Ένα ταξίδι-εμπειρία ζωής

16:20 5/12/2011 - Πηγή: Opinion Post

Πέρασε ένας μήνας από τότε που ολοκληρώθηκε ένα ταξίδι 60 εθελοντών και ανάδοχων παιδιών της Action Aid Ελλάς, που ταξίδεψαν στη μακρινή Αφρική, με σκοπό να βάλουν τα θεμέλια σε τρεις νέες τάξεις στο μοναδικό σχολείο της περιοχής Kyekyewere της Γκάνας.

Συνάνθρωποί μας κάθε ηλικίας, από όλα τα μέρη της Ελλάδας, αλλά και Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό, συμμετείχαν σε αυτό το ταξίδι, έχοντας στραμμένα τα μάτια τους σε όσους έχουν πραγματικά ανάγκη. Σε ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν σχολικά κτίρια, ηλεκτρικό

ρεύμα, βασική ιατρική περίθαλψη, ύδρευση. Πράγματα για εμάς αυτονόητα, αλλά γι’ αυτούς, πράγματα που δύσκολα μπορούν να φανταστούν ότι θα αποκτήσουν μια μέρα.

Μια τέτοια περιοχή είναι και το Kyekyewere στην Γκάνα.

Η εθελοντική αποστολή της Action Aid Ελλάς έφτασε σε αυτήν την περιοχή έπειτα από ένα ταξίδι 17 ωρών, διανύοντας αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα και για πολλούς από τους εθελοντές ακόμη περισσότερα, αφού χρειάστηκε να φτάσουν στην Αθήνα για την αναχώρηση από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.

Το επόμενο πρωί της άφιξης στην Γκάνα η ομάδα των εθελοντών ξεκίνησε από το ξενοδοχείο με προορισμό το Kyekyewere. Κανείς δεν φανταζόταν τα συναισθήματα και τη συγκίνηση που θα ένιωθαν με την άφιξη στην κοινότητα. Η υποδοχή των κατοίκων, και ειδικά η χαρά των παιδιών, ήταν τέτοια, που σε έκανε να μην μπορείς να συνειδητοποιήσεις που βρίσκεσαι, για αρκετή ώρα.

Κατά τη διάρκεια της εθελοντικής αποστολής, που κράτησε πέντε ημέρες, οι εθελοντές συμμετείχαν ενεργά σε όλες τις δραστηριότητες της κοινότητας. Χωρισμένοι σε ομάδες, βοήθησαν στις εργασίες ανέγερσης του σχολείου, διοργάνωσαν θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο της κοινότητας, βοήθησαν στις αγροτικές εργασίες των κατοίκων και στο μαγείρεμα του μεσημεριανού φαγητού. Σύντομα, όλα τα παιδιά της κοινότητας θα έχουν το δικό τους σχολείο.

Μέσα σε αυτούς τους 60 εθελοντές είχα την τύχη να είμαι και εγώ. Χρειάστηκε ένας μήνας για να βάλω σε «τάξη» τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα που έζησα εκεί, να κατανοήσω την απλότητα, την καλοσύνη και τη φιλοξενία ανθρώπων που ζουν με τόσο λίγους πόρους και εισοδήματα, που εμείς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε -ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης και του Μνημονίου.

Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ήταν σαν να είχαμε «αποκοπεί» από την εδώ ζωή μας… Ζούσαμε κάτι διαφορετικό και πολύ πιο σημαντικό από την καθημερινότητά μας. Άλλωστε, τα βλέμματα των παιδιών της κοινότητας δεν σε άφηναν να σκεφτείς κάτι άλλο. Κάπως έτσι, συνειδητοποίησα ότι «πήρα» από αυτούς τους ανθρώπους περισσότερα απ’ όσα «έδωσα».

Και όπως είπε μια φίλη εθελόντρια, όταν πια είχαμε επιστρέψει στα πάτρια εδάφη: «Όσο περνάνε οι μέρες, είμαι όλο και περισσότερο εκεί και νιώθω να «γεμίζω» όλο και περισσότερο! Έχω ξεμυαλιστεί τόσο, που δεν μπορώ καν να δουλέψω. Η εδώ καθημερινότητα μού φαίνεται τόσο πεζή και είναι σαν να έχει εξαφανιστεί η «κρίση»»….

Άρθρο ενός εθελοντή