Είστε πάπια ή δελφίνι;

16:37 7/7/2011 - Πηγή: Gazzetta

Τι να σας γράψω σήμερα; Για τον Μέσι που δεν παίζει με την Εθνική Αργεντινής όπως παίζει με την Μπαρτσελόνα; Σιγά την είδηση και ακόμα πιο σιγά την ιδιοφυή σκέψη. Να σας γράψω για τον επίσημο (επίσημο; Ποιον επίσημο;) Παναθηναϊκό που σχεδόν πανηγυρίζει που έχασε και τον Σισέ και μερικά εκατομμύρια ευρώ; Τι να λέμε τώρα; Πάλι καλά που δεν του δώσαμε... πριμ μεταγραφής (ή μήπως του δώσαμε;). Να σας πω για τον Ηρακλή και την Καβάλα; Όποιος μπλέκει με τα πίτουρα τον τρών' οι κότες. Να σας πω για τους Αγανακτισμένους; Ποιους αγανακτισμένους;

Βλέπετε εσείς κανέναν να μιλά (πλέον) γι’ αυτούς; Όπως σας βλέπω και με βλέπετε, σε λίγο καιρό θα έχουμε (ξε)χάσει την έννοια της λέξης «αγανακτισμένος». Να σας πω λοιπόν για μας. Για όλους εμάς που αγαπάμε το ποδόσφαρο (κι όχι μόνο) και αγαπάμε να τσακωνόμαστε αναμεταξύ μας γι’ αυτό που αγαπάμε, κάτι σαν τους Γαλάτες του χωριού των Αστερίξ και Οβελίξ. Λοιπόν. Είμαστε θύματα μιας τραγικής κατάστασης... Μιας κατάστασης που αν δεν έχει «ενεργά» θύματα –θα ’λεγα επαγγελματίες θύματα– δεν μπορεί να υπάρξει. Οχ! Μπερδεμένο ε; Σύμφωνοι! Μέχρι κι εγώ που το ’γραψα συμφωνώ. Όλοι αυτοί που μας καταδυναστεύουν έχουν υποστηρικτές. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Ποιος έχει αποδεδειγμένα τα περισσότερα χρήματα σήμερα στην Ελλάδα; Η Εκκλησία!   Μόλις λοιπόν γράψει κάποιος γιατί η Εκκλησία δεν βοηθά τη χώρα που μπατάρει χειρότερα και από τα στραβά υποβρύχια του «Τσοχατζό», μαύρο φίδι που τον έφαγε. Μόλις κάποιος αναφέρει ότι ο πατριωτισμός πάει χέρι-χέρι με τη θρησκεία (έτσι δεν μας λέγανε από τότε που πήγαινα εγώ στο Δημοτικό; Π.χ. ο Παπαφλέσσας!) αμέσως θα εμφανισθούν μερικές χιλιάδες θεούσες, θεούτσοι και θα σε κράξουν ομαδικώς. ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΑΝΤΟΥΝ οι Χριστιανοί που συμφωνούν μαζί σου, αλλά θα σου κάνουν μαύρη την ημέρα μόνο όσοι διαφωνούν. Βλέπετε κανέναν πολιτικό να το κουβεντιάζει το θέμα; Βλέπετε κανέναν δημοσιογράφο να το φέρνει στο τραπέζι; Αποτέλεσμα; Κοιτάει ο συνταξιούχος τη σύνταξή του και νομίζει ότι πρόκειται για χαρτζιλίκι εφήβου. Είναι σαν τα αγαπημένα μου meetings, όπου κάθε φορά που ένας συμμετέχων έχει μια έξυπνη και πρωτότυπη ιδέα, ΠΑΝΤΑ την κρίσιμη στιγμή πετάγεται ο χοντρός-κοντός με τα γυαλάκια και θα πει «ναι, αλλά...» και στο «αλλά» θα κολλήσει σε όλα όσα τρέφουν τις αμφιβολίες εκείνου που παίρνει την απόφαση. Αποτέλεσμα; Έχουμε γεμίσει τετριμμένες ιδέες. Θέλετε να το πάμε στα ποδοσφαιρικά; Καμία αντίρρηση. Δείτε π.χ. τι γίνεται στην ομάδα μου, τον Παναθηναϊκό. Είμαι απολύτως σίγουρος ότι όλοι εσείς που τον αγαπάτε, είστε έξαλλοι. Αν δεν μπορεί να πιέσει ο κόσμος μιας ομάδας, τότε ποιος μπορεί; Για να το τολμήσουμε... Αμέσως θα πεταχτούν καμιά εικοσαριά και θα αρχίσουν τα περί Γουέμπλεϊ, τα «κάλπικα» πρωταθλήματα του Θρύλου ή πόσο δίκιο ή άδικο έχει ο Βαρδινογιάννης ή ο Πατέρας ή οποιοσδήποτε άλλος. Ξαφνικά έχει άποψη για τη διαχείριση δεκάδων εκατομμυρίων, ενώ ο ίδιος δεν μπορεί να «τρέξει» ούτε τα καθημερινά οικονομικά της μαραμένης (εκ των πραγμάτων) οικογένειάς του. Από φίλαθλοι-οπαδοί, μετατράπηκαν οι περι