Κώστας Χαλκιάς – Εκεί Που Η Γραφικότητα Δεν Έχει Τέλος

01:26 18/7/2010 - Πηγή: Gazzetta

Δεν έχω υπάρξει ποτέ μεγάλος οπαδός μήτε της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, μήτε του Ρεχάγκελ.

Το ποδόσφαιρο που παίζει-έπαιζε αυτή η ομάδα μου φαίνεται και μου φαινόταν ασύγκριτα αντιαισθητικό, βαρετό και αντιτίθεται σε οτιδήποτε γουστάρω στο άθλημα. Όταν είχαμε πάρει το Γιούρο, θυμάμαι ότι γέλαγα και χαιρόμουνα, αλλά όχι σε φάση «έλα μωρή Ελλαδάρα». Περισσότερο όπως χαίρεσαι στα Σπέσιαλ Ολύμπικς, που βλέπεις τους τυφλούς να παίζουν ποδόσφαιρο με εκείνη την μπάλα που έχει κουδούνια και κάνει τζίγκλι τζίγκλι και λες «άχου μωρέ τους αόμματους, τι καλοί» και γιομίζεις από μια ανάγκη να τους κάνεις ταπ-ταπ στο κεφάλι και να τους πεις μπράβο.

Οπότες προσωπικώς χεζντήκως για τον Ρέχας, χεζντήκως για την εθνίκα.

Άλλο αυτό όμως και ά