Μια απίστευτη ιστορία του Σάκοτα με έναν ΑΕΚτζή στη Μονεμβασιά...

12:02 21/3/2015 - Πηγή: AEK365

Συνέντευξη στους Κώστα Κετσετζόγλου και Λουκά Μαστροδήμο

Ο προπονητής της ΑΕΚ αφηγείται μια ευτράπελη συνάντηση πέρυσι με έναν νεαρό φίλο της ομάδας, θυμάται πώς τον υποδέχτηκαν στην Αμερική, ελέω... ντράφτ, και αποκαλύπτει ορισμένα από τα σχέδια που υπάρχουν για την απόδοση τιμών στην ομάδα του 1968 και την εξοικείωση των οπαδών της ΑΕΚ με τη μπασκετική παράδοσή της.

«Είμαι πολύ ευχαριστημένος με τον κόσμο που δεν δημιουργεί προβλήματα. Μπορούμε να βασιστούμε σε

αυτόν τον κόσμο», είπε κάποια στιγμή σε μια αποστροφή του λόγου του ο «Σάλε», εμφανώς ικανοποιημένος από την ανταπόκριση και τη συμπεριφορά των φίλων της ΑΕΚ.

Συνεχίζοντας, μάλιστα, πρόσθεσε: «Αυτό που παίζει μεγάλο ρόλο στις μεγάλες ομάδες είναι η ιστορία. Και πιστεύω ότι ανήκω σε πολύ σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της ΑΕΚ με ένα πρωτάθλημα». Κάπου εκεί φάνηκε λίγο να κομπιάζει: «Και αισθάνομαι... όχι στεναχώρια, αλλά... ότι δεν είχα την...». «Αναγνώριση;», τον συμπληρώνουμε. «Ναι, και ιδιαίτερα σε αυτούς που είναι πιο μικροί».

Είναι φανερό ότι θυμάται ένα περιστατικό, κοιτάζει αρχικά ελαφρώς προς τα πάνω και εξιστορεί, μονολογώντας: «Σκεφτόμουν, το 2002 ήταν μια ιστορική χρονιά. Αλλά είναι 13 χρόνια πίσω. Αν ένα παιδί είναι 20 στην κερκίδα, τότε ήταν 7 ετών. Άρα μπορεί να μην ξέρει ποιος είμαι εγώ.

Πήγα πέρυσι στη Μονεμβασιά. Πάω στη ρεσεψιόν ενός ξενοδοχείου και είναι ένα παιδί με φανέλα της ΑΕΚ. Και αφού κάνουμε πλάκα αν «έχει δώματια», τον ρωτάω αν βλέπει μπάσκετ και πότε πήρε το τελευταίο πρωτάθλημα η ομάδα. «Το 2002», μου απαντά. «Θυμάσαι κανέναν παίκτη», ξαναρωτάω; «Χόλντεν, Μπετς, Χατζής», είπε όλα τα ονόματα. «Ποιος ήταν προπονητής, ξέρεις;» τον ρωτάω στο τέλος. Κόλλησε. Και ξαφνικά, μάλλον, κατάλαβε και ξεκίνησε να αλλάζει το πρόσωπό του. Άρχισε να κοκκινίζει. Κατάλαβε ότι κάτι λάθος έγινε. Όμως ήταν ένα νέο παιδί. Έβλεπε κάποια παιχνίδια, έχει μάθει κάποια πράγματα για το παρελθόν, αλλά είχε ξεχάσει τον προπονητή. Και εγώ το παθαίνω, πολλές φορές δε θυμάμαι σε ποια ομάδα ήταν κάποιος προπονητής σε κάποια επιτυχία. Εντάξει, το παιδί μετά ήταν «σούπερ». Αυτό που σκέφτομαι, λοιπόν, είναι «πώς περνάει ο χρόνος και εμείς δεν θυμόμαστε την ιστορία». Θέλω να υπάρχει ιστορία. Θέλω να τιμώνται τα άτομα. Θέλω να κάνουμε την παρουσίαση της ομάδας στο Καλλιμάρμαρο. Να φέρουμε μια μεγάλη ομάδα, να στήσουμε ένα παρκέ. Να παρουσιάσουμε τους νέους παίκτες του χρόνου το Σεπτέμβριο. Να έρθει 10 χιλιάδες κόσμος, να χαιρετήσει την ομάδα. Να τιμάται η ιστορία. Ετοιμάζουμε και κάτι άλλο πολύ ωράιο για να τιμήσουμε για το «1968».

Στο ΝΒΑ, στο κολλέγιο, όλοι ξέρουν τι έχει γίνει πριν 30 και 40 χρόνια. Δεν μπορείς να σκέφτεσαι μόνο το «σήμερα» αν θα κερδίζεις στην... Πάτρα. Ιστορία, παίκτες-σημαίες. Εμείς τώρα ετοιμάζουμε τη σημαία (φανέλα) του Αμερικάνου. Η ιστορία πρέπει να φαίνεται. Αν δεν έχεις ιστορία, ποιος είσαι; Δείξε μου την ιστορία, να σε σέβομαι.

Θυμάμαι όταν με κάλεσαν μια φορά στην Αμερική, αυτός που με παρουσίασε είπε «ο κόουτς Σάκοτα είχε τρεις παίκτες στον α' γύρο του ντραφτ το 1996». Κι εγώ σκεφτόμουν: «δεν το είχα προσέξει, λέει αλήθεια». Και συμπλήρωσε μετά ότι «σε ελάχιστους στην Αμερική έχει συμβεί κάτι παρόμοιο». Τρεις παίκτες: ήταν ο Στογιάκοβιτς, ο Ρετζιάς και ο Πριστ Λότερντεϊλ.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι πρέπει να δημιουργηθεί μια άλλη σχέση του κόσμου με την ομάδα. Θέλουμε οικογενειακή κερκίδα. Ή για παράδειγμα, στην ΤΣΣΚΑ, όταν η κάμερα πηγαίνει στην κερκίδα αναγνωρίζονται όλες οι φυσιογνωμίες της ομάδας με τα ονόματά τους. Κι εμείς όμως οργανωνόμαστε, ξεκινώντας από τα γραφεία μας».