Πιο αργά κι από αργά!

12:23 25/5/2011 - Πηγή: Gazzetta

Σε ένα ακόμα απολαυστικό άρθρο στο gazzetta, ο Μάνος Αντώναρος παραλληλίζει τα πλέι οφ με την καθημερινότητά μας και εξηγεί γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει... Παρακολουθούσα από τον καναπέ μου το Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ 1-0. Βασικά πλήττω αφάνταστα με τα play off, όμως ήθελα να το δω προσεκτικά για να γράψω για το gazzetta. Eίχα αφήσει

 το κινητό μου στο αθόρυβο στην κρεββατοκάμαρα για να μη με ενοχλήσει κανείς. Είχα κλείσει (πράγμα που δεν συνηθίζω ) τον υπολογιστή μου.. και είχα παρακάλεσει τη γυναίκα μου να αναλάβει για την επόμενη μισή ώρα την μικρή. Αρχισε το παιχνίδι. Μετα το πρώτο 20λεπτο με έπιασε ενας τρομερός εκνευρισμός. Πήγα στην κρεββατοκάμαρα και κοίταξα μην είχα καμμιά κλήση. Τζίφος! Μόνο 3 ξύλινα μηνύματα υποψηφίων για τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ. Τι βαρεμάρα! Επέστρεψα στον καναπέ. Στο επόμενο 5λεπτο ήμουν μπροστά στον υπολογιστή στο γραφείο μου  και κοίταζα τη σελίδα μου στο Facebook. Εγραψα ένα status . έγραψα ένα comment. έβαλα δυο like. διάβασα ένα note και είδα αν είχα κανένα ενδιαφέρον mail. Αραιά και πού έριχνα πάνω από τον ώμο μου κλεφτές ματιές στο παιγνίδι. κοίταξα αν υπήρχε καμμιά καινούργια είδηση στο gazzetta. έγραψα μια σαχλαμάρα στο twitter και ενδιαφέρθηκα για το (χαχαχαχαχα) ντέρμπι μόνο όταν άκουσα ότι δόθηκε πέναλτι για το χέρι που έκανε ο Τσιρίλο . το οποίο (και καλά έκανε) τελικά μετάνιωσε ο διαιτητής. πρόλαβα και είδα ένα ριπλέυ. Το ημίχρονο με βρήκε να μιλάω στο τηλέφωνο με έναν φίλο μου. Η  μικρή πεινούσε και ήθελε να φάει. Η γυναίκα μου που έβλεπε ότι δεν με πολυενδιέφερε το παιγνίδι με παρακάλεσε να την ταϊσω. Οι ομάδες είχαν ξαναβγεί στο γήπεδο. Πήγα να διαμαρτυρηθώ «μα αφού σε παρακαλεσα για μιαμιση ωρ.» όμως αμέσως -ο διαιτητής σφύριζε για να αρχίσει παιγνίδι- με έπιασε μια ακατασχετη επιθυμία να την πάρω στην αγκαλιά μου και να της δώσω το γιαουρτάκι της.. Μια μπουκιά για τον μπαμπά (μια λάθος πάσα ο Βύντρα) Μια μπουκιά για τη μαμά (μια λάθος πάσα ο Λίνο) Μια μπουκιά για τη γιαγιά (ένα λάθος κοντρόλ ο Νίνης) Μια μπουκιά για το γατάκι (μια στραβοκλωτσιά ο Τσιρίλο) Μέχρι να τελειώσει το μάτς ζήτημα είναι να κάθισα προσηλωμένος πάνω από 10 λεπτά. ευτυχώς είδα το γκολ του Ζιλμπέρτο. Δυστυχώς αυτό που παίζουμε στην Ελλάδα δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι κάτι ΣΑΝ ποδόσφαιρο. Θα το έλεγα ΑΡΓΟ ποδόσφαιρο. Πείτε μου πόσες φορές έχετε δει τερματοφύλακα ελληνικής ομάδας να πετάξει με τα χέρια την μπάλα στο σεντερφορ .ή στον πιο προωθημένο χαφ για να γίνει μια γρήγορη επίθεση; Όχι. αρνούμαι να προσποιούμαι ότι διασκεδάζω ή ενθουσιάζομαι όταν βλέπω τον Σαριέγκι να κατεβάζει σε slow motion την μπάλα προς την επίθεση και όταν φτάνει περίπου στο κέντρο να την γυρνά στον Καντέ που ακολουθεί 10 μέτρα πιο  πίσω και αυτός με τη σειρά του εντελώς ολομόναχος να κοιτά απαγνωσμένα σε ποιο από τα δυό μπακ θα την δώσει. και όταν επιτέλους αποφασίσει.  κάνει μια διεκδικίσημη μπαλιά στα 10 μέτρα. με αποτέλεσμα ή μπάλα να πηγαίνει (από το μπακ) σε αντίπαλο ή στην καλύτερη να κερδίζει πλάγιο άουτ; Αυτός ο Λέτο μια φορά την μπάλα μπροστά δ