Η Ευρώπη δεν χρειάζεται να περιμένει τη Γερμανία

10:00 18/8/2011 - Πηγή: Opinion Post

Η ισχύς βρίσκεται στα χέρια των υπολοίπων κρατών – μελών της ευρωζώνης.Το μέγεθος μετράει. Αυτό είναι το δίδαγμα από τη διαμάχη για το ανώτατο όριο του δημόσιου χρέους των Ηνωμένων Πολιτειών και την υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Αμερικής από τον οίκο Standard & Poor’s, που καμιά τους δεν οδήγησε σε αύξηση των αποδόσεων των αμερικανικών ομολόγων. Αυτό είναι το δίδαγμα και από την περίπτωση της Ιαπωνίας, η οποία συνδυάζει τις χαμηλότερες αποδόσεις ομολόγων στον κόσμο με ένα από τα υψηλότερα δημόσια χρέη.Το δίδαγμα αυτό έχει προφανείς συνέπειες για τις χώρες της Ευρωζώνης: πρέπει να

συγκεντρώσουν από κοινού το χρέος τους -με ή χωρίς τη συμμετοχή της Γερμανίας. Τα πλεονεκτήματα της δημιουργίας μιας αγοράς ομολόγων με μέγεθος ανταγωνιστικό προς της Αμερικής και της Ιαπωνίας ξεπερνά τα σχετικά κόστη.Το μέγεθος θα επιτρέψει τη διασφάλιση χαμηλών επιτοκίων για τον δανεισμό των ευρωπαϊκών κρατών. Ο συνολικός όγκος των τίτλων του αμερικανικού δημοσίου που κυκλοφορούν σήμερα ανέρχεται σε 9.500 δισ. δολάρια (6.600 δισ. ευρώ). Για την Ιαπωνία, ο όγκος των τίτλων της είναι 75.000 δισ. γεν (7.900 δισ. ευρώ). Ακόμα κι αν υπολογίσουμε το κομμάτι του χρέους που κατέχει ο δημόσιος τομέας των δύο αυτών κρατών, και ιδιαίτερα της Ιαπωνίας, ο όγκος των τίτλων που κυκλοφορεί στην αγορά παραμένει πολύ μεγάλος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τίτλους που είναι αδύνατο για τους επενδυτές να αποφύγουν. Έτσι δεν το κάνουν. Οι επενδυτές είναι σήμερα πρόθυμοι να χρηματοδοτήσουν για δέκα χρόνια την Ουάσινγκτον με 2,3% ετησίως και το Τόκιο με 1% ετησίως.Ας συγκρίνουμε αυτά τα στοιχεία με την εθνικά κατατεμαχισμένη αγορά κρατικών ομολόγων της Ευρώπης. Στα τέλη του 2010 κυκλοφορούσαν ιταλικά ομόλογα ύψους 1,500 δισ. ευρώ, γερμανικά ομόλογα ύψους 1,400 δισ. ευρώ, ομόλογα της Γαλλίας ύψους 1,300 δισ. ευρώ και της Βρετανίας ύψους 1,100 δισ. ευρώ. Όλες αυτές οι αγορές έχουν αξιοσημείωτο μέγεθος. Αλλά οι επενδυτές μπορούν να τις εγκαταλείψουν πολύ πιο εύκολα από ό,τι θα μπορούσαν να εγκαταλείψουν τα αμερικανικά ή τα ιαπωνικά ομόλογα. Για να το δούμε αλλιώς, μια έξοδος των επενδυτών ενός δεδομένου μεγέθους από τα ομόλογα μιας ευρωπαϊκής χώρας προκαλεί πολύ περισσότερα προβλήματα από ό,τι μια ανάλογου μεγέθους έξοδος των επενδυτών από τις μεγαλύτερες αγορές.Και αυτό έχει δύο συνέπειες. Η μία είναι ότι τα περισσότερα, αν όχι και όλα τα ευρωπαϊκά κράτη καταβάλλουν υψηλότερες αποδόσεις από ό,τι θα έκαναν αν λειτουργούσαν ως ενιαία οντότητα. Η άλλη είναι ότι καθίστανται ευάλωτα στον πανικό των αγορών από τη στιγμή που οι επενδυτές θα αρχίσουν να ανησυχούν για τους κινδύνους αναχρηματοδότησής τους. Και είναι κυρίως αυτό που έχει οδηγήσει στον αποκλεισμό της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας από τις αγορές και που μολύνει τώρα τις αγορές ομολόγων της Ισπανίας, της Ιταλίας, ακόμη και της Γαλλίας.Όταν ο πανικός καταστεί υπολογίσιμη απειλή μόνο οι δρακόντειες δημοσιονομικές περικοπές μπορούν να καθησυχάσουν τις αγορές, όπως το πρόγραμμα λιτότητας που εφάρμοσε προληπτικά πέρυσι η Βρετ