Το σουτ που δεν έκανα... (παρτ ουάν)

16:33 6/9/2011 - Πηγή: Gazzetta

Διανύουμε μέρες Ευρωμπάσκετ και με αυτή την αφορμή οι καθιερωμένες ρετρό ιστορίες της Τρίτης θα μας γυρίσουν πίσω, στη γνωστή παλιοπαρέα των έιτις και σε ένα ιστορικό τουρνουά μπάσκετ... Τω καιρώ εκείνω, είπεν ο Δεμπασκαλάς: «Δεν πας καλά», όταν του πρότεινα να ...ενισχύσει -τρόπος του λέγειν- την ομάδα μπάσκετ του μαχαλά στο ετήσιο τοπικό, καλοκαιρινό τουρνουά της ευρύτερης περιοχής. Η άρνησή του οφειλόταν σε δύο λόγους. Επισήμως, δεν ήθελε να παρατάει τον Μπάφα μοναχό στον καφενέ όπου δούλευε, πρώτα τα καλοκαίρια

και μετά και τους χειμώνες. Ο ανεπίσημος -και πιο ουσιαστικός- λόγος ήταν επειδή ήταν κοντός και είχε κάτι χεράκια τοσοδούλικα, με κοντά δαχτυλάκια και μικρές παλάμες, που για να πιάσει καλά την μπάλα του μπάσκετ, θα έπρεπε να έχει χειρολαβές. Δεν είχε... Χειρολαβές ή, έστω, κοτσάνι έψαχνε κι ο Πέτρος ο Μορφονιός (πρώην Κεβόρκ), ο οποίος ωστόσο ήταν πολύ χρήσιμος. Μαντράχαλος, αψηλός, δυνατός, ό,τι έπρεπε για σέντερ, όχι για να βάζει πόντους, αλλά για να τρομάζει τους αντιπάλους. Από τους υπόλοιπους, ο Παππούς, επειδή διάβαζε πολύ και τον λέγαμε και «εγκέφαλο», θα αναλάμβανε το ρόλο του πλέι-μέικερ (δηλαδή να κατεβάζει την μπάλα για να μην κουράζεται να την κατεβάζει άλλος). Ο Φώτης, που ήταν κριάρι, θα έπαιζε τριάρι. Την εφτάδα (θέλαμε και αλλαγές, τρομάρα μας) τη συμπλήρωναν μια ...μεταγραφή και δύο αδέρφια από τον πάνω μαχαλά, ο Πάνος κι ο Μπάμπης ο Γκούτσος που είχαν δύο χρόνια διαφορά και έμοιαζαν σαν δίδυμοι αλλά σκάμπαζαν από μπάσκετ περίπου όσα κι ο Φώτης. Η μεταγραφή ήταν ο Νώντας, ο ανιψιός του Μαστρομανέλου, που η μάνα του τον έστελνε το καλοκαίρι στο χωριό για διακοπές, αλλά τελικά τον έστρωνε ο μπάρμπας του για δουλειά στο γκαράζι. «Ποιες διακοπές; Θα μάθεις την τέχνη. Είπα», του ξέκοβε ο Μαστρομανέλος, αλλά δεν του εξηγούσε ποια τέχνη γιατί ο ίδιος δεν ήξερε καμία. Ο Νώντας, πάντως, ήξερε από μπάσκετ, έστω κι αν τον πείραζε ο Φώτης: «Να ξεπλύνεις καλά τα γράσα, ρε λαδοπόντικα, για να μη σου γλιστράει η μπάλα». Τα ξέπλενε με τάιντ για τα ρούχα... Τώρα που το σκέφτομαι, ο Δεμπασκαλάς, με αυτή τη σύνθεση που έβλεπε, είχε και τρίτο λόγο να μη θέλει να μπει στην ομάδα. Φοβόταν μην ξεφτιλιστούμε σε όλες τις γκόμενες της περιοχής, γιατί δεν μας «πίστευε»... Εγώ μας «πίστευα». Εμένα πίστευα πιο πολύ, δηλαδή, γιατί ήμουν καλός. Πολύ καλός. «Έχει χάρισμα, απευθείας σύνδεση με το καλάθι», είχε πει σχεδόν ένα χρόνο αργότερα ο προπονητής μου στην αεροπορία, όταν ο διοικητής μοίραζε τιμητικές άδειες επειδή είχαμε πάει για πρώτη φορά τη μονάδα στον τελικό του πρωταθλήματος. Χάρισμα είχα, μυαλό δεν είχα και γερά ποδάρια, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία... Το πίστευα, λοιπόν, έστω κι αν ...ομάδα δεν μας έλεγες. Ούτε όνομα δεν είχαμε καλά καλά. «Και πώς θα την πούμε την ομάδα;», ρώτησε ο Παππούς. «Καφενέ», απάντησε ο Φώτης. «Αφού στον καφενέ τη φτιάχνουμε, καφενείο θα είναι», εξήγησε. «Δεν θέλω ηττοπάθειες», είπα και έριξα στο τραπέζι μεσοβέζικη λύση: «Να την πούμε Ανεμόμυλο, σαν τον καφενέ». Δύο σε ένα ήμουν, πολύ πριν από τα σαμπουάν.