«Συγχωρώ αυτούς που με άφησαν ανάπηρο»

18:45 13/10/2011 - Πηγή: AEK365

Συγκλονιστική ήταν η ομιλία του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου, ο οποίος έχασε την ακοή του, κατά τη διάρκεια ρεπορτάζ σε επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας τον περασμένο Ιούνιο από χειροβομβίδα κρότου λάμψης.

Ο δημοσιογράφος έδωσε το «παρών» σε ημερίδα με θέμα «Αστυνομία και Ανθρώπινα Δικαιώματα», που πραγματοποιήθηκε στις εγκαταστάσεις της Διεύθυνσης Αστυνομικών Επιχειρήσεων Αττικής στην Καισαριανή, μπροστά σε εκατοντάδες αστυνομικούς των ΜΑΤ. Τόνισε ότι βρέθηκε

εκεί για να τους δει κατάματα με σκοπό να μη χυθεί άλλο αίμα και ανέφερε ότι συγχώρωσε αυτούς που τον άφησαν ανάπηρο.

Αναλυτικά η ομιλία του:

«Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη,

Δεν σας το κρύβω πως ήρθα εδώ με πολύ μεγάλη δυσκολία. Όχι μόνο γιατί δυσκολεύομαι να περπατήσω αλλά γιατί, θα βρεθώ ανάμεσα σε ένστολους συμπολίτες μου, όπου κάποιοι από αυτούς με άφησαν ανάπηρο. Ίσως και μεταξύ σας να βρίσκεται και ο διοικητής της διμοιρίας που έδωσε την εντολή να μου πεταχτεί η χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.

Όμως, ήρθα εδώ να σας δω κατάματα. Όπως έμαθα να κοιτάω όλους τους ανθρώπους. Είμαι εδώ, γιατί η δύναμη του ανθρώπινου μεγαλείου, έμαθα πως είναι η συγχώρεση. Βρίσκομαι εδώ με τη θέλησή μου. Με σκοπό να μη χυθεί άλλο αίμα. Αρκετό αίμα έτρεξε από το σώμα και την ψυχή μου. Δεν θέλω να τρέξει άλλο από πολίτες, ένστολους ή μη. Αρκετά ως εδώ.

Βρίσκομαι εδώ για να συγχωρέσω εγώ αυτούς που με άφησαν ανάπηρο. Αυτούς που μου κατέστρεψαν τη ζωή. Τουλάχιστον εγώ μπορώ να κοιμάμαι στο μαξιλάρι μου ήσυχος, όχι γιατί δεν ακούω κανέναν θόρυβο πλέον, αλλά γιατί έχω την καρδιά και τη συνείδησή μου ήσυχες. Και δεν σας κρύβω πως όλο αυτόν τον καιρό, μέσα στο μυαλό μου γυρνούσε συνεχώς το ερώτημα: «Γιατί;» Τι άραγε να φοβήθηκαν οι πάνοπλοι άνδρες των ΜΑΤ από έναν άμαχο; Τι κακό θα μπορούσα να τους κάνω; Γιατί με στοχοποίησαν;

Η απάντηση δόθηκε από τον κύριο Κοκκαλάκη. Το τι είπε ο κ. Κοκκαλάκης το γνωρίζετε όλοι και δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Μίλησε για μια βεντέτα ανάμεσα σε κάποιους πάνοπλους αστυνομικούς των ΜΑΤ, και εννοώ σε κάποιους και τους άμαχους δημοσιογράφους. Και δεν ήταν «γλώσσα λανθάνουσα» αλλά γλώσσα ειλικρίνειας. Δεν είπε τίποτε περισσότερο από αυτό που γνωρίζουμε όλοι μας. Και σαν τραγική ειρωνεία, γνωστοποιήθηκε τη μέρα των γενεθλίων μου. Την ημέρα των γενεθλίων ενός «ζωντανού-νεκρού» από την εκτόξευση μιας χειροβομβίδας κρότου-λάμψης. Μιας χειροβομβίδας που εσκεμμένα ρίχτηκε κατά επάνω μου, αφού ο αστυνομικός της συγκεκριμένης διμοιρίας που έδωσε τη διαταγή ήξερε πως ήμουν δημοσιογράφος. Όπως και όλων όσων ακολούθησαν.

Γιατί δεν είναι πως μου εκτοξεύτηκε μόνο η χειροβομβίδα. Μου απαγορεύτηκε να πλησιάσω το πρόχειρο ιατρείο στο Σύνταγμα, στη συνέχεια με «περιποιήθηκαν» αστυνομικοί με μοτοσικλέτες και μου απαγορεύτηκε από αστυνομικά μπλόκα να πάω στο νοσοκομείο δια της ευθείας οδού, αναγκάζοντάς με επί μεγάλο χρονικό διάστημα, λιποθυμώντας και ζαλισμένος να γυρνάω στους δρόμους του Παγκρατίου για να φτά