Μαριούπολη: Η συγκλονιστική ιστορία του Γενάντι Μοχνένκο, του πάστορα που έσωσε χιλιάδες παιδιά από τα ναρκωτικά και τις βόμβες

15:20 30/1/2025 - Πηγή: iEfimerida

Οι Ρώσοι πρώτα τον χαρακτήρισαν ήρωα και μετά τρομοκράτη. Η συγκλονιστική ιστορία του Γενάντι Μοχνένκο, του πάστορα - στρατιωτικού ιερέα από τη Μαριούπολη, ο οποίος έσωσε χιλιάδες παιδιά από τα ναρκωτικά και τις ρωσικές βόμβες.

Ο πάστοραςπου παλεύει με εμπόρους ναρκωτικών καισώζει άστεγα παιδιά, τοξικοεξαρτημένους,μικρούς ανθρώπους που βρέθηκαν παρατημένοιστο περιθώριο της ζωής - ανεπιθύμητουςγια όλους τους άλλους. Αυτός είναι οΓενάντι Μοχνένκο προτεστάντης ιερέας,η 30χρονη πορεία του οποίου έγινε ταινίαμε τίτλο «Σχεδόν άγιος». Σε αυτά ταχρόνια ο

Μοχνένκο μάζεψε από τους δρόμουςπερίπου 5.000 παιδιά ενώ 43 από αυτά ταυιοθέτησε ο ίδιος με τη γυναίκα του. Οίδιος έχει τρία βιολογικά παιδιά, όπωςλέει στο Iefimerida, αν τα βιολογικά τουπαιδιά δεν είχαν μοιραστεί τους γονείςτους, πολλά άλλα παιδιά θα είχαν πεθάνειπαρατημένα στους δρόμους. Ο πόλεμοςχτύπησε και τη δική του πόρτα αλλά οίδιος δεν τα παρατά, παραδίδει μαθήματαανθρωπιάς και δύναμης όχι με τα λόγιααλλά με το καθημερινό του έργο. Αυτήείναι η ιστορία του.

Ξεκίνημα σε μια σκληρή εποχή

Πριν από 30χρόνια αρχίσαμε να ταΐζουμε άστεγαπαιδιά. Πρόκειται για την περίοδο τηςΠερεστρόικα, διάλυση της ΕΣΣΔ, διάλυσητων υποδομών όπου πάρα πολλά παιδιάβρέθηκαν στους δρόμους. Δεν τα έπαιρνανσε ιδρύματα και αυτά μαζεύονταν στουςδρόμους, στα υπόγεια, στις ταράτσες,στους υπονόμους. Και εμείς αρχίσαμε νατα ταΐζουμε και κάπως προσπαθούσαμε νατα επηρρεάσουμε θετικά και ήρθε εκείνηη ώρα όταν τα πρώτα παιδιά από το δρόμοεισέβαλαν μέσα στο ναό μου και είπαν«μπορούμε να μείνουμε εδώ; θέλουμε ναγίνουμε θεοσεβούμενοι». Και τα δεχθήκαμε.

Και έτσιγεννήθηκε το ορφανοτροφείο μας, τοκέντρο επανένταξης παιδιών, που έγινετο μεγαλύτερο κέντρο επανένταξης άστεγωνπαιδιών σε όλο τον πρώην σοβιετικό χώρο.Περισσότερα από 5.000 παιδιά πέρασαν απότο κέντρο μας. Και τα παιδιά των πρώτωνγενεών ήταν από τις πιο δύσκολες ομάδες:Ναρκωτικά, AIDS, έγκλημα, πολλές φρικτέςιστορίες. Αρχίσαμε να δουλεύουμεεπαγγελματικά με άστεγα παιδιά πουείχαν εξαρτήσεις. Αργότερα για το κέντρομας θα γράψουν βιβλία και θα κάνουνταινίες, αλλά τότε ήταν πολύ δύσκολο.

Ζούσαμε στηΜαριούπολη, σε ένα διαμερισματάκι 50τ.μ., με ένα τσούρμο παιδιά. Ήταν μιατρέλα αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή. Μαζίμε εμένα και τη γυναίκα μου ζούσαν 17παιδιά. Κοιμόντουσαν σε σειρές στοπάτωμα. Οι υπηρεσίες προστασίας παιδιώνκαταλάβαιναν ότι αυτά τα παιδιά δεν θατα πάρει κανένας άλλος και «έκλειναντα μάτια» σε κανονισμούς και μαςβοηθούσαν. 12χρονος αλκοολικός, 13χρονοςναρκομανής, τέτοιες περιπτώσεις.

Η γυναίκα μουείναι μια ξεχωριστή ιστορία, θα πρέπεινα της κάνουν άγαλμα. Είναι μοναδικήγυναίκα, η οποία θυσίασε τις δυνάμειςτης, την υγεία της, την θαλπωρή της, ενώείχε το δικαίωμα για μια κανονική ήσυχηζωή. Αλλά ποτέ, ούτε αυτή ούτε εγώ, δεντο μετανιώσαμε. Η καλύτερη ανταμοιβήμας είναι οι γιοι μας και οι κόρες μας.Έχουμε υιοθετήσει 43 παιδιά ενώ έχουμεκαι τρία βιολογικά παιδιά. Ο μικρότερος17 ετών και δύο ενήλικες κόρες. Τα βιολογικάμας παιδιά μοιράστηκαν τον πατέρα καιτη μητέρα τους με ένα σωρό αδελφούς καιαδελφές.

