Μπίλης, Μήτσος και... Ντιρκ!

18:21 31/5/2011 - Πηγή: Gazzetta

Ο Παναθηναϊκός προηγείται με 2-0 στη σειρά των τελικών της Α1, αλλά σιγά τα (αμερικάνικα) ωά! Με το ίδιο σκορ και... ακόμη παραπάνω είχαν προηγηθεί και οι Μάβερικς στους τελικούς του 2006, αλλά ακόμη προσπαθούν να συνέλθουν από τις αστραπές του Γουέιντ! Δεν ξέρω πόσο φρόνιμο είναι που προσπαθώ να συνδέσω και να συνδυάσω το έτερον της Α1 με το εκάτερον του ΝΒΑ, αλλά μου κατέβηκε αυτή η ιδέα, ένεκα της σύμπτωσης: τα ξημερώματα ανοίγει η αυλαία των

τελικών ανάμεσα στο Μαϊάμι και το Ντάλας και λίγες ώρες αργότερα ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός θα βρεθούν αντιμέτωποι στην τρίτη παρτίδα, που για τους μεν σημαίνει το δικαίωμα στη ζωή, για τους δε το δικαίωμα στο sweep.
Ο Ολυμπιακός θέλει να μείνει όρθιος και να μη γράψει ιστορία ως η ομάδα που ευτέλισε όσο καμιά άλλη στα χρονικά του ελληνικού πρωταθλήματος την προσπάθεια της καθ' όλη τη σεζόν, το πλεονέκτημα έδρας και το αήττητο σερί της. Ο Παναθηναϊκός από την πλευρά του έχει μπροστά του το πρώτο από τα τρία match ball και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω...
Πριν από πέντε χρόνια, οι Μάβερικς είχαν βρεθεί σε ανάλογη (πλεονεκτική, εννοείται)κατάσταση και απείχαν μιάμιση νίκη από τον θρόνο. Βασικά απείχαν δώδεκα λεπτά από το 3-0, ωστόσο, όπως λέει και μια παροιμία της Φλόριντα, μηδένα προ του τέλους μακάριζε. Ο Γουέιντ, ο Σακίλ και τα υπόλοιπα παλικάρια των Χιτ, οιστρηλατούμενοι από τον Πατ Ράιλι, νεκραναστήθηκαν στον τρίτο τελικό και με τέσσερις νίκες στη σειρά στέφθηκαν πρωταθλητές.
Μαγκιά τους!
Δεν ξέρω αν ο Ιβκοβιτς είναι ζηλωτής του Ράιλι και αν ο Σπανούλης (με το επιπλέον κίνητρο της επιβεβαίωσης της καλοκαιρινής επιλογής του) μπορεί να αντιγράψει τον Γουέιντ εκείνων των ημερών. Τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα, πάντως, στον Μπίλη περισσότερο από τον ρόλο του “Flash” ταιριάζει εκείνος του Λεμπρόν, διότι η απόφαση του να διαβεί τον Ρουβίκωνα του ελληνικού αθλητισμού προκάλεσε τόσο θόρυβο στα καθ' ημάς, όσο η επιλογή του “King James” να παρατήσει το Κλίβελαντ για να διεκδικήσει με περισσότερες αξιώσεις ένα πρωτάθλημα με τους Χιτ.
Ταιριάζουν και από πλευράς... περιβάλλοντος οι δυο περιπτώσεις, διότι ο Λεμπρόν βρήκε στις ακτές της Φλόριντα τον Γουέιντ και τον Μπος και ωσαύτως δημιουργήθηκε η (αλά Σέλτικς) μπάντα των “Big Three”, ενώ στις ακτές του... Σαρωνικού τον Σπανούλη τον περίμεναν με ανοικτές αγκάλες ο Παπαλουκάς και ο Τεόντοσιτς. Με βάση όλον αυτόν τον συλλογισμό και επειδή ο Ολυμπιακός (όπως και το Μαϊάμι) είχε-αλλά απόλεσε εξ υπαρχής- το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς της Α1, θα έπρεπε κιόλας να παραλληλίσω τον Τζέισον Κιντ με τον Δημήτρη Διαμαντίδη και τον Ντιρκ Νοβίτσκι με τον Αντώνη Φώτση ή με τον Μάικ Μπατίστ (στα πρώιμα χρόνια της καριέρας του στον Παναθηναϊκό, όταν ήταν ακόμη τριαροτεσσάρι και) σε πιο...μελαχρινή έκδοση, αλλά δεν μπαίνω σε αυτό το τριπάκι, διότι συν τοις άλλοις θα παρεξηγηθεί και ο Πέτζα!
Τον Στογιάκοβιτς εννοώ, που υπήρξε ο δήμιος του Ολυμπιακού και ο ηθικός αυτουργός της θεμελίωσης της δυναστείας του Παναθηναϊκού, άρα και οι δυο