37χρόνια Αττίλα…Φταίμε και εμείς!

12:20 20/7/2011 - Πηγή: OnlyCY

Της Γεωργίας ΜιχαήλΣήμερα συμπληρώνονται 37χρόνια από την εισβολή του Αττίλα στο πολύπαθο νησί μας.Σήμερα οι μνήμες ξυπνούν για εκείνους που έζησαν εκείνη την αποφράδα μέρα.Σήμερα αυτοί που δεν τα έζησαν έχουν χρέος να πεισμώνουν ακόμη περισσότερο και να ενωθούμε όλοι μαζί για να απελευθερώσουμε τα πάτρια εδάφη μας.Κανένας δεν πρέπει να επαναπαυτεί και να εφησυχαστεί στη βολεμένη του ζωή, είτε είναι πολιτικός είτε είναι απλός πολίτης.Δεν γίνεται για 37 ολόκληρα χρόνια καμία κυβέρνηση να μην κατάφερε να δώσει ξανά πνοή στην κατεχόμενη

γη μας.Δεν γίνεται να υπάρχουν άτομα τα οποία να δηλώνουν «Εμείς απ’ εδώ και εκείνοι απ’ εκεί».Δεν φταίει μόνο η Τουρκία για τα 37χρόνια κατάντιας, φταίμε και εμείς. Δεν το παλεύουμε όσο μπορούμε, απλά αφήνουμε τα χρόνια να περάσουν και κάθε χρόνο απλά ευχόμαστε να είναι ο τελευταίος χρόνος σκλαβιάς αυτού του τόπου.Δεν θέλω να το νιώθω αυτό αλλά λυπάμαι τους ανθρώπους που χάθηκαν για την ελευθερία του νησιού μας. Λυπάμαι αυτούς που πολέμησαν και τραυματίστηκαν για να αντισταθούν στον κατακτητή. Ψέμα είναι!!! Δεν λυπάμαι γι’ αυτούς αλλά λυπάμαι για μας… Αυτοί πέθαναν και πολέμησαν για ιδανικά και αξίες, εμείς σήμερα πολεμάμε, πάντα με φανατισμό, για να «φάμε» ο ένας τον άλλο.Σήμερα εγώ και εσύ διχαζόμαστε για το ποιος έχει ευθύνες.Σήμερα και χθες οι κυβερνόντες δεν αγωνίστηκαν το ίδιο επάξια με τους ήρωες μας, απλά ζήτησαν ψήφο με την προσδοκία της απελευθέρωσης της νήσου μας. Μια προσδοκία και ευχή που κανείς τους δεν μπόρεσε να τηρήσει. Κανείς από αυτούς δεν μας έκανε περήφανους γράφοντας το όνομα του στην ιστορία ως ο ηγέτης που κατάφερε να επανενώσει την Κύπρο μας.Περηφανευόμαστε ότι είμαστε μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν κοιτάμε αυτή την μικρή άσχημη λεπτομέρεια που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα άλλα μέλη κράτη. Είμαστε το μόνο μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας που είναι διχασμένο. Ως πότε;; Δεν ντρέπεστε κύριοι πολιτικοί απλά να πηγαίνετε στις συνομιλίες και να φεύγετε άπραγοι; Ναι ξέρω κάποτε υπάρχουν και σημαντικές εξελίξεις, οι οποίες, όμως, ποτέ δεν απάλυναν τον πόνο του πρόσφυγα, της μάνα του αγνοούμενου, του τραυματία πολέμου, του ανθρώπου που έμεινε ορφανός λόγω αυτής της εισβολής. Ποτέ από αυτές τις συνομιλίες δεν ανυψώθηκε η χαμένη αξιοπρέπεια του Ελληνοκύπριου.Απλά ελπίζω και εύχομαι τα κατεχόμενα χώματα μας να μην πονούν όσο οι ψυχές των Ελληνοκυπρίων γιατί αν κάποια μέρα αξιωθούμε να επιστρέψουμε, δεν θα μας δεχτούν γιατί δεν θα είμαστε αντάξιοι τους.Αφιεωρμένος σε όλους μας…