Τέσσερις κούπες... τίγκα ΑΕΚ! (VIDEO)

16:26 2/2/2014 - Πηγή: AEK365

Του Λουκά Μαστροδήμου

Κάθε κούπα έχει τη δική της ιστορία, τη δική της γλύκα, αλλά και τα μικρά ξεχωριστά στιγμιότυπα που την ακολουθούν. Όλες αξίζουν, όλες καταμετρώνται, όμως πάντα θα υπάρχουν και οι πιο αγαπημένες, αυτές που σηματοδοτούν κάτι (παραπάνω). Τέτοιες είναι συνήθως όσες έρχονται από το... πουθενά, έπειτα από κατάθεση ψυχής των θεωρούμενων αουτσάιντερ. Εκείνες που μένουν στην ιστορία ως «αντρικές», εκείνες που αναδεικνύουν και το μέταλλο της κάθε ομάδας. Η κατάκτηση τροπαίων, άλλωστε, επιβεβαιώνει το μέγεθος ενός συλλόγου και η... ποιότητά τους επιβεβαιώνει τη διαφορετικότητά

του. Ο συνδυασμός όμως είναι αυτός που αναδεινύει την πραγματική του αξία, αυτός που γεμίζει περηφάνια τους οπαδούς και κάνει τα δημοσιογραφικά κλισέ να ακούγονται πολύ φτωχά.

Γιατί, τι μπορεί να πει κανείς, αλήθεια, για το «φαινόμενο ΑΕΚ» στο βόλεϊ; Μια ομάδα που επέστρεψε φέτος στη μεγάλη κατηγορία, έπειτα από τρία χρόνια απουσίας, κινδύνευε με πλήρη αφανισμό έως τον Δεκαπενταύγουστο και στελεχώθηκε μαεστρικά στην εκπνοή. Μια ομάδα που, ενώ κατάφερε να «χτυπά» 4άδα και να τρελαίνει ειδικούς και μη, πριν από δύο εβδομάδες αποχωρίστηκε για εξωαγωνιστικούς λόγους τον αρχιτέκτονά της και πριν από μία εβδομάδα ηττήθηκε από τον... ημιθανή Παναθηναϊκό. Μια ομάδα που, έχοντας αποκλείσει τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και την Κηφισιά, έπρεπε να αντιμετωπίσει εκτός έδρας τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης (των 17 νικών σε 18 αγώνες, φέτος) για να διεκδικήσει ένα τρόπαιο μετά από 15 χρόνια. Ένα τρόπαιο που το κατέκτησε στο τάι μπρέικ απέναντι στον 3ο της βαθμολογίας Φοίνικα Σύρου, τη μοναδική ομάδα από την οποία είχε ηττηθεί «σβηστά» τη φετινή σεζόν. Αυτό όμως, το ταπεινό Λιγκ Καπ, είναι το πρώτο τρόπαιο στην ιστορία του αντρικού τμήματος βόλεϊ, αυτό είναι και το πρώτο τρόπαιο στη νέα εποχή του συλλόγου, συνολικά.

Τρόπαιο που το βαραίνουν τα δάκρυα του Πέτρογλου για τον τεράστιο Νίκο Σαμαρά. Η αρχηγική μαγκιά του Μαντέκα. Η παγκόσμια κλάση του Τόρες. Η σπάνια φλόγα του ατσάλινου Παγιάν. Το κλάμα του Γκούζντα για τους γονείς του. Ενός παιδιού που παλιότερα είχε παίξει (κρυφά) με βγαλμένο ώμο για την ομάδα. Τρόπαιο που ήρθε με πανάξιο MVP τη «ρεζέρβα» του αποχωρήσαντα Γκενς, τον 38χρονο Κρέτση, ο οποίος, παρότι είχε κι άλλες προτάσεις το καλοκαίρι, περίμενε καρτερικά την «ΑΕΚ της καρδιάς» και παρέμεινε τελικά μαζί με τον Παπαδόπουλο, τον Αλεξίου και τον Ρουμελιωτάκη. Τρόπαιο στο οποίο, προφανώς, έχουν μερίδιο και «οι παράγοντες των 20 ετών (Μακρής) και οι συνεργάτες των 20 ωρών (Νανάς)», όπως τους βάφτισε ο ίδιος ο βοηθός του (θριαμβευτή) Άκη Φλαούνα στα αποδυτήρια. Νεοφερμένος και αυτός, όπως και ο Κατσανεβάκης, λίγο παλιότεροι οι Αχιλλεόπουλος και Νοβοσέλατς μαζί με τους νεαρούς Τοκάνη και Χατζόπουλο. Τρόπαιο που ανήκει σε όλο το σταφ, αλλά και σε τέσσερα πρώην μέλη της ομάδας: τον κόουτς Κλαρούδα, τον Γκενς, τον Παπακυριακού και τον Καλαϊτσίδη, πρωταγωνιστή στην κρίσιμη νίκη επί του Ολυμπιακού στο Λιγκ Καπ. Τρόπαιο που σηκώθηκε στον ουρανό της Αλεξανδρούπολης και από τους... πιο πιστούς εκ των πιστών, τους ΑΕΚτσήδες του Έβρου και τους εκδρομείς, για κάθε «αρρωστάκι» με αυτό το τμήμα.

