Δημητράκη πες αλεύρι (1)

22:07 23/8/2011 - Πηγή: Gazzetta

Εμφανίστηκε πριν από είκοσι χρόνια ως φον Δημητράκης και αποσύρθηκε χθες με τον τίτλο του Σερ και βάλε! Ο Δημήτρης Παπανικολάου έκρινε ότι συμπλήρωσε τα ένσημα για να βγει στη σύνταξη και ο Βασίλης Σκουντής τον αποχαιρετά όπως του αρμόζει. Αυτή όντως (θα) είναι μια εβδομάδα Παπανικολάου!     O Δημητράκης δεν μένει πια εδώ. Την έκανε από τα γήπεδα του μπάσκετ, πλήρης ημερών, αγώνων, πόντων, ριμπάουντ, ασίστ, τίτλων, παραστάσεων. Πλήρης επίσης από ατάκες που, διάβολε, πρέπει οπωσδήποτε να βγουν σε ένα βιβλίο, όπως τον προέτρεψε σήμερα το πρωί στον ραδιοφωνικό αέρα του Sentra 103.3, ο (άλλοτε σύντροφός

του στον Ολυμπιακό και στην εθνική ομάδα) Γιώργος Σιγάλας. Πλήρης ακόμη και από ζαβολιές, που του άρεσαν εξ απαλών ονύχων και τις συνέχισε μέχρι βαθέος γήρατος, αν και αυτή είναι όντως μια μεγάλη κουβέντα: 34 χρονών είναι, θα μπορούσε να παίξει κι άλλο, απλώς βαρεθήκαμε να τον τρώμε στη μάπα (από το 1992) και ο κόσμος είχε πάντοτε την εντύπωση ότι ήταν μεγαλύτερος απ' όσο γράφει η ταυτότητα του...   Εν τω μεταξύ έχω αρχίσει να γράφω ένα κείμενο, έτσι χωρίς πρόγραμμα, που έλεγε και η Μαρία Ρεζάν! Θέλω οπωσδήποτε να γράψω κάτι για πάρτη του και δεν ξέρω τι θα 'ναι αυτό: για την ακρίβεια (δεν ξέρω) τι απ' όλα αυτά που μας άφησε ως διαθήκη χθες το απόγευμα, όταν ανακοίνωσε την αποχώρησή του. Εντέλει κι επειδή βλέπω ότι περνάει η ώρα και πρέπει να φύγω για το ΟΑΚΑ και να παρακολουθήσω τον αγώνα της εθνικής με το Βrigham Young εύρηκα, όπως αναφώνησε και ο Αρχιμήδης, όταν ανακάλυψε την αρχή της άνωσης, απλώς χαλιναγωγώ τον ενθουσιασμό μου και δεν βγαίνω κι εγώ (σαν τον λεγάμενο) γυμνός στο δρόμο για να πανηγυρίζω για το εύρημα μου...   Λοιπόν, αποφάσισα να του αφιερώσω ένα sequel βασισμένο στον αριθμό της φανέλας του, που άλλωστε από αρχαιοτάτων χρόνων θεωρείται ιερός, πλήρης και άρτιος. Επτά ιστορίες σε επτά διαφορετικές κατηγορίες, με την προσδοκία ότι δεν θα μου διαφύγει καμιά από τις πολλές που έχω υπ' όψιν μου και οι οποίες είναι μια σταγόνα στον ωκεανό του βίου και της πολιτείας του στην κεντρική μπασκετική σκηνή...   Θα σας ζαλίσω κάμποσες μέρες, λοιπόν, αλλά αξίζει τον κόπο, χώρια που είμαστε και τυχεροί, διότι, διάβολε, ο Παπανικολάου σε όλη του τη ζωή φορούσε το Νο 7. Φαντάζεστε σε τι λούκι θα πέφταμε εάν φορούσε το "15" του Χριστοδούλου ή -ακόμη χειρότερα- το 33 του Πίπεν. Μένω σε αυτούς τους δύο, διότι ο μεν Φάνης τον έχρισε από πολύ νωρίς "νόμιμο κληρονόμο του", ο δε Σκότι υπήρξε κάποτε το... ανοίκειο πρότυπό του μάλιστα ο ίδιος ο Δημητράκης μου είχε εκμυστηρευθεί ότι "κουβαλάω μπόλικη τρέλα και ώρες ώρες νομίζω ότι είμαι ο Πίπεν και τότε σεληνιάζομαι, παίρνω φόρα και ορμάω όπου βρω"!   Η φαντάζεστε να φορούσε το Νο 91 του Ρόντμαν!   Ξετυλίγοντας λοιπόν το κουβάρι μιας υπέροχης μπασκετικής ζωής, είναι πιο ταιριαστό να αρχίσω αυτό το αφιέρωμα με τις επτά μεγαλύτερες ζαβολιές του, που (μην παίρνετε όρκο ότι) τις διέπραξε μονάχα όταν ήταν πιτσιρικάς!   Ο ίδιος μου είπε κάποτε ότι στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου ήταν όχι απλώς χαβαλές, αλλά...