Περί εθνικής προδοσίας...

18:57 12/7/2011 - Πηγή: Gazzetta

Για τον Βαλανσιούνας, που συστήνεται ως το νέο «παιδί-θαύμα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ είχε σκοπό να γράψει σήμερα ο Βασίλης Σκουντής, στην ελληνική... πεζογραφία κατέληξε! Πεζογραφία στην κυριολεξία, διότι, μετά και την αποχώρηση του Μαυροκεφαλίδη, οι απουσίες από την Eθνική Oμάδα κατάντησαν πλέον μία πολύ πεζή υπόθεση! Εάν η ελληνική μπασκετική πιάτσα ήταν τόσο σκληρή όσο οι Κροάτες, οι Γάλλοι και οι Λιθουανοί (σε παρεμφερείς περιπτώσεις) θα είχαμε κρεμάσει κουδούνια στον Παπαλουκά, στον Διαμαντίδη, στον Τσαρτσαρή, ακόμη και στον Μαυροκεφαλίδη, που έθεσε εαυτόν εκτός εθνικής ομάδας, χθες επικαλούμενος

το σοβαρό πρόβλημα υγείας της μητέρας του. Κουδούνια, μια ταμπέλα που θα έγραφε «προδότες», μαζί με μια πρόταση δήμευσης των περιουσιών τους , αφορισμού τους από την Εκκλησία και απέλασης τους!  Υπερβάλλω βεβαίως, αλλά η υπερβολή δεν έχει πάντοτε τα όρια της... Ας μην ανησυχούν όμως ο Τεό, ο Μήτσος, ο Κώστας, ο Λουκάς και όποιος άλλος πρόκειται να βαδίσει μελλοντικά στο δικό τους δρόμο: η κοινή γνώμη (και όσοι την εκφράζουν ή ακόμη και την χειραγωγούν) είμαστε πολύ πιο γενναιόδωροι από τους ίδιους! Με τον Μαυροκεφαλίδη να γίνεται σήμερα ο... postremus inter pares στο κύμα της εθελουσία εξόδου, που (όχι απλώς πλήττει, αλλά) κοντεύει να πνίξει την εθνική ομάδα, γίνομαι τόσο κυνικός, ώστε να αναρωτιέμαι φωναχτά πλέον, ποιος θα είναι ο επόμενος, που θα μας την κάνει! Τουλάχιστον ο Διαμαντίδης, ο Τσαρτσαρής και ο Παπαλουκάς φρόντισαν να δηλώσουν εξαρχής την απροθυμία τους, ο Μπουρούσης θα τους έκανε παρέα ως (τηλε)θεατής, αλλά ανακάλεσε την εν βρασμώ ψυχής δήλωσή του και ξαφνικά μας ήρθε η...κατακεφαλίδα του Λουκά! Κατόπιν όλων αυτών είναι ...Ηλία φαεινότερον ότι περισσότερο από τη δυσάρεστη περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τους κανονικούς (εντός παιδιάς, εννοώ) αντιπάλους της, στη Λιθουανία η εθνική θα αντιμετωπίσει τους δικούς της δαίμονες και αυτή την πολύ της μόδας πλέον τάση απόδρασης των παικτών από τις τάξεις της. Α, για να μην πάει χαμένη μια έκφραση, που χρησιμοποίησα προηγουμένως, σπεύδω να την εξηγήσω: όντως πιστεύω ότι όσο περνούν τα χρόνια, οι παίκτες γίνονται ολοένα και πιο... τσιγκούνηδες σε συναισθήματα, αλτρουισμό, αλληλεγγύη, συναδέλφωση και κυρίως διάθεση να εξαργυρώσουν την αγάπη και την αφοσίωση του κόσμου και γενικώς να επιστρέψουν στην κοινωνία αυτά που εισπράττουν. Θα το κάνουν ίσως όταν αποσυρθούν από την ενεργό δράση και παίζουν σε καμιά ομάδα παλαιμάχων, αλλά τότε θα 'ναι αργά! Ναι, ομολογώ πως κουμάντο στην ανάγκη των παικτών να ξεκουράσουν τα κορμιά τους, να επαναφορτίσουν τις μπαταρίες τους ή να ασχοληθούν με σοβαρά οικογενειακά προβλήματα (όπως τώρα συμβαίνει με τον Λουκά), δεν μπορεί να κάνει κανείς, ειδικώς δε σε περιπτώσεις ζητημάτων υγείας, η κουβέντα είναι πολύ λεπτή και χρήζει προσοχής και σεβασμού. Αλλά να, οι αρνήσεις μας ήρθαν μαζεμένες και δεδομένης της δυσκολίας και ακόμη περισσότερο της κρισιμότητας του Ευρωμπάσκετ, δεν θα 'θελα να 'μουν ούτε ψύλλος στον κόρφο του Ζούρου, που αλλιώς θα είχε ονειρευτεί την παρθενική επι