«Έτσι έζησα τον εφιάλτη» (pics + vid)

04:27 15/4/2011 - Πηγή: Gazzetta

15 Απριλίου 1989, η θύρα «Λέπινγκς Λέιν» του Χίλσμπορο ανοίγει την πόρτα της και η… κόλαση υποδέχεται τους οπαδούς της Λίβερπουλ. Το gazzetta.gr, κάνει flashback στην τραγωδία που σημάδεψε την Ευρώπη!Ήταν μια πανέμορφη ημέρα για το ημιτελικό μεταξύ της  Λίβερπουλ και της Νότιγχαμ Φόρεστ. Παρότι ζούσε και εργαζόταν στην Γλασκώβη, ο γιατρός Φίλιπς γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μέρσεσαϊντ. Βρισκόταν στο δρόμο για τον ημιτελικό Κυπέλλου στο Χίλσμπορο μαζί με 2 φίλους του και τον αδερφό του.

Μόλις έφτασαν στο Σέφιλντ,

πάρκαραν τα αμάξια τους και μπήκαν στο γήπεδο μισή ώρα πριν την έναρξη του αγώνα. Για να φτάσουν στις εξέδρες περπάτησαν μέσα από ένα κεντρικό τούνελ στο πάνω διάζωμα της Leppings Lane, πίσω από το τέρμα.

Το κακό αρχικό προαίσθημα
«Από την στιγμή που μπήκαμε μέσα ξέραμε ότι ήταν ασυνήθιστα γεμάτη η εξέδρα. Από τον συνωστισμό, χωριστήκαμε κι εγώ με τον Ίαν βρεθήκαμε μπροστά στα κιγκλιδώματα χάλυβα του γηπέδου». Ο γιατρός Φίλιπς είχε βρεθεί σε πολλές τέτοιες εξέδρες στο παρελθόν, αλλά σύντομα συνειδητοποίησε την πίεση των σωμάτων σε αυτό το διάζωμα που δεν ήταν ομοιόμορφα δομημένο. 

«Έχω βρεθεί στο Kop στο Άνφιλντ, πάρα πολλές φορές», θυμάται, «και ποτέ δεν βρέθηκα σε τέτοια κατάσταση. Ήταν εντελώς νέα εμπειρία σε σχέση με τις προηγούμενες. Πηγαίνω στο Kop από την ηλικία των 12 για μεγάλα παιχνίδια και ντέρμπι όπως με την Λιντς και την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τα ευρωπαϊκά ματς. Πάντοτε συνηθίζαμε να πηγαίνουμε στο κέντρο της εξέδρας πίσω από το τέρμα και πάντοτε απολάμβανα την κίνηση, τον χορό και το λίκνισμα του πλήθους. Ήταν μέρος της διασκέδασης, αλλά αυτό τότε δεν ήταν ούτε φυσιολογικό, αλλά ούτε διασκεδαστικό. Έπρεπε να ξεφύγουμε από εκεί. Ήξερα ότι αυτό δεν ήταν ένα καλό μέρος για να είμαστε και αποφασίσαμε να κινηθούμε πιο ψηλά στο διάζωμα. Ο κόσμος δεν μπορούσε να σταθεί κατά μέρος και γι αυτό πέσαμε στα τέσσερα και περπατήσαμε με χέρια και με πόδια. Πιο ψηλά, ήταν ακόμα πιο σφιχτά που δεν μπορούσες να σταθείς αλλά εμείς το κάναμε και μάλιστα καταφέραμε να συναντηθούμε με τους δύο φίλους μας. Τότε, κοιταχτήκαμε με ένα αίσθημα δυσπιστίας. Τι συμβαίνει;»Ο χαμός στα κιγκλιδώματα

«Υπήρχε πολύς χώρος για να μπορέσει κανείς να κινηθεί, σε αντίθεση με το πού βρισκόμασταν εμείς. Τα παιδιά από κάτω, φώναζαν: «Πηγαίνετε πίσω, πίσω! Υπάρχουν οπαδοί που χτύπησαν μπροστά». Ήταν πολύ ανήσυχοι, επειδή δεν ήξεραν τι ακριβώς γινόταν. Μπορούσες να δεις σώματα να σηκώνονται στα κιγκλιδώματα και σκεφτόσουν πως κάτι πολύ κακό συμβαίνει. Στη συνέχεια, κάποιος έτρεξε στο γήπεδο, φωνάζοντας στον τερματοφύλακα της Λίβερπουλ, τον Μπρους Γκρόμπελαλ να σταματήσει το παιχνίδι.Λίγα λεπτά αργότερα, ανεβήκαμε πιο ψηλά, σε σημείο που δεν είχε πολύ κόσμο. Κοιτούσα κάτω στα κιγκλιδώματα, μπορούσα να δω καθαρά την κατάσταση και σκεφτόμουν: «Θεέ μου, είναι νεκροί. Πρέπει να πάω να βοηθήσω».Έτσι, έτρεξα κάτω στο σημείο που υπήρχε η μια πύλη, στην κορυφή ενός χαμηλού τοίχου. Φώναξα στον αστυνομικό: «Είμαι γιατρός.