τη ζωή τους, φωτογραφήθηκαν μαζί τους και υπέγραψαν αυτόγραφα. Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, εκ μέρους των παιδιών και προσωπικά, τη διοίκηση των Κιτρινόμαυρων που ανταποκρίθηκε στο αίτημα μου να παραβρεθεί.

Η ΑΕΚ

στα δύσκολα! Οπως επεσήμανε και η υπεύθυνη της Ογκολογικής Μονάδας του Νοσοκομείου, Αγάπη Ντούμου, οι Κιτρινόμαυροι βρίσκονται πάντα, με κάθε ευκαιρία δίπλα στα παιδιά, θυμίζοντας μάλιστα ότι επέλεξαν το Νοσοκομείο για να πανηγυρίσουν το Κύπελλο Ελλάδας το 2011.

Η "σημαία" της ομάδας, Νίκος Γεωργέας πήρε το λόγο και απευθυνόμενος στους γονείς είπε με βουρκωμένα μάτια: "Είμαι γονιός και μπορώ να καταλάβω τι περνάτε, εδώ τα παιδιά μου πυρετό ανεβάζουν και αναστατώνομαι... Κουράγιο, καλή δύναμη και καλή ανάρρωση".

Είναι σημαντικό να αναφέρουμε και να διαδοθεί ότι πλέον στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων Ελπίδα - Μαριάννα Βαρδινογιάννη λειτουργεί Τράπεζα Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών του Συλλόγου «ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ», η οποία αποσκοπεί στην αύξηση του αριθμού των δοτών στην Ελλάδα, ώστε να καλυφθούν άμεσα οι ανάγκες των ασθενών. Αυτό ήταν το πρώτο που έκανα όταν μπήκα στο νοσοκομείο, γιατί ήταν το πρώτο πράγμα που μου είπαν οι μαμάδες που βρίσκονταν ήδη εκεί. Αφιέρωσα λοιπόν, 5' λεπτά από το χρόνο μου και δείγμα σάλιου, μία διαδικασία εντελώς ανώδυνη.

Επιστρέφοντας σπίτι, όταν άνοιξα την πόρτα με περίμεναν η Κορίνα και ο Μητσάκης μου. Ηταν τυχαίο, ήταν συμβολικό ήταν... δεν ξέρω αλήθεια πως να το χαρακτηρίσω, αλήθεια όμως πάγωσα, όπως ακριβώς πάγωσα όταν άρχισαν να καταφθάνουν στο αμφιθέατρο τα πρώτα παιδάκια με γυμνά κεφαλάκια. Τα ζουζούνια μου λοιπόν έπαιζαν και φορούσαν καπέλα στα κεφαλάκια τους, όπως η πλειοψηφία των παιδιών στο Νοσοκομείο. Η πρώτη σκέψη ήταν ότι εκεί που ήμουν πριν από ακριβώς πέντε λεπτά, θα μπορούσαν να βρίσκονται τα δικά μου παιδιά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν είχα γίνει δότρια θα το είχα μετανιώσει πικρά...