Είδε την «Πανάθα» κι έχασε το φως του...

20:57 10/5/2011 - Πηγή: Gazzetta

Την αφορμή για το ρετρό θέμα αυτής της Τρίτης μου την έδωσε ένα τηλεφώνημα από τον περίφημο φίλο μου τον Φώτη, ο οποίος στο παρελθόν είχε αποπειραθεί να αποκτήσει τις μετοχές του ΠΑΟΚ (χωρίς επιτυχία, ευτυχώς για την ομάδα) και εν συνεχεία ήθελε να γίνει ...Μπέος, πρώτα αγοράζοντας -χωρίς λεφτά- μια Παέ Άλφα Εθνικής και μετά επαναλειτουργώντας ένα μπουζουξίδικο που είχε κλείσει μετά από φονικό. Ο Φώτης με πήρε τηλέφωνο για να πανηγυρίσει για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας

από τον Παναθηναϊκό. Λεπτομέρεια: ο Φώτης δεν είναι Παναθηναϊκός! Αυτή ήταν η αφορμή του τηλεφωνήματος. Τα αίτια ήταν άλλα, αλλά θα τα μάθετε μετά το τέλος της ρετρό ιστορίας που ακολουθεί... Κοιμόμουν. Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα ή λίγο πριν το Πάσχα. Μικρή σημασία είχε. Η Μουργκάνα κατέβαζε ψοφόκρυο και στις δύο εποχές. Στραβοξύπνησα αξημέρωτα από ένα χτύπησα στο πατζούρι. Ήταν ο βοριάς; Όχι, ήταν χτύπημα συνθηματικό. Σηκώθηκα κι έσκασα λίγο το παράθυρο. Μπήκαν παγωμένος αέρας και η φωνή του Φώτη. Κόντεψαν να μου πέσουν η μύτη (από το κρύο) και τα αυτιά (από τις προσταγές του Φώτη). «Σήκω, πάμε». Η πρώτη προσταγή ήταν περιττή. Ήμουν ήδη όρθιος. Πρόλαβα να ρίξω μια ματιά στο ρολόι. «Πού να πάμε, ρε, στις τέσσερις το πρωί με τέτοιο κρύο;». Αντί απάντησης, νέα προσταγή: «Ντύσου, πάμε». «Να πάμε, αλλά πού;», επέμεινα. «Πάμε, ρε, σου λέω. Τελείωνε. Πάμε»! Πήγαμε... Πρώτα έξω από το σπίτι του Πέτρου της Κουφής. Δεν πήγαμε κατά την πόρτα, αλλά κατά το αγροτικό του. Ο Φώτης έβγαλε από την τσέπη τα κλειδιά του Τουότα. «Οδήγα», είπε. Εκείνος δεν οδηγούσε. «Μη μου πεις ότι του έκλεψες τα κλειδιά». «Το ξέρει. Αυτός μου τα έδωσε. Οδήγα...». Οδήγησα... «Κατά πού;», ρώτησα. «Γιάννενα». Στο δρόμο, είδα σε μια ερημιά το αμάξι του παπα-Νίκου, ένα ρημάδι Ντάτσουν Τσέρι. «Να σταματήσουμε μπας κι έπαθε τίποτα ο παπάς;», ρώτησα. «Δεν έπαθε. Κουνιέται ολόκληρο το αμάξι. Δεν βλέπεις; Στις Βουλγάρες θα ήταν...». Θα ήταν, τέτοιος που ήταν... Ο Φώτης ψαχούλεψε την τσέπη. Έβγαλε μια κασέτα, άνοιξε το ράδιο κι άρχισα να ακούω ένα τραγούδι των Κρίστιανς. «Ιφ άι κουντ φάιντ γουόρντς του τελ γιου α΄μ σόρι», έλεγε κι ο Φώτης με ρώτησε …τι έλεγε: «Αν μπορούσα να βρω λέξεις για να σου πω συγνώμη», μετέφρασα. «Α», έκανε, τάχα κατάλαβε. Άρχισε να μουρμουράει τους στίχους στα ελληνικά, το τραγούδι τέλειωσε, πάτησε ένα κουμπί, γύρισε την κασέτα πίσω, το ξανακούσαμε και το ματαξανακούσαμε και μέχρι να φτάσουμε, όλο αυτό ακούγαμε… Όταν φτάσαμε, πήγαμε κατά τα Κτελ, μου είπε να παρκάρω, εξαφανίστηκε για πέντε λεπτά και επέστρεψε με δυο τυρόπιτες και δύο Μίλκο. Για να κερνάει ο Φώτης, τα πράγματα ήταν σοβαρά. «Έρχεται η Νίνα», μου είπε. Τα πράγματα ήταν σοβαρά. Η Νίνα ήταν η μοναδική γυναίκα που ...δεν αρραβωνιάστηκε ο Φώτης στα χρόνια που τον γνωρίζω. Από πάντα δηλαδή. Δεν ήταν ωραία γκόμενα, του το είχαμε πει, αλλά εκείνου του άρεσε κι εμάς μας περίσσευε. Την πλεύρισε στην 3η Λυκείου και την έριξε ένα χρόνο μετά, όταν εκείνη διάβαζε για να δώσει δεύτερη φορά Πανελλήνιες. Δεν πέρασε, ούτε την πρώτη ούτε τη δεύτερη φ