Ντράγκαν Σακοτα: Η συνέντευξη της ζωής του...

20:46 20/3/2015 - Πηγή: AEK365

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΥΣ ΚΩΣΤΑ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΛΟΥΚΑ ΜΑΣΤΡΟΔΗΜΟ

Η ΑΕΚ έχει την τύχη να διαθέτει στον πάγκο της έναν άνθρωπο με τεράστια διαδρομή στο μπάσκετ. Η προπονητική πορεία του Ντράγκαν Σάκοτα ξεκινά το 1971 και ο κόουτς της Βασίλισσας ξετύλιξε στο aek365 το «κουβάρι» της μοναδικής ιστορίας που κουβαλά και τον έφερε έπειτα από 16 χρόνια καριέρας στην Ελλάδα. Πώς ένα παιδί 20 ετών έφτιαξε μια ομάδα, η οποία

ανέβηκε 7 κατηγορίες και κατέκτησε το κύπελλο με αντιπάλους τον Ντράζεν Πέτροβιτς, τον Ντίβατς, τον Κούκοτς και τον Πάσπαλι. Στο πρώτο μέρος της μεγάλης συνέντευξης που μας παραχώρησε ο «Σάλε» θα διαβάσετε επίσης για την οικογένεια του που βαπτίστηκε στην Πάτρα, τον Τζινόμπιλι, που δεν ήρθε στον Ηρακλή, αλλά και το πώς το μακροχρόνιο φλέρτ με την ΑΕΚ κατέληξε σε γάμο. Μιλά ακόμη για την έντονη αμφισβήτηση που δέχτηκε, τον επιτυχημένο δεύτερο χρόνο του στη Βασίλλισα, που δεν αναγνωρίστηκε, τη σχέση του με τον Γιάννη Φιλίππου και την ικανοποίηση που ένιωσε από το «συγγνώμη» της ORIGINAL 21 όταν αποχώρησε.

Κόουτς, θα μας πείτε πώς προέκυψε η σχέση σας με την προπονητική;

Πάμε τόσο μακριά, ε; Έχουν περάσει 42-43 χρόνια. Ήμουν πρώτος προπονητής σε ηλικία 20 ετών. Δεν υπήρχε ομάδα, την έφτιαξα. Ήμουν παίκτης στην Παρτίζαν, έμεινα εκτός δράσης για ένα χρόνο και ξεκίνησα να μαζεύω δίπλα μου τα παιδιά στη γειτονιά. Υπήρχε και μια τοπική ομάδα και μάζεψα και από εκεί παιδιά. Μου μπήκε ξαφνικά μια τρελή ιδέα για την προπονητική και γράψαμε την ομάδα σε πιο χαμηλή κατηγορία. Στα επόμενα δέκα χρόνια είχαμε περάσει και τις επτά κατηγορίες μέχρι την Α1. Δεκαέξι χρόνια έμεινα σ'αυτήν την ομάδα, την ΙΜΤ, με την οποία πήραμε και το Κύπελλο το 1987.

Ωραία ιστορία...

Αρχικά είχαμε γραφτεί σε μια τοπική ομάδα, έπειτα χωρίσαμε και αποφάσισα να φτιάξω μόνος την ομάδα. Μετά από κάποιους μήνες μίλησα με τον μεγάλο προπονητή της Παρτίζαν, τον Ζεράβιτσα, και μου είπε ότι θα μπορούσαμε να είμαστε «κομμάτι» της Παρτίζαν με αυτονομία. Στην αρχή λεγόμασταν Νέο Βελιγράδι, αλλά ανεβαίνοντας άρχισαν να έρχονται τα έξοδα και απόφασίσαμε να βρούμε ένα σπόνσορα και βρήκαμε την ΙΜΤ (Industry of Motors and Tractors).

Με τα παιδιά που ξεκινήσατε τότε ήσασταν όλοι στην ίδια ηλικία;

Υπήρχαν και μικρότεροι, αλλά και μεγαλύτεροι από μένα και τους μάζευα στο σπίτι. Στο Βελιγράδι το μόνο εύκολο είναι να μαζέψεις παιδιά από τη γειτονιά, γιατί υπάρχουν ταλέντα για κάθε άθλημα.

