Αξία ανεκτίμητη...

15:07 11/7/2011 - Πηγή: Gazzetta

Κάποτε τα παράτησε όλα για να δουλεύει έναντι 200 ευρώ, ώστε να συντηρεί την οικογένειά του. Κι όταν έφτασε να αμοίβεται με 2.000 ευρώ, έχασε τη μισή του οικογένεια! Το gazzetta.gr παρουσιάζει τη θλιβερή ιστορία του Καρλάο, που μέσα σε τρία χρόνια έχει βιώσει την καταξίωση και την απώλεια. Τα… μαθητικά ρούχα! Την πρώτη μέρα του Αυγούστου το 1986, θα ερχόταν στη ζωή ο Κάρλος Αλεξάντρε ντε Σόουζα Σίλβα, όπως είναι το ολόκληρο όνομά του. Θα γεννηθεί στην Ντούκε ντε Καχίας, μια από τις πλέον πλούσιες πόλεις της χώρας, όπου η

φτώχεια δεν είναι τόσο έντονη ή τουλάχιστον τόσο ορατή όσο στις υπόλοιπες περιοχές. Μόνο που για τον Καρλάο, τα στατιστικά δεν είχαν αξία. «Η ζωή μου ήταν πολύ επίπονη», διηγείται κάθε φορά που η συζήτηση έρχεται γύρω από τα παιδικά του χρόνια. Το ποδόσφαιρο, αν και κομμάτι της ζωής του, δεν ήταν προτεραιότητα. «Λάτρευα το ποδόσφαιρο, ωστόσο υπήρχαν πράγματα που προείχαν για μένα. Να σπουδάσω, όπως πάντα με ενθάρρυνε η μητέρα μου και να βοηθάω την οικογένειά μου όσο μπορούσα». Αμφότερα, θα βοηθούσαν με τον τρόπο τους, τον νεαρό Κάρλος. Η προπόνηση απείχε από το σπίτι του και το κλισέ – καμιά φορά – δεν είχε λεφτά ούτε για το εισιτήριο, έβρισκε εφαρμογή. «Στη Βραζιλία σου επιτρέπουν να μετακινείσαι δωρεάν ως μαθητής. Έτσι, πολλές φορές πήγαινα στην προπόνηση με τη στολή του σχολείου», θυμάται για τον τρόπο που ξεγελούσε τη φτώχεια του. «Αν δεν προλάβαινα το λεωφορείο, θα πήγαινα με ποδήλατο». Μια διαδρομή που διαρκούσε – όπως προσθέτει – περίπου 50 λεπτά! Εκείνο που δεν μπορούσε να ξεγελάσει ήταν η πείνα του. Ένα κομμάτι ψωμί που έπαιρνε το πρωί από το σπίτι του, έπρεπε να τον κρατήσει για όλη την ημέρα, αφού θα επέστρεφε αργά το βράδυ στο σπίτι. «Πέρα από την ιστορία με τη στολή, είχα γενικά μια συνήθεια να αποφεύγω να πληρώνω… Δεν είχα επιλογή. Η ζωή μου στην Βραζιλία ήταν πολύ δύσκολη. Κι όταν κοιτάζω πίσω και βλέπω τι πέρασα για να φτάσω εδώ, έχω υποσχεθεί ποτέ να μην πειράξω κανέναν, να μην κάνω σε κανέναν κακό». Κλειστές πόρτες! Η ταλαιπωρία και η δυστυχία του Καρλάο δεν θα τελείωναν στα πρώτα εφηβικά χρόνια. Δεν θα αρκούσε ένα δοκιμαστικό για να εντυπωσιαστούν με το ταλέντο του, δεν θα ερχόταν ο μάνατζερ με κάπα σούπερ ήρωα για να τον βγάλει από τη μιζέρια του. Εξάλλου, θα διέφερε από τον μέσο Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή, όντας ψηλότερος απ’ όλα τα παιδιά. Η πρώτη του ομάδα θα είναι η Bom Sucesso, στην οποία εγγράφηκε σε παιδική ηλικία. Το 2004 βρέθηκε στο Σάο Πάουλο, όπου και έπαιξε σε μια ομάδα νέων. Εκεί εμφανίστηκαν οι πρώτοι... δωρητές ελπίδας. «Οι μάνατζερ που με ανέλαβαν μού υποσχέθηκαν πως θα παίξω επαγγελματικά στην Ατλέτικο Μινέιρο, όμως μετά από λίγο καιρό εξαφανίστηκαν. Δεν τους είδα ποτέ ξανά στη ζωή μου». Ο 18χρονος βρισκόταν στο Σάο Πάουλο και παρότι προσφέρθηκε μια ομάδα στο Ρίο να τον δοκιμάσει, δεν είχε τα λεφτά για να κάνει τη μεταγραφή του. Προπονούταν για έξι μήνες, πριν τον αφήσουν να φύγει. Έμοιαζε ως το τελειωτικό χτύπημα για την καριέρα του, για τα όνειρά του στο ποδόσφαιρο. Κι όμως δεν ήταν… «Η