Η μεγάλη σεζόν του Olympiakos FC

14:42 23/8/2011 - Πηγή: Gazzetta

Ο Γιάννης Σερέτης γράφει στο gazzetta.gr για την ευρωπαϊκή προοπτική του Ολυμπιακού, αλλά και για την πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπίσει ο Βαγγέλης Μαρινάκης.  Αν για τους φίλους πολλών ομάδων ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν ο άνθρωπος που

έφερε πολλά χρόνια πίσω το ελληνικό ποδόσφαιρο, για τον οπαδό του Ολυμπιακού ήταν, είναι και θα είναι ο άνθρωπος που λάτρεψε και εκτόξευσε μια διαλυμένη, προβληματική, ξεθωριασμένη ομάδα, της οποίας τη σημαία είχαν φτάσει να κρατούν ψηλά μόνο οι εκατομμύρια οπαδοί της. Ο Κόκκαλης κατέχει μοναδική θέση στην καρδιά των τελευταίων γενεών οπαδών του Ολυμπιακού, την οποία δεν θα πάρει ποτέ κανένας άλλος!   Στο μυαλό του ο οπαδός έχει ότι έσωσε την ομάδα του πληρώνοντας τα χρέη της, ότι ανακαίνισε το αγαπημένο πατρικό, την παντοτινά αγαπημένη έδρα της, ότι οργάνωσε τις ακαδημίες και έφτιαξε το προπονητικό κέντρο του Ρέντη, βάζοντας τη λέξη «υποδομές» στο λεξιλόγιο ενός συλλόγου που μέχρι τότε γνώριζε μόνο τη λέξη «μεταγραφές» και ήταν πολύ πίσω σε αυτούς τους τομείς συγκριτικά με τον Παναθηναϊκό (λόγω Καπετάνιου) και την ΑΕΚ (από την πρώτη θητεία του Μπάγεβιτς είχε βάλει βάσεις για σωστές υποδομές και είχε προσελκύσει πολλά πιτσιρίκια στους Θρακομακεδόνες). Ότι δαπάνησε πολλά χρήματα (έστω κι αν τα έβγαζε από το Τσάμπιονς Λιγκ) για να φέρει πολλούς ανώτερους του ελληνικού πρωταθλήματος παίκτες, και το σημαντικότερο όλων: έβαλε τον Ολυμπιακό στον ευρωπαϊκό χάρτη.   Παρά την επτάρα, τις τριάρες, τις τεσσάρες, τους αποκλεισμούς από υποδεέστερους αντιπάλους, οι τελευταίες γενιές των φίλων του Ολυμπιακού (όχι μόνο οι σημερινοί 20άρηδες, αλλά και οι 3οάρηδες, οι 40άρηδες,οι 50άρηδες, ακόμη και οι 60άρηδες) έζησαν στην περίοδο του Κόκκαλη μεγάλες, ανεπανάληπτες στιγμές στην Ευρώπη. Στιγμές που δεν είχαν ζήσει οι Ολυμπιακοί της δεκαετίας του ’60, του ’70, του ’80.   Τον έμαθε η Ευρώπη τον Ολυμπιακό επί Κόκκαλη. Έζησε μαζί του μέσα από τον τηλεοπτικό δέκτη και τα ταξίδια των οπαδών των αντιπάλων του σε ΟΑΚΑ και Πειραιά. Έμαθε και τους παίκτες του (ορισμένοι εκ των οποίων, όπως ο Καρεμπέ, ο Ζιοβάνι και ο Ριβάλντο τον διαφήμισαν στα πέρατα της ποδοσφαρικής γης), και τον κόσμο του και το «Καραϊσκάκης» του. Δεκατέσσερα χρόνια ήταν αυτά, όχι ένα και δύο! Δεκατέσσερα διαδοχικά χρόνια στην Ευρώπη, στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση!   Το πεδίο δόξας για τον Βαγγέλη Μαρινάκη δεν είναι τεράστιο. Αν μιλούσαμε για την ομάδα κάποιας άλλης χώρας, ίσως... Μιλάμε όμως για μια ελληνική ομάδα, η οποία πήρε με τον προηγούμενο ηγέτη της 12/14 και «μεγάλωσε» σε πολλά διαφορετικά επίπεδα με όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω. Τι περισσότερο να κάνει ο «Ολυμπιακός του Μαρινάκη»;   Η δική μου οπτική: «Να δημιουργήσει ένα τόσο ανταγωνιστικό σύνολο, ώστε σε σταθερή βάση να διεκδικεί με ισχυρές πιθανότητες την πρόκρισή του μέχρι τον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ» για το αμιγώς ποδοσφαιρικό σκέλος, σε σχέση με τα αποτελέσματα (διότι υπάρχουν και επιπλέον δυο-τρία βήματα προς τα μπρος που μπορεί να κάνει σε άλλα ζητήματα,