Μεσάνυχτα στο Ηράκλειο...

17:45 24/10/2011 - Πηγή: AEK365

Αξιότιμοι ασθενείς, καλημέρα σας.

Δεν ξέρω πόσοι απο εσάς είδατε την καινούργια ταινία του Γούντυ Άλλεν, «Mεσάνυχτα στο Παρίσι». Πρωταγωνιστής, ένας Αμερικανός γύρω στα σαράντα, αθεράπευτα ρομαντικός, που απεχθάνεται θανάσιμα κάθε μοντέρνα...αμερικανιά, και ζει στο δικό του φανταστικό κόσμο, που φωτίζεται από τη λάμψη της κουλτούρας και της ατμόσφαιρας του Παρισιού, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

Θα μου πείτε βέβαια, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ΑΕΚ. Και θα σας απαντήσω ότι έχουν άμεση σχέση. Διότι χτες βράδυ είδαμε

την...ΑΕΚτζήδικη εκδοχή της ταινίας, που θα την ονομάσω «Μεσάνυχτα στο Ηράκλειο». Οι πρωταγωνιστές, όλοι εμείς. Οι αθεράπευτα ρομαντικοί ΑΕΚτζήδες, που απεχθανόμαστε τη σημερινή μίζερη πραγματικότητα, και επιμένουμε να ζούμε στο δικό μας φανταστικό κόσμο, όπου η ΑΕΚ είναι ακόμα μια ομάδα - φόβητρο, μια ομάδα πρωταθλητισμού, μια ομάδα που φωτίζεται από τη λάμψη του παρελθόντος. Δυστυχώς, είμαστε οι μόνοι...ήρωες του Γούντυ Άλλεν, που έχουμε απομείνει να το πιστεύουμε.

Λίγο πριν το τέλος της ταινίας του Γούντυ Άλλεν, ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να δραπετεύσει από το φανταστικό παρελθόν, και να αντιμετωπίσει κατάματα το πραγματικό παρόν. Ίσως πρέπει να το κάνουμε κι εμείς αυτό. Αν το κάνουμε, τότε θα δούμε δύο ιδιοκτήτες εκνευριστικά αδιάφορους, που δεν έχουν την ΑΕΚ ούτε καν στην ατζέντα των υποχρεώσεών τους. Θα δούμε έναν πρόεδρο και ένα διοικητικό συμβούλιο, που χρησιμοποιούν τις θέσεις τους στην αγαπημένη μας ομάδα για να εξυπηρετήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Θα δούμε έναν προπονητή που έχει αρκετή πίστη και όρεξη για δουλειά, αλλά μέχρι εκεί. Θα δούμε τους Δέλλα - Λυμπερόπουλο - Καφέ - Γεωργέα, που πλέον δεν μπορεί να λογίζονται ως βασικοί. Θα δούμε τους δύο καλύτερους και πιο εξελίξιμους παίχτες μας, τους Μάκο - Μανωλά, να επιδίδονται σε διαγωνισμό απειθαρχίας, λαθών, ανοησιών και επιπολαιοτήτων. Θα δούμε τα ακραία μας μπακ, τους Κοντοέ - Καράμπελα, να μην υπερβαίνουν τον πήχυ των προσδοκιών μιας (πάλαι ποτέ...) ομάδας πρωταθλητισμού. Και τέλος, θα δούμε τον σέντερ φορ, τον Μπέλεκ, να έχει πάρει διαζύγιο από τα δίχτυα.

Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Όσο ήταν ακόμα...μεσάνυχτα στο Ηράκλειο, δικαιούμασταν να ζούμε με τις φαντασιώσεις του παρελθόντος. Κάποια στιγμή όμως έρχεται η αυγή. Και με το φως της, βλέπεις μια ομάδα «λίγη», σε όλα τα επίπεδα. Μια ομάδα ορφανή, παρατημένη στην τύχη της. Με προπονητές (Χιμένεθ - Κωστένογλου) που το πάλευαν, παρουσίαζαν και παρουσιάζουν μια ομάδα που δίνει την εντύπωση πως δικαιούται κάτι καλύτερο από τα τέσσερα γκολ στο Βέλγιο ή τα τρία γκολ στη Μόσχα ή τα τρία γκολ στην Τούμπα ή τα...ακόμα τρία γκολ στο Ηράκλειο, αλλά τελικά ποτέ δεν παίρνει αυτό το «κάτι παραπάνω» που δικαιούται. Και δεν το παίρνει, διότι οι παίχτες της δεν είναι πια παίχτες ομάδας πρωταθλητισμού. Είναι είτε βετεράνοι που δεν μπορούν πιά, είτε άπειροι πιτσιρικάδες που δεν μπορούν ακόμα, είτε «λίγοι» ποδοσφαιριστές που δε θα μπορέσουν ποτέ. Σε όλα τα φετινά ματς, παρότι στ