Το καλώδιο ως ζήτημα εθνικής αξιοπρέπειας

07:00 7/4/2025 - Πηγή: Real.gr

Τις τελευταίες εβδομάδες οι θετικές ειδήσεις τόσο από τη Λιβύη όσο και από τους αμερικανικούς ενεργειακούς κολοσσούς (Exxon, Chevron) στα μέτωπα της πολλά υποσχόμενης μεσογειακής ράχης νότια της Κρήτης καλούνται να προσφέρουν αέρα αυτοπεποίθησης στην εξωτερική μας πολιτική, με έμφαση στην προάσπιση του ρόλου της χώρας στην ενεργειακή αρχιτεκτονική ασφαλείας και ευρύτερα στην ισορροπία δυνάμεων

στην ανατολική Μεσόγειο – με την Ελλάδα ενεργητική και σε διαπραγμάτευση με τους συμμάχους της. Λαμβάνοντας, όμως, υπ’ όψιν πως οι ρόλοι είθισται να διεκδικούνται και όχι να εκχωρούνται, προτού «βουτήξουμε» στα βαθιά νερά της Κρήτης, εγκαίρως να «ξεπαγώσουμε» τις αναβληθείσες έρευνες για το καλώδιο. Ανατρέποντας το αρνητικό προηγούμενο υποχωρητικότητας άνευ λογικής (απέναντι στην ελευθερία της θάλασσας που εξαιρεί τα καλώδια και επιπλέον ουδεμία σχέση έχει με εργασίες σε υφαλοκρηπίδα) που σημειώθηκε αρχικά στην Κάσο και μετέπειτα στα βόρεια της Κρήτης. Πάντα σε σχέση με την παράνομη εμπόδιση εκ μέρους της Τουρκίας του μισθωμένου ιταλικού σκάφους για τη διεξαγωγή ερευνών (βυθομετρήσεις κ.ά.) που προηγούνται της μετέπειτα πόντισης του καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης της Ελλάδας με την Κύπρο και το Ισραήλ. Με αυτονόητη την ευεργετική επίδραση της τελευταίας και στην τσέπη των Ελλήνων καταναλωτών εξαιτίας του αυξημένου ανταγωνισμού.

Τα όσα συνέβησαν έως το προσωρινό «πάγωμα» επιβεβαιώνουν πως το αιωρούμενο γεωπολιτικό ρίσκο από την τουρκική τακτική της συνεχούς έντασης όχι μόνο de facto ακυρώνει το άνευ νομικής δεσμευτικότητας κείμενο της «Διακήρυξης των Αθηνών», αλλά επιπλέον παράγει ενεστωτικές συνέπειες, καθώς επηρεάζει επενδυτικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς. Καλοδεχούμενη η όποια συμμετοχή επί του πεδίου εταίρων και συμμάχων, αλλά στο τέλος της ημέρας είναι η ίδια η Ελλάδα που θα πρέπει με αξιοπιστία και αποφασιστικότητα να φέρει εις πέρας το έργο και να το πάει μέχρι τέλους – ανεξαρτήτως των τουρκικών αντιδράσεων και άνευ κηδεμόνων. Σε μία περίοδο που ο κινητήρας της κυβερνητικής μηχανής αναζητεί πατήματα και μεσολαβήσεις στον Λευκό Οίκο δεν θα βοηθούσε καθόλου τον «νέο σερίφη στην πόλη» και την υπό διαμόρφωση πολιτική των ΗΠΑ για την ανατολική Μεσόγειο η πρόσληψη της χώρας ως αμήχανης και -το κυριότερο- αδύναμης, ενόψει του καθαρού διαδρόμου που έχει μπροστά της για την αναβάθμιση της μετοχής της στο αμερικανικό χρηματιστήριο. Με αλλαγή νοοτροπίας και με οδηγό τη βέλτιστη δυνατή σύμπλεξη συμφερόντων.

Σημειώνοντας πως αν το καλοκαίρι είχε ακολουθηθεί το εγχειρίδιο των κρίσεων του 2020 με την ενεργή αποτρεπτική παρουσία αεροναυτικών μονάδων, η Τουρκία θα υποχωρούσε και θα αποχωρούσε. Οχι μόνο διότι δεν είχε καμία δουλειά να βρίσκεται εκεί, αλλά κυρίως διότι διπλωματικά ήταν σε περίοδο που προσπαθούσε να προσεγγίσει τη Δύση (σε αντίθεση με τα όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες που είναι η χωρίς κεντρική πολιτική πυξίδα Ευρώπη που βιάζεται να «πλαγιάσει» μαζί της άνευ προφυλάξεων). Αρα, δεν θα ρίσκαρε να ζημιωθεί και να καταβάλει κόστος στη μεγαλύτερη εικόνα, την οποία όμως η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύτηκε, εμμένοντας στη λογική της διμερούς πεπατημένης.

Επιλέγοντας να τεστάρει τα όρια της δικής μας αντίδρασης, που αποδείχθηκαν προβλέψιμα και υποχωρητικά, χάθηκε η ευκαιρία διά της κλιμάκωσης για την αποκλιμάκωση να καταγραφεί μία νίκη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Με καθαρό το μήνυμα προς τους συμμάχους και τους ανταγωνιστές μας. Εξ ου και το ζήτημα του καλωδίου σήμερα δεν αφορά γενικά και αόριστα την αξιοπιστία της χώρας διεθνώς, αλλά ευρύτερα τις κόκκινες γραμμές εθνικής αξιοπρέπειας. Αποκηρύσσοντας συνταγές που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Το αυτό ισχύει και για το τρίγωνο Ρωσία – Τουρκία – Ιράν, όπου η Αθήνα έχει συμφέρον ώστε η αναβαθμισμένη περιφερειακά Αγκυρα αργότερα πάλι να αποκτήσει ανταγωνιστές στη Μέση Ανατολή. Η πολιτική της νέας αμερικανικής διοίκησης μπορεί να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση. Athens, think «big»!