Ως παίκτης συνεχίσατε;

Μετά από ένα χρόνο προσπάθησα να παίξω, αλλά στη Σερβία σε ξεπερνούν γρήγορα τα ταλέντα. Όσο ταλέντο και να έχει κάποιος, αν μείνει εκτός για ένα χρόνο, έρχονται άλλοι δέκα στη θέση του. Στη συνέχεια κόλλησα με τη δουλειά, το θεώρησα σπουδαίο και έβλεπα και αποτελέσματα. Οι άνοδοί μας ήταν συνεχείς και μια σεζόν τερματίσαμε και αήττητοι. Εγώ ήμουν υπεύθυνος για όλες τις ομάδες, παιδικό, εφηβικό, είχα από τέσσερα παιχνίδια την ημέρα.

Υπήρχε κόσμος για να στηρίξει αυτήν την προσπάθεια;

Η γειτονιά στο Νέο Βελιγράδι. Και σε μεγάλα παιχνίδια είχαμε κόσμο, ήταν γεμάτο το γήπεδο. Η παράδοση είναι μεγάλη στη Σερβία και στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Όταν πήραμε το κύπελλο σε εκείνο το Final 4 αγωνίζονταν οι πάντες. Και ο συγχωρεμένος ο Ντράζεν Πέτροβιτς και ο Ντίβατς και ο Κούκοτς και ο Πάσπαλι. Όλοι έπαιζαν, αλλά εμείς το πήραμε.

Ποιοι παίκτες «βγήκαν» από την ομάδα σας;

Πρώτος απ'όλους ο πατέρας του Μάρκο Γιάριτς. Αυτός είναι είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος από μένα. Εμείς φτιάχναμε την ομάδα παίρνοντας κάποιους παίκτες από τις μεγάλες ομάδες, γιατί συνεχώς έβγαιναν νέα ταλέντα σε αυτές.

Πώς έγινε το επόμενο προπονητικό βήμα;

Υπήρχαν πολλές καλές ομάδες, εγώ ήθελα να πάω στη Τσιμπόνα, όμως έγινε κάποια παρεξήγηση. Εκεί ήταν ο μεγάλος Μίρκο Νόβοσελ. Περίμενα να συζητήσω με τον τζένεραλ μάνατζερ, αυτό δεν έγινε, ήμουν στην Εθνική, έπρεπε να αποφασίσω και τελικά αποφάσισα να πάω στη Ζάνταρ στη Βοσνία. Η ομάδα μου ήταν η Παρτίζαν, αλλά εκεί είχα ένα περιστατικό με τον Κιτσάνοβιτς, που ήταν κολλητός μου, και ως τζένεραλ μάνατζερ με έχει ζητήσει πιο πριν στην ομάδα. Ήθελα τότε όμως να μείνω στην ομάδα μου και το πήρε στραβά. Και μου το κράτησε όταν ήταν να κάνω το επόμενο βήμα.

Σέρβος εσείς, κροάτικη η Ζάνταρ, πώς ήταν; Υπήρχε η αίσθηση το 1988 ότι θα ακολουθούσε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας;

Κάτι φαινόταν, αλλά όχι ότι θα διαλυθεί η χώρα. «Ένας Σέρβος στην Κροατία» ήταν λίγο περίεργο, αλλά εμείς δεν είχαμε ποτέ τέτοιες διαφορές και σκέψεις για το τι είναι ο άλλος. Περνούσαμε καλά, κάναμε διακοπές στην Κροατία. Την επόμενη χρονιά πήγα στη Τσιμπόνα. Με κάλεσαν από τη Τσιμπόνα και το υποσχέθηκα. Υπέγραψα συμβόλαιο για τέσσερα χρόνια.

Ο Ντράζεν είχε φύγει;

Αυτός με πρότεινε! Δεν υπήρχαν μάνατζερ. Ο συγχωρημένος ο Πέτροβιτς με πρότεινε στον πρόεδρο, γιατί τον είχαμε αντιμετωπίσει πολύ καλά. Πριν φύγει για τη Ρεάλ, είχε πει «πάρτε τον Σάκοτα».

Αλλά είχατε τον αδερφό του, τον Άζα...

