Αναστάσης Λαουλάκος: «Στο θέατρο ψάχνω την αλήθεια, όχι την προβολή»

12:20 5/3/2025 - Πηγή: Real.gr

Ο ταλαντούχος ηθοποιός Αναστάσης Λαουλάκος μιλά για την παράσταση «Festen», στην οποία πρωταγωνιστεί, για τη σημασία της αυθεντικότητας στην τέχνη και για την επιλογή του να κρατά χαμηλούς τόνους και να απέχει από τα social media

Ο Αναστάσης Λαουλάκος αναδεικνύεται ως ένας βαθιά στοχαστικός και ευαίσθητος καλλιτέχνης, που προσεγγίζει το επάγγελμά του με σοβαρότητα και εσωτερική αναζήτηση. Μεγαλωμένος σε ένα σπίτι γεμάτο καλλιτεχνικά ερεθίσματα, με έναν πατέρα που ζωγραφίζει και γράφει ποιήματα και μια μητέρα που ασχολούταν ερασιτεχνικά με το θέατρο,

διαμόρφωσε από νωρίς μια ιδιαίτερη σχέση με την τέχνη.

«Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου υπήρχαν έντονα καλλιτεχνικά ερεθίσματα. Βιβλία, καλή μουσική, κινηματογραφικές βραδιές στο τέλος κάθε εβδομάδας. Η μητέρα μου ασχολούταν και εκείνη, σε νεότερη ηλικία, ερασιτεχνικά με το θέατρο και το τραγούδι. Τα βράδια που μας έβαζε εμένα και τα αδέλφια μου για ύπνο, μας διάβαζε παραμύθια, δημιουργώντας ηχητικά τοπία και αλλάζοντας φωνή για κάθε ήρωα ή μας νανούριζε τραγουδώντας μέχρι να κοιμηθούμε. Ο πατέρας μου, από την άλλη, γράφει ποιήματα και ζωγραφίζει. Από μικρό παιδί, μου έδινε ακουαρέλες και με παρότρυνε να ζωγραφίζω. Φαντάζομαι λοιπόν πως αυτές οι εγγραφές της παιδικής μου ηλικίας έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου και των επιλογών μου» λέει στη Realnews.

Από μικρή ηλικία κατάλαβε ότι θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική και θυμάται με ζωντάνια ένα αστείο περιστατικό που καθόρισε αυτή την απόφασή του. «Θυμάμαι στο νηπιαγωγείο είχα μαζέψει δυο τρία παιδιά και τους είχα πει “λοιπόν, θα κάνουμε παράσταση τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Προδρόμου”. Αρχισα, λοιπόν, να κάνω τη διανομή των ρόλων. “Εσύ θα κάνεις τον Ηρώδη, εσύ τον δήμιο, εσύ τη Σαλώμη κι εγώ (φυσικά) τον Ιωάννη”. Ομως η Σαλώμη ντρεπόταν να χορέψει τον χορό των πέπλων και λάκισε τελευταία στιγμή. Επρεπε να βρεθεί άμεσα μια λύση. Της λέω “πάρε τον σκουπιδοτενεκέ, γύρνα τον ανάποδα και, μόλις σου πω, χτύπα τον ρυθμικά σαν να είναι τουμπερλέκι. Τα υπόλοιπα θα τα κανονίσω εγώ”. Εκεί λοιπόν που έπαιζα τον Ιωάννη, φτάνει η ώρα του χορού της Σαλώμης. Αλλάζω θέση, πετάω έξω την κοιλιά, ρίχνω πάνω μου κάτι φόδρες, κάνω σινιάλο να αρχίσουν τα τύμπανα και ξεκινάω να χορεύω τσιφτετέλι. Τελειώνω, ξαναβάζω μέσα την κοιλιά και συνεχίζω ως Ιωάννης. Την άλλη ημέρα η δασκάλα φώναξε τους γονείς μου στο σχολείο για να τους πει ότι κάτι δεν πάει καλά με το παιδί τους…».
Με σίγουρα βήματα πέρασε την πόρτα της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, από το οποίο διατηρεί έντονες αναμνήσεις, αφού ως ο νεότερος του έτους του βίωσε μια «βίαιη ενηλικίωση» σε ένα απαιτητικό περιβάλλον. «Ιδρυμα κανονικό. Ημουν στην τελευταία φουρνιά που τελείωσε στην παλιά σχολή του Εθνικού, σε ένα ετοιμόρροπο, τρίπατο κτίριο. Πολύ περιορισμένος χώρος. Ο ένας πάνω στον άλλον. Υπήρχε ένα καμαράκι μικρό που λειτουργούσε ως εντευκτήριο. Μαζευόμασταν όλοι εκεί στα διαλείμματα, πάφα, πούφα τα τσιγάρα. Πολλή κούραση, πολλή δουλειά, καθόλου προσωπικός χρόνος, βίαιη ενηλικίωση. Ημουν ο πιο μικρός του έτους. Κατά τις εισαγωγικές εξετάσεις δεν είχα κλείσει ούτε τα 18, οπότε αναγκάστηκα από πολύ νωρίς να προσαρμοστώ σε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό πλαίσιο. Νοσταλγώ όμως εκείνα τα χρόνια. Νιάτα, ορμή, αστείρευτη ενέργεια, έντονοι τσακωμοί, μεγάλες συγκινήσεις».

