Θαύματα γίνονται, δεν προαναγγέλλονται...

16:48 8/4/2015 - Πηγή: AEK365

«Μπορούμε να κατακτήσουμε τον τίτλο», δήλωσε το βράδυ της Δευτέρας σε συνέντευξή του στον ΟΤΕ TV ο Σκότι Ουίλμπεκιν, επικαλούμενος και (αποκαλύπτοντας) τις συζητήσεις με τους συμπαίκτες του. Όχι με έναν ή δύο. Με «όλα τα παιδιά». Τρελός ή παλικάρι, ο Αμερικανός; Το είχε υπαινιχθεί, πάντως, και έντεκα ημέρες πριν, κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του («μπορούμε να διανύσουμε όλο το δρόμο»), βγάζοντας συμπέρασμα απ' όσα είχε προλάβει να δει και κυρίως όσα του είχε μεταφέρει ο Μενσά-Μπονσού.

Ο ίδιος ο Ποπς,

άλλωστε, πριν καν γίνουν οι μεταγραφές των Χέρστον και Ουίλμπεκιν, στις αρχές του Ιανουαρίου, είχε μιλήσει στη συνέντευξή του στο aek365 για «τίτλο, όπως το 2002», ώστε να πανηγυρίσει κι αυτός, όπως οι φίλοι του, Άντριου Μπετς και Τζέι Αρ Χόλντεν, μαζί με τον κόουτς Σάκοτα. Και το είχε πει από μόνος του, στο άκουσμα απλώς του ονόματος του παλιού σέντερ της ΑΕΚ. Βέβαια, δεν το είχε προσδιορίσει χρονικά, ωστόσο η δική του παρουσία στην Ελλάδα ήταν δεδομένη μόνο μέχρι το τέλος της τρέχουσας σεζόν. Μετά το ματς με τον Άρη, πάντως, εκδηλώθηκε και ο Καρλ Ίνγκλις, λέγοντας ότι «είναι ολοφάνερο ότι ονειρεύομαι το πρωτάθλημα».

Θα αναρωτηθεί, λοιπόν, με το δίκιο του, ο οπαδός της ΑΕΚ: «Βρε λες;». Και καλά θα κάνει. Βλέπει τον ιδανικό τύπο του διοικητικού ηγέτη (που πάντα ονειρευόταν για το συγκεκριμένο τμήμα) να ενισχύει ηθικά και οικονομικά ένα σπουδαίο προπονητή, εκείνον να διαχειρίζεται (μετά από τέσσερις «χειρουργικές» μεταγραφικές κινήσεις) πλήθος παικταράδων και την ομάδα, με τη σειρά της, να αποδίδει πολύ θεαματικό μπάσκετ. Βάλτε μέσα και το τεράστιο -μόνο από... τον ιδρώτα του «Παγκόσμιου»- βάρος της φανέλας, τη δυναμική του συλλόγου συνολικά και τα τόσα παραδείγματα από μικρά και μεγάλα «θαύματα», που τον ακολουθούν από τη γέννησή του, και... γίναμε. Αλήθεια, ποιος δεν έχει ψάξει το «ταβάνι» της φετινής ΑΕΚ σε δημόσιες ή ιδιωτικές κουβέντες;

Εδώ όμως χρειάζονται ψυχραιμία και ωριμότητα για να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά του «στόχου» από ένα «τρελό όνειρο». Του «εφικτού» από μια «τεράστια υπέρβαση». Του «καθήκοντος» («είσαι ΑΕΚ, "χτυπάς" τίτλους») από το κυνήγι ενός ακόμη «θαύματος» (ξεκάθαρα, περί αυτού πρόκειται τη φετινή σεζόν). Και του ορισμού της «αποτυχίας». Μια καλή αρχή, για παράδειγμα, θα ήταν η ΑΕΚ να νικήσει για πρώτη φορά (από τον Απρίλιο του 2008) τον Παναθηναϊκό ή (από τον Δεκέμβριο του 2005) τον Ολυμπιακό. Γιατί, για να είσαι ο κορυφαίος, πρέπει να κερδίζεις πρώτα τους καλύτερους. Και στη Basket League, η ΑΕΚ έχει απέναντί της δύο από τις σπουδαιότερες ομάδες της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια. Και εφόσον τελικά βρεθεί ξανά φέτος κάποια στο δρόμο της στους ημιτελικούς, θα είναι σε σειρά αγώνων, που απαιτούνται τρεις νίκες.

