Ψάχνοντας το όραμα…

02:11 16/8/2011 - Πηγή: Gazzetta

Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να γυρνάς στη δουλειά σου μετά από διακοπές μεγάλης διάρκειας. Συνήθως έχεις χάσει επεισόδια, χρειάζεσαι χρόνο να βρεις τα «πατήματά» σου, γενικώς έχεις κάμποσες απορίες ρε αδερφέ και ρωτάς από εδώ και από εκεί μπας και τις λύσεις. Να πω την αλήθεια πάνε πάρα πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που έφυγα για τόσες πολλές μέρες εκτός Αθηνών. Φέτος μάλιστα είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα μείνω όσο το δυνατόν πιο μακριά από την επικαιρότητα, ότι θα το παλέψω μπας και αποτοξινωθώ. Ίσως ακούγεται

απλό και πολλοί συνάδελφοί μου να το καταφέρνουν αλλά πιστέψτε με δεν είναι. Ή τέλος πάντων δεν ήταν. Κοντά στις 20 μέρες «εκτός» και νομίζω τελικά πως σε γενικές γραμμές την τήρησα την υπόσχεσή μου. Είναι ζήτημα αν μπήκα 4-5 φορές στο ίντερνετ, να πήρα 2 φορές Goal και άλλες τόσες Θέμα έτσι για να περάσει η ώρα στην ξαπλώστρα. Αντε και μερικά, σχεδόν καθημερινά, τηλεφωνάκια για το «τι παίζει;» και τέλος. Καμία σχέση δηλαδή με άλλες τέτοιες περιόδους όπου γύριζα από περίπτερο σε περίπτερο για να μαζέψω 4 και 5 εφημερίδες και που έπαιρναν φωτιά τα τηλέφωνα. Πάνε αυτά. Εντάξει όχι και εντελώς «κλάιν μάιν» (ρωτηστε «πάνω» να σας πουν τι σημαίνει), αλλά αν μη τι άλλο «χαλαρά» που λένε και στον Βορρά. Μέχρι και αθόρυβα και τα δύο κινητά στα ¾ της μέρας και σχεδόν καμία επανάκληση στις αναπάντητες είχε το «πλάνο». Ε και; Μήπως έχασα κάτι και δεν το ξέρω; Η επιστροφή στην παναθηναϊκή καθημερινότητα δεν έκρυβε (όπως άλλωστε αναμενόταν) καμία σοβαρή εξέλιξη. Σαν να μην πέρασε μια μέρα δηλαδή. Το πρόβλημα παραμένει και είναι μεγάλο, άσχετα αν ορισμένοι κάνουν πως δεν το βλέπουν και πουλάνε τρέλα. Θέλω - και σχεδόν πάντα το προσπαθώ - να είμαι αισιόδοξος για θέματα που έχουν να κάνουν με το τριφύλλι. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να το κάνω διότι απλούστατα δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να με σπρώξει προς αυτή την κατεύθυνση. Λάθος; Και επειδή δεν βλέπω φαντάσματα το ίδιο καταλαβαίνω πως νοιώθει και το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου της ομάδας. Ψάχνει ΞΑΝΑ και αναπολεί αυτό που είχε έστω και για λίγο και το έχασε. Αναζητά κάποιο όραμα, δίχως να τον νοιάζει το όνομα εκείνου που θα του προσφέρει. Μονάχα η έξοδος από το αδιέξοδο τον ενδιαφέρει. Η ελπίδα. Βρέθηκα για 15 μέρες στα Χανιά και όπως και τις προηγούμενες φορές έτσι και τώρα μίλησα με αρκετό κόσμο. Και εκεί αλλά και όπου αλλού πήγα. Πέρα λοιπόν από την έλλειψη ενημέρωσης που υπάρχει σε κάποιους αλλά και την προπαγάνδα που έχουν φάει στο κεφάλι η ουσία είναι πως σχεδόν κανείς δεν «ψήνεται» με αυτό που συμβαίνει στην ομάδα. Κι αυτό αν μη τι άλλο δείχνει υγεία, τουλάχιστον στην πλευρά των οπαδών. Γιατί πουθενά αλλού δεν την βλέπω. Ετσι λοιπόν τα «γιατί ρε φίλε;» και τα «τι βλέπεις;» έδιναν και έπαιρναν. Το πρώτο για μένα έχει εξαντληθεί, στο δεύτερο δεν υπάρχει για την ώρα καμία αισιόδοξη απάντηση. Ο κόσμος λοιπόν δεν ψήνεται και αρνείται να συμβιβαστεί γιατί τον έχει αλλιώς μέσα στο μυαλό του τον Παναθηναϊκό. Τον θέλει πρωταγωνιστή και αφεντικό μέσα και έξω από το γήπεδο κ