Συνειρμικά, λοιπόν, οι εικόνες αυτές μπορούν να συνδυαστούν με αντίστοιχες αντιπροσωπευτικές επιτυχίες του συλλόγου σε καθένα από τα υπόλοιπα ομαδικά σπορ. Με στιγμές αξεπέραστες στα χρονικά του εγχώριου αθλητισμού. Με άλλες κούπες «τίγκα ΑΕΚ»...

*Πιο πρόσφατη ανάμνηση, η πρώτη πρωταθληματική στέψη της Ένωσης στο χάντμπολ, στη Θεσσαλονική το 2011. Απέναντι σε εχθρικό κοινό, το 22-19 (7 λεπτά πριν από το τέλος) έγινε 22-22, αποτέλεσμα που πάλι έδινε όμως στον ΠΑΟΚ το τρίτο σερί πρωτάθλημα. Απέμεναν, ωστόσο, 7 δευτερόλεπτα και ο Μπακαούκας, που τα πρωινά έφτιαχνε καράβια στα Ναυπηγία Περάματος, θα έλεγε την τελευταία του κουβέντα του μια... ανάσα πριν από τη λήξη. Λογικό επακόλουθο, οι κραυγές ηδονής στον πάγκο, που θα γίνονταν «κουβάρι» με τον σκόρερ, προκαλώντας το πάγωμα και τον εκνευρισμό στην εξέδρα. Αυτό ήταν το πρώτο πρωτάθλημα για το συγκεκριμένο τμήμα, που μετρούσε μόλις έξι χρόνια περήφανης ζωής.

*Ενδιάμεσα είναι το μπάσκετ. Η ΑΕΚ, το 2002, είχε γίνει ξανά Βασίλισσα. Με μειωμένο μπάτζετ κατά το ήμισυ σε σχέση με την περασμένη σεζόν, αλλά με φόρα από τα δύο κύπελλα και το Σαπόρτα τα δύο προηγούμενα χρόνια, βρήκε το σθένος να ανατρέψει το εις βάρος της 2-0 (και την πολύ έντονη αμφισβήτηση που δέχθηκε) στη σειρά τελικών με τον Ολυμπιακό. Μια ανατροπή, που ομοία της δεν έχει υπάρξει, έφερε το πρωτάθλημα στην ομάδα έπειτα από 32 ολόκληρα χρόνια. Ο 5ος τελικός έληξε 79-68 και το ΟΑΚΑ «έπεσε» από τα ξέφρενα πανηγύρια. Ο Χατζής έκανε το γύρο του θριάμβου με σαμπάνια, ο MVP Ντικούδης απολάμβανε το πούρο του, ενώ το ξέσπασμα του Κακιούζη, υπό τους ήχους του «Resurrection» των PPK, ήταν μοναδικό και απερίγραπτο.

*Και φυσικά υπάρχει το ποδοσφαιρικό ματς-φετίχ όλων των 30plus ΑΕΚτσήδων, ένα ματς-μύθος για τους μικρότερους. Ο (επεισοδιακός) «τελικός του πρωταθλήματος» το 1989 στο ΟΑΚΑ με τον Ολυμπιακό, στο πλαίσιο της προτελευταίας αγωνιστικής της σεζόν. Ένας αγώνας στον οποίο οι ερυθρόλευκοι ήταν καταγαιστικοί, αλλά η απίστευτη απόκρουση του Μανωλά στη γραμμή σε κεφαλιά του Ντέταρι και το γκολ του Καραγκιοζόπουλου, έπειτα από το «ένα-δύο» με τον Οκόνσκι στο 83', χάρισαν στην ΑΕΚ (που τελείωσε τον αγώνα με 8 παίκτες) τη νίκη (0-1) και το πρωτάθλημα μετά από δέκα χρόνια. Είχαν προηγηθεί το πάρτι του Αργύρη Σαλιαρέλη στην Αίγινα και οι εορταστικές τούρτες των αντιπάλων, που έγραφαν-προέβλεπαν αποτέλεσμα 4-0. Ακολούθησε το πάρτι του απρόσμενου σκόρερ, ανεβασμένου στους ώμους των οπαδών, φορώντας ένα κόκκινο φανελάκι «Ζήτα Ελλάς». Η ιστορία είχε μόλις γραφτεί. Με χρυσά γράμματα.