Τζάμπα πασατέμπος!

22:32 7/8/2011 - Πηγή: Gazzetta

Με τον μοναδικό του τρόπο ο Μάνος Αντώναρος γράφει στο blog του στο gazzetta.gr μια ιστορία από τα παλιά που αξίζει μέχρι... την τελευταία της λέξη!   Μπήκα στο gazzetta και διάβασα πώς η Τύχη χαμογέλασε πλατειά στον  Ντέιβιντ Γκάσκελ, παλαίμαχο τερματοφύλακα της Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ. Eτσι θυμήθηκα μια ιστορία: Το άρθρο που ακολουθεί είναι ηθικοπλαστικού χαρακτήρα και σας ορκίζομαι ότι δεν γράφω ούτε μια λέξη ψέμματα. Σας προετοιμάζω. αν και αυτό είναι δημοσιογραφικά

λάθος. γιατί έτσι ψιλοχάνεται το σπασπένς. αλλά αφού το κείμενο έχει σασπένς, δεν είναι έτσι κι αλλιώς δημοσιογραφικό. Θα μπορούσα λοιπόν στα 15 μου να'χα βγει ΠΟΛΥ ΠΛΟΥΣΙΟΣ από το γήπεδο της Λεωφόρου, αλλά τελικά δεν βγήκα. όχι γιατί δεν μπορούσα.αλλά γιατί δεν ήθελα. Βλακεία; Δεν νομίζω. Βλακεία λέμε; Μπορεί! Επιμένω: Βλακεία; Εεεεε, δεν ξέρω. εσείς θα μου πείτε. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι αν η ιστορία που ακολουθεί, δεν είχε συμβεί με τον τρόπο που θα σας τη διηγηθώ. απλώς ΔΕΝ ΘΑ σήμερα κανένα ενδιαφέρον. Προς τον εαυτό μου: Κόψε μωρέ μαλάκα μου, τις πολυλογίες και μπες στο ψητό! ΟΚ! (με μισή καρδιά γιατί έχω και άλλα προκατακτρικά να σας γράψω) Είμαι λοιπόν 15 ετών (1972) και έχω πάει με τον μεγάλο μου ξάδελφο τον Οδυσσέα (που είναι ΤΡΕΛΛΟΣ βάζελος) στον Παναθηναϊκό να δούμε Κυριακάτικο ματσάκι: ΠΑΟ-Πιερικός. Ο ξαδελφός μου, 5 χρόνια μεγαλύτερος μου, κι εγώ έχουμε ξεκινήσει από την Καλλιθέα, εχουμε στην τσέπη μας χρήματα για τα εισιτήρια του ηλεκτρικού  (πηγαινε-έλα Καλλιθέα-Βικτώρια).χρήματα για εισιτήρια του ματς (που δεν θυμάμαι πόσο κάνουν) και 5-6 δραχμές για καμμιά πορτοκαλάδα, σάντουιτς .. Ανεβαίνουμε ποδαράτοι την Λεωφόρο Αλεξάνδρας και βρίσκουμε θέσεις ψηλά στη Θύρα 13. Είναι χειμώνας βαρειά και καθόμαστε σε φελιζόλ στις παγωμένες κερκίδες του γηπέδου. Περιμένουμε να βγουν οι ομάδες, να κάνουν ζέσταμα. Εγώ εκείνη την εποχή καπνίζω τσιμπούκι με καπνό. Εκείνη την εποχή ήταν μεγάλη μαγκιά. Μόνο που το σκέφτομαι γελάω. Ετσι όμως ήταν. Γελοίο, αλλά αληθινό (όπως τα περισσότερα γελοία πράγματα). Κάθομαι λοιπόν και γεμίζω την πίπα. Δίπλα μου, μπρος μου, πίσω μου όρθιοι οι φίλαθλοι. Δεν έχω καθόλου οπτικό πεδίο. Την έχετε τη σκηνή; ΟΚ! Εκεί λοιπόν που έχω το πεκατάκι  με τον καπνό στα γόνατα και προσπαθώ να τον στουμπώσω, έρχεται με δύναμη από ψηλά μια μπλέ πλαστική σακούλα (σαν αυτές των σουπερμάρκετ) πάνω μου και κάνει καπνούς, πίπες και σύνεργα σύγχριστα. Ενστικτωδώς πιάνω τη σακούλα.  Είναι σχετικά βαρειά και πολύ σφικτά πακεταρισμένη. Αμέσως βλέπω (καθώς είναι ημιδιαφανής) ότι είναι τίγκα στα χιλιάρικα. (εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν πεντοχίλιαρα) Χωρίς δεύτερη σκέψη κάθομαι πάνω της. Κοιτάζω τριγύρω.πάνω.κάτω. τίποτα. Δεν μπορώ να καταλάβω από πού ήρθε η σακούλα. Δεν ξέρω αν είμαι στο γήπεδο ή στο φεγγάρι. Είναι αυτό που λένε: πήρε φωτιά ο κώλος μου! Σε λίγα λεπτά -που μου φάνηκαν- αιωνιότητα ο διαιτητής σφυρίζει την έναρξη. Οι γύρω μου κάθονται στις θέσεις τους. ο οπτικός μου ορίζοντας ανοίγει. Πάλι τίποτα. Δεν μπορώ να καταλάβω. Το ματς εξελίσσεται. Για τους άλλους