Σημαντικός δάσκαλος που επηρέασε ιδιαίτερα τον τρόπο που αντιμετωπίζει την υποκριτική υπήρξε για εκείνον ο Δημήτρης Ημελλος, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. «Ενώ από πολλούς καθηγητές μου πήρα χρήσιμο υλικό, μπορώ να αποκαλέσω “δάσκαλο” τον Δημήτρη Ημελλο. Και χαίρομαι που πρόλαβα να του το πω. Λίγο καιρό πριν του ζήτησα να βρεθούμε, γιατί ήθελα να το ξέρει».

Σκηνή από την παράσταση «Festen», με τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο«Festen»

Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στο ριζοσπαστικό έργο του Τόμας Βίντερμπεργκ «Festen», στο θέατρο «Αλμα», σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. «Το έργο καταπιάνεται με πολλές εκφάνσεις βίας, ακριβώς για να τονίσει πως η βία είναι βία, όποια μορφή και αν έχει. Και όλες οι μορφές βίας απορρέουν από την έλλειψη αγάπης. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλοι οι χαρακτήρες του έργου είναι ταυτόχρονα κακοποιητές και κακοποιημένοι», λέει ο Α. Λαουλάκος, ο οποίος υποδύεται τον Μίκαελ, έναν χαρακτήρα που διανύει μια έντονη συναισθηματική διαδρομή – από την αρχική εκρηκτική και αθυρόστομη συμπεριφορά μέχρι τη συντριβή και τη συμφιλίωση με τον αδελφό του (που υποδύεται ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος). «Ο Μίκαελ είναι ένα ευαίσθητο και τραυματισμένο παιδί, που φοβάται να το δουν ως τέτοιο και γι’ αυτό κάνει θόρυβο, αλλά το μόνο που ζητάει αυτός ο κακομοίρης είναι να αγαπηθεί. Διανύει μια μεγάλη διαδρομή, μεταβαίνει από την άγνοια στη γνώση και συνθλίβεται», αναφέρει για τον ρόλο του.

Η παράσταση, που έχει κάνει «γκελ» στη φετινή θεατρική σκηνή, διαφέρει μιας και απαιτεί από τους ηθοποιούς να αλληλοεπιδρούν με το κοινό. Πώς επηρεάζει αυτό την ερμηνεία του, ειδικά στις πιο έντονες σκηνές; «Πράγματι αυτή η παράσταση σε αναγκάζει να είσαι σε ετοιμότητα να προσλάβεις το παραμικρό ερέθισμα, να διαβάζεις και να ζυγίζεις τον παρτενέρ σου, που σε αυτή την περίπτωση δεν είναι μόνο οι υπόλοιποι δέκα του θιάσου, αλλά και οι υπόλοιποι 250 καλεσμένοι μας, δηλαδή το κοινό. Συντελείται ένα γεγονός εδώ και τώρα, όχι μπροστά σας, αλλά ανάμεσά σας, σχεδόν πάνω σας. Για να λειτουργήσει το εγχείρημα αυτό, το κοινό πρέπει να έχει διάθεση να εμπλακεί ψυχικά και σωματικά. Αν έρθει σαν συμβατικός θεατής, να δει μια συμβατική παράσταση, τότε είναι δεδομένο πως δεν θα συμβεί τίποτα».