Άζα Πέτροβιτς, ε; Ναι, τον είχα, αλλά τον έδιωξα (γέλια)...

Και μετά;

Τελείωσε ο πρώτος χρόνος στη Τσιμπόνα και κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Έστειλα την οικογένεια πίσω στο Βελιγράδι, γιατί τα παιδιά ήταν πολύ μικρά, και έμεινα μέχρι το τέλος. Το 1989 ξεκίνησα με τον «Ντούντα» στην Εθνική, το '90 πήραμε το Παγκόσμιο, η επόμενη χρονιά ήταν η τελευταία που ήμασταν μαζί. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς δεν ήθελε να παίξει, ήταν φανερό ότι κάτι συνέβαινε, όμως εγώ είχα ήδη φύγει για τον ΠΑΟΚ. Και όποιος πήγαινε εξωτερικό δεν μπορούσε να είναι στην Εθνική.

Ήταν μια εποχή που το ελληνικό πρωτάθλημα ήταν πολύ δυνατό. Πήρατε και το ευρωπαϊκό με τον ΠΑΟΚ...

Εμένα το όνειρό μου ήταν πάντα να πάω στην Ισπανία. Πίστευα ότι μπορούσα να πάω στη Ρεάλ ή την Μπαρτσελόνα, που δεν ήταν τόσο μεγάλη. Όμως ξεκίνησε ο πόλεμος στη χώρα μου και είχαμε πρόβλημα εμείς οι Σέρβοι να δουλεύουμε σε χώρες του ΝΑΤΟ (σ.σ. η Ελλάδα είχε αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος). Τότε, συμπλήρωνα είκοσι χρόνια ως προπονητής και είπα «δεν βιάζομαι». Όπου και να προσπάθησα να πάω, είπαν «όχι, Σέρβος!». Μόνο εδώ μπορούσα να γυρίσω. Όλες οι ομάδες είχαν κλείσει προπονητή, μόνο ο Απόλλων Πατρών υπήρχε. Συμφωνήσαμε να κάτσω έναν χρόνο, όπως και έγινε.

Και πήγατε καλά και στην Πάτρα...

Ναι, κάναμε και επτά κουμπάρους (γέλια). Βαφτιστήκαμε εκεί όλη η οικογένεια. Στον κομμουνισμό αυτό ήταν θέμα «ταμπού». Και τώρα που επέστρεψα στην Πάτρα είχα μεγάλη χαρά. Όταν ήμουν, ήταν η πρώτη χρονιά για το κλειστό γήπεδο του Απόλλωνα και ήταν πάντα γεμάτο. Πάντα! Τα παιδιά μας ήταν μικρά, 6 και 8 ετών, ξεκίνησαν να πηγαίνουν στο Δημοτικό, έμαθαν τη γλώσσα, περνούσαν πάρα πολύ καλά. Για μας, η Πάτρα ήταν η καλύτερη διακοπή. Μετά, με πήρε ο Χαϊτογλου, πήγα στον Ηρακλή, που ήταν πολύ σωστή απόφαση, μετά ξανά ΠΑΟΚ, Περιστέρι για δύο χρόνια και άλλα δύο χρόνια Ηρακλή. Με την ΑΕΚ είχα συμφωνήσει, αλλά έφεραν τον Καλαφατάκη, τελικά, και αυτό με στεναχώρησε πολύ.

Και στον Ηρακλή όμως ήταν καλά...

Ναι, και θα μπορούσαμε να έχουμε φέρει και τον Μανού Τζινόμπιλι. Τον είχαμε βρει στην Αργεντινή, αλλά δεν ήρθε ήρθε για οικονομικούς λόγους και πήγε στη Ρέτζιο Καλάμπρια, στην ιταλική Α2. Κάναμε όμως δύο καλές χρονιές με τον Ηρακλή. Όταν ήρθαμε να παίξουμε εδώ αντίπαλοι κερδίσαμε με σουτ του Μπάιρον Ντίνκινς από το κέντρο. Τότε και η διοίκηση της ΑΕΚ μου είπε «συγγνώμη, την επόμενη φορά θα σε καλέσουμε οπωσδήποτε». Και επόμενη χρονιά με πήρανε, αλλά είχα συμβόλαιο με τον Ηρακλή. Και έτσι πήραν τον Ίβκοβιτς. Όταν έφυγε ο Ίβκοβιτς, ήξερα ότι θα με καλέσουν πάλι και έτσι έγινε.

