ΓΟΥΣΤΑΡΩ λέμε…

09:43 23/5/2011 - Πηγή: Gazzetta

Ο Μάνος Αντώναρος γράφει στο gazzetta.gr για τις αντιδράσεις από το πρώτο του post και τονίζει πως ό,τι και να γράψει ΠΑΝΤΑ θα βρεθούν μερικοί που ΔΕΝ θα συμφωνούν. Η γυναίκα μου, που δεν έχει ιδέα από ποδόσφαιρο, όταν διαβασε τα σχόλια στο πρώτο μου post εδώ στο gazzetta, τρόμαξε: -Αρκετοί σε βρίζουν… Γέλασα… -Βρε σε βρίζουν… δεν ακούς τι σου λέω; Γουργούρησα ακόμα πιο ευχαριστημένος.

Με κοίταξε απορημένη. -Δεν πειράζει… είπα -Ε; -Άκου που σου λέω: Δεν πειράζει… Αντιθέτως! Σήκωσε τους ώμους και συνέχισε να σερφάρει. Παγκοσμίως το ποδόσφαιρο δεν παίζεται μόνο μέσα στις 4 άσπρες γραμμές. Το τέννις ίσως…  όχι όμως το ποδόσφαιρο. Αν διαβάσει κανείς γι’ αυτό, θα συναντήσει άπειρες φορές την έκφραση «είναι το λαϊκότερο σπόρ του κόσμου». Λαϊκο= popular … και καθόλου μπανάλ. Το τι κανεί η ομάδα σου δεν είναι απλό πράγμα. Άλλες φορές σου δίνει την δυνατότητα να περπατάς την επόμενη μέρα στο πεζοδρόμιο και να πετάς ή μπορεί να σε κλείσει στο σπίτι μέχρι το επόμενο παιγνίδι. Κράζεις ή σε κράζουν. Ζητωκραυγάζεις ή λουφάζεις. Δεν υπάρχει οπαδός που να μην έχει ζήσει και τις δυο καταστάσεις. Γράφοντας τη γνώμη σου για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι θα φας επίθεση… αλλώς είναι σαν να πας στο γήπεδο και να απαιτείς να μην φωνάζουν συνθήματα οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας… Σίγουρα θα έχετε δει από την τηλεόραση ματς που διεξάγονται (λόγω τιμωρίας) με άδειες εξέδρες. Η ξενέρα της ξενέρας. Το ποδοσφαιρο είναι φτιαγμένο για να ουρλιάζει το πλήθος σε κάθε φάση. Είτε το βλέπεις από τον καναπέ σου μαζί με τη γάτα σου είτε με τους κολλητούς σου στην εξέδρα. Εχει full body contact και παίζεται υπαίθρια κάτω (στην κυριολεξία) από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες. Το να υποστηρίζεις μια ομάδα κρύβει πάθος, πόθο, ελευθερία, δύναμη, αντίδραση, εξουσία, θρίαμβο, υπερηφάνεια…Είναι σαφές ότι όποιος προσπαθήσει να τα αμφισβητήσει είναι εχθρός.  Αυτό τα λέει όλα. Κάποτε ο Παναθηναϊκός είχε ένα δεξί μπακ τον Τάκη Ελευθεριάδη. Ήξερε μπάλα αλλά βασικά ήταν δρεπανηφόρο άρμα. Συνήθως έδινε τους αστραγάλους του αντιπάλου στη λαδόκολλα. Για τους φίλους του ΠΑΟ ήταν ο Τάκαρος για τους αντιπάλους απλώς ένας «δολοφόνος». Πιασ’ το αβγό και κούρευτο! Οι δημοσιογράφοι των φιλοπαναθηναϊκών εφημερίδων τον χαρακτήριζαν …δυναμικό μπακ… σκεφθείτε τώρα πώς αντιμετώπιζαν αυτόν τον χαρακτηρισμό οι αναγνώστες που δεν ήταν Παναθηναϊκοί και πολύ περισσότερο οι δημοσιογράφοι των «άλλων» εφημερίδων, Με άλλα λόγια: Ο,ΤΙ και να γράψω εδώ στο gazzetta ΠΑΝΤΑ θα βρεθούν μερικοί που ΔΕΝ θα συμφωνούν. Και επειδή αντικειμενικότητα στα σπορ υπάρχει μόνο (ετσι τουλάχιστον νομίζω) στο μπιλιάρδο… όσο η αλήθεια ΜΟΥ θαναι μακρυά από την αλήθεια των άλλων, οι συγκεκριμένοι άλλοι θα μου τα χώνουν κα-νο-νι-κά. Τέλεια! Για σκεφθείτε το λιγάκι. Ο άνθρωπος ξεχώρισε από τα υπόλοιπα θηλαστικά επειδή –καταρχήν- κατάφερε να χρησιμοποιεί άψογα τα δυο του χέρια… αυτά έφτιαξαν τα πρώτα εργαλεία και αυτό το γεγονός ανάγκασε τον εγκέφαλό του να δουλέψει… Στο λαϊκότερο σπόρ της γης…στο ποδόσφαιρο ντε… επιτρέπετα