Η ελληνική στάνη αυτό το τυρί βγάζει

19:02 16/9/2011 - Πηγή: Gazzetta

Ο Γιάννης Σερέτης γράφει  στο gazzetta.gr συνοπτικά για την παρουσία των ελληνικών ομάδων στα πρώτα ευρωπαϊκά παιχνίδια τους και το μερίδιο ευθύνης των προπονητών. O Παναθηναϊκός αποκλείστηκε διαδοχικά από μια δανέζικη ομάδα που κοστίζει όσο Σισέ, Λέτο, Κατσουράνης (δηλαδή οι προπέρσινες μεταγραφές του) και ακολούθως από μια ισραηλινή ομάδα

η οποία χθες έφαγε 5 πανεύκολα από την Μπεσίκτας του πρώην προπονητή του Αστέρα Τρίπολης, Κάρλος Καρβαλιάλ. O Ολυμπιακός, η πληρέστερη και με μεγαλύτερο μπάτζετ ελληνική ομάδα, δημιούργησε σε 94 λεπτά δύο καθαρές ευκαιρίες μέσα σε μια από τις πιο καυτές ευρωπαϊκές έδρες απέναντι σε μια ομάδα που είχε ξεκινήσει με μια νίκη σε 5 ματς στο γαλλικό πρωτάθλημα, μια ομάδα που έχει πάρει έναν τίτλο τα τελευταία 19 χρόνια στη χώρα της, ένα σύνολο χωρίς αστείρευτο ταλέντο, αλλά με πειθαρχία, τρέξιμο και 3-4 παίκτες με ισχυρή προσωπικότητα. Ο ΠΑΟΚ κατάφερε εναντίον των «δευτερότριτων» της πέμπτης (ή έκτης) σε δυναμικότητα αγγλικής ομάδας αυτή την περίοδο να πάρει ισοπαλία η οποία μάλιστα έγινε δεκτή (σωστά) από το σύνολο των μέσων ενημέρωσης με κολακευτικά σχόλια για την απόδοσή του και με υπερβολές για ένα χαμένο πέναλτι (δεν άκουσα κιχ και στη μετάδοση ακούστηκαν κάτι μεσοβέζικα με ελληνική φουστανέλα του στυλ «ο διαιτητής ήταν κοντά» για το κλασικό πέναλτι του Κοντρέρας λίγο πριν από το πέναλτι υπέρ του Δικέφαλου, το οποίο δεν καταλογίστηκε). Το μοναδικό που κατάφερε η ΑΕΚ στις Βρυξέλλες ήταν να προκαλέσει λιγότερη θλίψη από τον Παναθηναϊκό του Ισραήλ. Ο Γεωργέας και ο Δέλλας ακόμη χορεύουν στους ρυθμούς του δαιμόνιου Σουάρες που έμοιαζε με τον συνονόματό του της Λίβερπουλ, ο Λυμπερόπουλος θύμιζε παλαίμαχο που έχει πάει με τους φίλους του για 8Χ8, ο Μανωλάς προκάλεσε στη φάση της αποβολής του θλίψη με τον βγαλμένο από τα χώματα του ερασιτεχνικού ελληναράδικο τσαμπουκά του και οι «ειδήμονες» βρήκαν τους «ενόχους» στο πρόσωπο του… Κωσταντόπουλου (δεν θεωρώ ότι είναι επιπέδου ΑΕΚ, εξαρτάται όμως για ποιο επίπεδο μιλάμε…) και στον Χιμένεθ, αντί να ακούσουν τον μεστό λόγο του «Λύμπε»… Εχει ανοίξει άραγε τόσο πολύ η ψαλίδα των καλύτερων ομάδων μας συγκριτικά με τις καλύτερες των ευρωπαϊκών χωρών; Από τη μια (θέλω και μου αρέσει να) σκέφτομαι ότι «πρώτα παιχνίδια ήταν, δεν είχαν ματς στα πόδια τους, κάτσε να δούμε και τα επόμενα». Από την άλλη, όμως, ειδικά για τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, η διαφορά τους συγκριτικά με τον προ ετών εαυτό τους είναι τεράστια, δεδομένης της απόδοσής τους και την ποιότητα των ομάδων που αντιμετώπισαν. Είναι και το άλλο: 2-2 η ρουμάνικη Βασλούι του Λουτσιάν Σανμαρτεάν μέσα στο Ολίμπικο από τη Λάτσιο (κι ας αγωνιζόταν με παίκτη παραπάνω για 20 λεπτά). Η Τραμπζοσπόρ (ναι, με τόνους τύχης) 1-0 μέσα στο «Μεάτσα» την Ιντερ. Ο ΑΠΟΕΛ 2-1 την Ζενίτ. Και αν πάμε λίγο πιο πίσω, στη φάση των πλέι οφ του Europa League, όπου τα ματς ήταν «διπλά»; Η Σλόβαν Μπρατισλάβας απέκλεισε τη Ρόμα, η ΑΕΚ Λάρνακας την Ρόζενμποργκ, η Μάριμπορ τους Ρέιντζερς, το Ανόβερο τη Σεβίλλη. Eξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός πα