Οι γιαγιάδες βοήθησαν να ζούμε περισσότερο!

23:24 24/10/2012 - Πηγή: AEK365

Βασικότατο ρόλο στην εξέλιξη των ανθρώπων φαίνεται να έπαιξαν οι... γιαγιάδες μας! Σύμφωνα με τους ερευνητές του πανεπιστημίου της Γιούτα των ΗΠΑ, με επικεφαλής την καθηγήτρια ανθρωπολογίας Κρίστεν Χοουκς «ο ρόλος των γιαγιάδων υπήρξε το αρχικό βήμα για να γίνουμε αυτό που είμαστε».

Όπως απέδειξε η έρευνα με λίγη αρχική βοήθεια από τις γιαγιάδες -και άσχετα με το μέγεθος του ανθρώπινου εγκεφάλου- τα ζώα που έχουν αρχική διάρκεια ζωής όπως οι χιμπατζήδες, εξελίσσονται μέσα σε λιγότερο από 60.000 χρόνια έτσι ώστε να αποκτήσουν την

κατά πολύ μεγαλύτερη διάρκεια ζωής των ανθρώπων. Ενώ οι θηλυκοί χιμπατζήδες σπάνια ζουν μετά την περίοδο ανατροφής των παιδιών τους, στο ανθρώπινο είδος οι γυναίκες ζουν επί δεκαετίες μετά την ανατροφή των απογόνων τους.

Χάρη στη φροντίδα των παιδιών από τις γιαγιάδες -κάτι στο οποίο ξεχωρίζουμε από τους πιθήκους- τα παιδιά που φθάνουν στην ενηλικίωση, ζουν πολλά περισσότερα χρόνια, κάτι που παρατηρείται ήδη στους κυνηγούς-συλλέκτες. Σήμερα, οι χιμπατζήδες φθάνουν στην ενηλικίωση σε ηλικία 13 ετών και μετά κατά μέσο όρο ζουν για άλλα 15 έως 16 χρόνια, ενώ οι άνθρωποι στις ανεπτυγμένες χώρες σήμερα ενηλικιώνονται περίπου στα 19 και ζουν κατά μέσο όρο άλλα 60 χρόνια.

Αυτό σημαίνει ότι όταν οι γιαγιάδες βοηθούν στη ανατροφή των εγγονιών τους, οι μητέρες είναι σε θέση να γεννήσουν περισσότερα παιδιά σε μικρότερα χρονικά διαστήματα. Καθώς αυξάνεται ο αριθμός των παιδιών που γεννιούνται, εκείνες οι λίγες γυναίκες που έζησαν αρκετά, ώστε οι ίδιες να γίνουν γιαγιάδες, είχαν περισσότερες ευκαιρίες να περάσουν τα γονίδια της μακροζωίας σε περισσότερους απογόνους τους και, κάπως έτσι, τελικά αυξάνεται ο μέσος όρος ζωής των ανθρώπων.

Η «υπόθεση της γιαγιάς» προτάθηκε για πρώτη φορά το 1997 από τους αμερικανούς ανθρωπολόγους Κρίστεν Χόουκς, Τζέημς Ο'Κόνελ και Νίκολας Μπλέρτον. Η θεωρία συζητείται από τότε κατά πόσο είναι σωστή. Μια κριτική έως τώρα ήταν ότι δεν διέθετε ένα μαθηματικό-βιολογικό μοντέλο να την στηρίζει, κάτι που πλέον ισχυρίζεται ότι αποτελεί η νέα μελέτη.

Η εν λόγω ανθρωπολογική θεωρία προέκυψε από επιτόπιες παρατηρήσεις των ερευνητών, στη δεκαετία του ΄80, σε φυλές κυνηγών-συλλεκτών της Τανζανίας, όπου ήταν αισθητός ο σημαντικός ρόλος των γιαγιάδων. Σύμφωνα με τη Χόουκς, στις δύσκολες συνθήκες που επικρατούσαν στην Αφρική πριν από 2 εκατ. χρόνια, μια μητέρα δεν μπορούσε να αποκτήσει το επόμενο παιδί της, αν προηγουμένως δεν είχε διασφαλίσει τη διατροφή του υπάρχοντος - και εδώ υπεισήλθε ο ζωτικός ρόλος των γιαγιάδων που ανέλαβαν να βρίσκουν τροφή για τα εγγόνια τους.

Το νέο μαθηματικό-βιολογικό μοντέλο υποθέτει ότι οι γυναίκες γίνονταν γιαγιάδες σε ηλικία 45-75 ετών, ότι μπορούσαν να ανατρέφουν έως ένα εγγόνι, ότι κάθε νεογέννητο παιδί είχε πιθανότητα 5% να εμφανίσει κάποια μετάλλαξη γονιδίου που οδηγούσε σε μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και, ακόμα, ότι μόνο το 1% των γυναικών έφθαναν στην κατάλληλη ηλικία να γίνουν γιαγιάδες. Παρά όλους αυτούς τους περιορισμούς, οι υπο