Πρώτα απ'όλα, όμως, πρέπει να βρεθεί εκεί, στην 4άδα των play off, και ύστερα ας μιλήσουν σχετικά οι παίκτες. Αλλά, κατά προτίμηση, στο... παρκέ. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι η Βασίλισσα και όσοι την εκπροσωπούν φοβούνται τις λέξεις «τίτλος» και «πρωτάθλημα». Η ομάδα δεν λύγισε όυτε στα χειρότερα με την -προ τετραετίας- καταστροφή. Αναγεννήθηκε από τις στάχτες της. Επέστρεψε. Δια πυρός και σιδήρου, αλλά επέστρεψε. Δυνατότερη. Πώς να τρομάξει τώρα με τα καλύτερα; Και υπό μία έννοια, συζητήσεις όπως αυτές που «φούντωσε», εν αγνοία του, ο Σκότι δίνουν τον τόνο του τι γύρισε να κάνει. Υπενθυμίζουν -προς πάσα κατευθύνση- τι θα ακολουθήσει. Αργά ή γρήγορα. Η ΑΕΚ, λοιπόν, δεν είναι η ομάδα που... ντρέπεται να κοιτάξει στα μάτια τους ισχυρότερους της. Αλλά αυτή που δεν μπορεί να τα κλείσει ούτε λεπτό και να κοιμηθεί ήσυχη μετά τις ήττες της, όπως συνέβη με τον Ποπς, μετά το ΣΕΦ.

Όμως, τη δεδομένη στιγμή, είναι παραπάνω από σαφές ότι προηγούνται τέσσερις αγωνιστικές και η εξασφάλιση της εισόδου στην τετράδα της κανονικής περιόδου. Έπειτα, η πρόκριση στους ημιτελικούς των play off. Οι συγκεκριμένοι στόχοι είναι πια οι εφικτοί. Όχι η παραμονή στην κατηγορία, όπως ψυθιριζόταν στην αρχή της σεζόν, ή η είσοδος στα play off, που είχε κατά νου ο «Σάλε», αναλαμβάνοντας το Νοέμβριο. Μπορεί να μοιάζουν χαμηλοί πια, μπροστά στη λάμψη μιας συμμετοχής στους τελικούς, αλλά δεν είναι και αυτονόητα υλοποιήσιμοι. Κάθε άλλο. Ο ΠΑΟΚ και ο Άρης δεν είναι τυχαίες ομάδες και η ΑΕΚ οφείλει να δουλεύει καθημερινά για να αποκτήσει λίγη από την ομοιογένειά τους. Δεν αρκεί μόνο το ταλέντο της, που, όντως, περισσεύει σε σχέση με αυτές. Θέλει και μόχθο για να τις προσπεράσει-αποκλείσει.

Όμως, σε σχέση με τους «αιωνίους», η ΑΕΚ είναι εκείνη που υπολείπεται. Και μάλιστα αρκετά. Σίγουρα, πάντως, πολύ περισσότερο απ'όσο νομίζουν ορισμένοι φίλοι της ομάδας. Σύμφωνοι, με τον «κύριο με τη βραχνή φωνή» στην άκρη του πάγκου της έγινε η «ανατροπή του αιώνα» το 2002. Ναι, ο Μαλίκ και ο Ποπς έχουν κατακτήσει κούπες στην καριέρα τους και πέρυσι θα μπορούσαν να είχαν πάρει άλλη μία (αν γίνονταν ο 7ος τελικός μεταξύ της Γαλατά και της Φενέρ). Όντως, οι τροπαιοθήκες του Ντούσαν και του «Ντέλι» είναι γεμάτες, όπως και οι «Κασέλ»-«Σάρι»-Παπαντωνίου έχουν «σαρώσει» με τις μικρές Εθνικές. Τρόπαια έχει κατακτήσει και ο Μιλόσεβιτς, ενώ και η διαδρομή του Ίνγκλις στην Ισπανία είναι αξιοπρόσεκτη. Όσο για τον... υπεύθυνο γι'αυτό το κείμενο, Σκότι Ουίλμπεκιν: οδήγησε την περσινή σεζόν τη Φλόριντα στο Final-4 του NCAA και τη φετινή τους Τάιπανς στον τελικό του πρωταθλήματος Αυστραλίας.

Αλλά, πέρα και ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, το... πεπρωμένο της ΑΕΚ είναι να επιστρέψει στη διεκδίκηση τίτλων. Όλα εκεί την οδηγούν. Στην αύξηση των δεκατριών, που ήδη υπάρχουν. «Γερά, με τσαμπουκά». Ωστόσο, για φέτος, μοιάζει με «θαύμα-θαυμάτων». Και τα θαύματα είναι σαν τα ατυχήματα: γίνονται, αλλά δεν προαναγγέλλονται.