Αντισυμβατικός και επιλεκτικός

Χαμηλών τόνων ο ίδιος, αποφεύγει την υπερέκθεση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τη δημοσιότητα, πιστεύοντας ότι η δουλειά του ηθοποιού είναι κυρίως πάνω στη σκηνή και μπροστά στην κάμερα, γι’ αυτό και αρνείται να ακολουθήσει τις συμβάσεις της δημόσιας εικόνας. «Υπάρχει μια στρεβλή, κατά τη γνώμη μου, πεποίθηση για τη φύση της δουλειάς μας, κατά την οποία ο ηθοποιός είναι δημόσιο πρόσωπο και ως τέτοιο πρέπει να απασχολεί γενικά. Να δίνει συχνά συνεντεύξεις, να είναι ενεργός στα social media, να ενημερώνει το κοινό για τις προσωπικές του στιγμές. Εγώ θεωρώ πως η δουλειά μου είναι πάνω στη σκηνή και μπροστά από την κάμερα. Επιλέγω, λοιπόν, να μην τροφοδοτώ αυτή τη συνθήκη. Δεν δίνω συχνά συνεντεύξεις και δεν είμαι ενεργός στα social media».

Βλέπει την τέχνη ως έναν διάλογο με τον θάνατο και ως μια γέφυρα προς την παιδική ηλικία. «Βλέπω την τέχνη ως έναν ανοιχτό διάλογο με τον θάνατο. Μπορώ κάθε βράδυ να συναλλάσσομαι και να διαπραγματεύομαι μαζί του. Επίσης βλέπω την τέχνη σαν κάψουλα που σε στέλνει πίσω στα παιδικά σου χρόνια και αρχίζεις πάλι να σκαλίζεις και να ξεσκονίζεις ό,τι έχεις αφήσει εκεί ξεχασμένο. Στην πραγματικότητα, και αυτή η δεύτερη διαδικασία κρύβει στον πυρήνα της τον θάνατο. Η επίγνωση του θανάτου είναι αυτή που σε ωθεί να επιστρέψεις στα χρόνια που τον αγνοούσες», σημειώνει ο ηθοποιός.

Αραγε υπάρχουν στιγμές που αμφιβάλλει για την επιλογή του και πώς τις διαχειρίζεται; «Κάθε δεύτερη ημέρα. Είναι μια δουλειά που για να την κάνεις (τουλάχιστον με τους όρους που θέλω να την κάνω εγώ) απαιτούνται ψυχικά και σωματικά αποθέματα. Πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει τη συμβατικότητα και τη ρουτίνα άλλων επαγγελμάτων. Την επόμενη ημέρα, όμως, μου περνάει και σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που μπορώ να βιοπορίζομαι από κάτι που αγαπάω».

Παρότι ο κινηματογράφος είναι η μεγάλη του αγάπη, έχει δουλέψει σε όλα τα μέσα, αναγνωρίζοντας την αξία της τηλεόρασης στο να φέρνει την τέχνη σε ένα ευρύτερο κοινό. Στην πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση στη σειρά «Ψυχοκόρες» έκανε αίσθηση στον ρόλο του καλόκαρδου Μέλιου. «Η μεγάλη μου αγάπη ήταν πάντα ο κινηματογράφος, αλλά και το θέατρο καταλαμβάνει πολύ χώρο μέσα μου. Η τηλεόραση είναι ένα μέσο στο οποίο έχει πρόσβαση η πλειονότητα του κόσμου. Οι άνθρωποι που δεν μένουν στις μεγαλουπόλεις δεν έχουν εύκολη πρόσβαση στην θεατρική και κινηματογραφική εμπειρία. Είναι λοιπόν σπουδαίο το πώς με το πάτημα ενός κουμπιού μπορούν και αυτοί οι άνθρωποι να έρθουν σε επαφή με την τέχνη. Το ζήτημα που προκύπτει όμως τώρα είναι κατά πόσο η τηλεόραση παράγει πράγματι τέχνη».