Δύσκολο να διαδέχεται κανείς τον «Ντούντα» που πήρε δύο κύπελλα και ένα ευρωπαϊκό σε τρία χρόνια...

Εντάξει, υπήρχε αμφισβήτηση, υπήρχαν μερικά θέματα, υπήρχαν κάποια «στημένα» πράγματα από συγκεκριμένους, τέλος πάντων. Πολύ άσχημα! Δεν θέλω να μιλήσω παραπάνω γι'αυτό. Αλλά ευτυχώς, όταν έφυγα από την ΑΕΚ, η ORIGINAL έβαλε τη φωτογραφία μου στην ιστοσελίδα της, λέγοντας «συγγνώμη». Η ομάδα είχε παίξει το καλύτερο μπάσκετ εκείνη την περίοδο. Μόνο που λυπάμαι γιατί δεν λένε καθόλου για το δεύτερο χρόνο μου στην ΑΕΚ. Ο Φιλίππου είχε «κόψει» κι άλλο το μπάτζετ, πούλαγαν παίκτες, έφυγε ο Χόλντεν, έφυγε ο Κακιούζης στα μισά, ο Ντικούδης ήταν τραυματίας και εμείς χάσαμε τον τίτλο στην τελευταία επίθεση του 4ου τελικού τελικού με το «τρελό» σουτ του Κρίσπιν, που έκοψε ο Φώτσης. Ήταν τότε με το τριετές κλειστό συμβόλαιο του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα, τότε που παίζαμε στα Λιόσια και στη Λαμία. Ταλαιπωρηθήκαμε πάρα πολύ. Χωρίς χρήματα, ήμασταν απλήρωτοι όλη τη χρονιά. Τα χρήματα τα πήραμε την επόμενη χρονιά που δεν ήμασταν εδώ.

Από τη συγκεκριμένη «φουρνιά» σε ποιους είχατε τη μεγαλύτερη συμβολή στην εξέλιξή τους;

Βλέπουμε εδώ το Ζήση, τον Μπουρούση, τον Άντιτς (σ.σ. κοιτάζοντας το κάδρο της πρωταθλήτριας ομάδας του 2002). Μέχρι πρότινος έπαιζαν ακόμη σε μεγάλες ομάδες δέκα παίκτες από τότε . Αν μετρήσουμε όλα τα τρόπαια που πήραν μετά την ΑΕΚ ο καθένας στην καριέρα του, είναι τρομερό νούμερο.

Αυτή η πίκρα έχει μείνει και στον κόσμο της ομάδας...

Δεν ξέρω για ποιο λόγο ο πρόεδρος άρχισε να «κόβει» το μπάτζετ. Το είχε κάνει και στην πρώτη μου σεζόν. Στην πρώτη συζήτηση που κάναμε μου είπε «κόουτς, θα έχεις πολύ δύσκολη χρονιά, το μπάτζετ θα είναι μειωμένο, πιστεύω του χρόνου να πάμε καλύτερα», αλλά εμείς πήραμε το πρωτάθλημα.

Ο Φιλίππου έδειχνε να μην έχει την απαιτούμενη διάθεση να ασχοληθεί με την ΑΕΚ...

Πριν έρθω, είχε βάλει πολλά λεφτά. Σε θέμα διάθεσης, δεν ήταν και τόσο «ζεστός». Μπορεί όμως να το ένιωθε με άλλο τρόπο. Είχε τον Γρανίτσα, που «έτρεχε», όχι όμως και ο ίδιος. Δεν είχα πρόβλημα στη συνεργασία μαζί του. Ενημέρωνα τον Γρανίτσα και αυτός, προφανώς, ενημέρωνε τον Φιλίππου. Κατάλαβα όμως ότι με εκτιμούσα όταν με δέχτηκε ζεστά στο σπίτι του για να του παρουσιάσω το πρόγραμμα ανάπτυξης που είχα για την ΑΕΚ.