Πως Κοπανάς Τον Ακοπάνιστο;

18:24 27/5/2011 - Πηγή: Gazzetta

  Ο φετινός τελικός του Τσάμπιολινκ, είναι ίσως αυτός που έχει το πιο ενδιαφέρον πρη γκέημ πάρε δώσε. Συνήθως απλά τον περιμένεις, μετρώντας ανάποδα τον χρόνο, τρώγοντας νύχι μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής έναρξη. Ο φετινός είναι λίγο διαφορετικός. Και είναι διαφορετικός επειδή πριν το ματς σου θέτει το πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: πως κοπανάς αυτόν που δεν κοπανιέται;   Παρά την δεδομένη μου αντιπάθεια για την Μπαρτσελόνα και την μπάλα που παίζει (τα έχουμε ξαναπεί μην τα ξαναλέμε και αρχίσουν οι γραφικοί εδώ μέσα να με λένε άμπαλο και όλα τα άλλα μαλακισμένα), ένα είναι δεδομένο:

ίσως δεν έχει υπάρξει στην σύγχρονη ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου μια τόσο τέλεια οργανωμένη και συνεννοημένη ομάδα, όσο αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο παιχνιδιού της. Δεν κρύβεται ποτέ και δεν θα σου παίξει περίεργα παιχνίδια με την επιλογή των παικτών της, επειδή δεν της χρειάζεται.   Οι αντίπαλοί της ξέρουν από πριν ποιοι θα παίξουν, πως θα παίξουν και με ποιο τρόπο θα κινηθούν, αλλά και πάλι, τις περισσότερες φορές δεν σου προσφέρει κάτι αυτό. Σου προκαλεί τον φόβο, όχι επειδή έχει τίποτα θερία στην σύνθεση της (μάλιστα είναι φοβερό το πόσο «σοφτ» μπορεί να φαίνεται στα χαρτιά η ομάδα του Πεπ και πόσο φόβο γεμίζει τις καρδιές των αντιπάλων της), αλλά επειδή πίσω της έχει αφήσει τα σπασμένα μυαλά όλων εκείνων που προσπάθησαν να την αποκρυπτογραφήσουν και απέτυχαν ξανά και ξανά. Την φοβάσαι γιατί σε πείθει απόλυτα ο αέρας της. Εμένα δεν με νικάς, εκτός αν χάσω από μόνος μου. Όποιος και να είσαι, σε κάνει να τρέμεις αυτό.   Υπάρχει λοιπόν τρόπος, αυτή Μάντζεστερ Γιουνάιτεντ, η ίσως πιο λειτουργική ομάδα που έχει φτιάξει ο Φέργκιουσον σε όλη του την θητεία, αλλά ταυτόχρονα και αυτή με τις πιο χτυπητές αδυναμίες, να χτυπήσει την Μπαρτσελόνα; Με μια γρήγορη σκέψη, η πρώτη απάντηση που σου έρχεται είναι αρνητική. Η Μπάρτσα έχει όλα αυτά που αποτελούν -ειδικά φέτος- τον εφιάλτη της Γιουνάιτεντ. Ένα ευέλικτο και γρήγορο στην σκέψη του κέντρο (ίσως το πιο γρήγορο στην Ευρώπη αν όχι στον κόσμο) και μια πολυπρόσωπη επιθετική λειτουργία, που δεν αντιμετωπίζεται εύκολα από το σε γενικές γραμμές αρκετά αργό κέντρο άμυνας και άξονα της Γιουνάιτεντ.   Η σκέψη που παίχτηκε πολύ από εδώ και από εκεί, ήταν να προσπαθήσει η Γιουνάιτεντ να περιμένει την Μπαρτσελόνα, χρησιμοποιώντας τους Νάνι, Βαλένθια και Παρκ για να χτυπήσει στην αντεπίθεση. Κάτι τέτοιο βέβαια θα ήταν σκέτη αυτοκτονία. Όσες ομάδες το προσπάθησαν αυτό με τους Καταλανούς απέτυχαν, κυρίως γιατί αυτή η ομάδα, με την τόση καλή και εξαντλητική κυκλοφορία της μπάλας, είναι λες και είναι φτιαγμένη για να ξεκλειδώνει μαζικές άμυνες. Το να της δώσεις χρόνο και μπάλα για να σκεφτεί πως θα σε χτυπήσει δεν είναι σοφό. Εξάλλου η Γιουνάιτεντ δεν έχει και τα αμυντικά χαφ εκείνα με τα οποία θα μπορούσες να χτίσεις μια πειστική διπλή ζώνη ταμπουροσύνης. Ο Σκόουλς, ο Κάρικ και ο Άντερσον, δεν είναι αυτό που θα έλεγες σκυλιά και ο Φλέτσερ είναι κι αυτός μια ντεμί κατάσταση οχταριού, έστω και αν η αλήθεια είναι πως αντιδρά καλύτερα στα αμ