Υιοθεσία - σανίδα σωτηρίας για τα παιδιά

Φτιάξαμε τοκέντρο περίθαλψης και επανένταξηςπαιδιών ενώ αργότερα αρχίσαμε ναυιοθετούμε οι ίδιοι καταλαβαίνονταςότι η υιοθεσία είναι η προτιμότερη λύση,η καλύτερη. Τα παιδιά βεβαίως χρειάζονταικαλά έπιπλα, διατροφή, καλή υγειονομικήπερίθαλψη, αλλά η οικογένεια είναι…σαν τα τουριστικά πακέτα, all inclusive, ταπεριέχει όλα. Αν υπάρχει καλή οικογένεια,υπάρχει και η υγειονομική περίθαλψηκαι ο ρουχισμός και το φαγητό και -τοπιο σημαντικό που χρειάζονται τα παιδιάείναι- πατέρας και μητέρα, χρειάζονταιγονείς, οικογενειακή ατμόσφαιρα.

Έτσι γίναμεφανατικοί της υιοθεσίας, αρχικάυιοθετήσαμε από το ίδρυμά μας τρίαπαιδιά, μετά άλλα πέντε, μετά άλλα επτά.Χθες πήρα τον 42ο και 43ο γιο μου στηνοικογένεια. Τα πρώτα μου υιοθετημέναπαιδιά ήταν παιδιά με τρομακτική μοίρα.

Η πρώτη γενιάτων παιδιών μου ήταν άστεγοι με τεράστιαπροϋπηρεσία. Είχα παιδιά που από τα έξιμέχρι τα 12 έμεναν στο δρόμο. Ένας απόαυτούς είναι τώρα 37 χρονών, ήταν στοδρόμο από τα έξι μέχρι τα 12 χρόνια του.Τώρα είναι επαγγελματίας μουσικός,τελείωσε μουσική ακαδημία, γράφειμουσική και έχει τρία εξαιρετικά παιδιάκαι ο ίδιος. Είχα παιδιά που δεν ξέραμεαπό πού ήρθαν, ήταν στο δρόμο από 2,5 ετώνή από τεσσάρων ετών, δεν μπορούσαν ούτενα προφέρουν το όνομά τους.

Όταν όμωςμπαίνουν σε μια καλή οικογενειακήατμόσφαιρα, σε ένα σύστημα υγιών σχέσεων,έχουν όλες τις ευκαιρίες για ομαλοποίησητης ζωής τους. Και χαίρομαι πολύ ναπαρακολουθώ πώς από αγοράκια γίνονταισοβαροί άντρες.

Η χώρα των πρώην αστέγων παιδιών

Στόχος μας ηεπανακοινωνικοποίηση, η επιστροφή σεκάποια κοινώς αποδεκτά στάνταρντσυμπεριφοράς των παιδιών από εγκληματικάπεριβάλλοντα - από τον δρόμο, από ταναρκωτικά. Ίσως να ακούγεται περίεργοαλλά, αν στη ζωή του παιδιού που έχεισοβαρά προβλήματα εγκαίρως έρθουνσωστοί άνθρωποι και φέρουν τη σωστήατμόσφαιρα, οι πιθανότητες για αλλαγέςστη ζωή του είναι τεράστιες.

Καταφέραμενα φτιάξουμε καλό περιβάλλον. Παίζουμεεδώ και χρόνια με τα παιδιά ένα παιχνίδιπου λέγεται «χώρα των πρώην αστέγωνπαιδιών - Δημοκρατία του Πελεγρίμ».Έχουμε τον δικό μας πρόεδρο, έχουμε τουςεισαγγελείς μας, υπουργούς, δικαστήριο.Έχουμε ακόμα και το δικό μας νόμισμα.Πριν από λίγες μέρες ο 20ός μας πρόεδροςέστειλε συγχαρητήρια στον 47ο πρόεδροτων ΗΠΑ. Φτιάξαμε ένα είδος «αυτοδιοίκησης»των παιδιών με θετικούς ηγέτες καιρόλους και για αυτό η διαδικασία τηςεπανένταξης είναι αρκετά επιτυχής.Είμαι περήφανος για τον τεράστιο αριθμότων εφήβων τους οποίους πήραμε από τουςδρόμους και μπορέσαμε να επαναφέρουμεείτε στην οικογένεια είτε σε νέαοικογένεια. Να τους επαναφέρουμε σταθρανία.

Τι χρειάζεται ένα παιδί που έχει χάσει τα πάντα;

Μου αρέσει οκόσμος των εφήβων. Ο κόσμος των ενηλίκωνείναι πιο βαρετός και πιο βρώμικος απ’ό,τι ο κόσμος των παιδιών, των εφήβων.Ναι, οι έφηβοι έχουν τις προκλήσεις τουςαλλά μου είναι εύκολο με αυτούς, ιδιαίτεραμε τους «δύσκολους» εφήβους. Γιατί;Διότι και ο ίδιος μεγάλωσα σε οικογένειααλκοολικών και ξέρω τι είναι μιακατεστραμμένη οικογένεια. Γυρνούσα απότο σχολείο και φοβόμουν να περάσω τοκατώφλι του σπιτιού, φοβόμουν να βρωνεκρούς τους γονείς μου από το μεθύσι.Γι’ αυτό μου είναι κατανοητός ο κόσμοςτου παιδιού του οποίου η οικογένειακαταστράφηκε και πήρε τους δρόμους. Μουείναι εύκολο να δουλέψω με αυτούς, τουςκαταλαβαίνω.

Στηνπραγματικότητα, δεν είναι τόσα πολλάαυτά που χρειάζονται τα παιδιά. Πολύπερισσότερο, τα παιδιά που δεν είχαντίποτα. Τα βιολογικά μας παιδιά είναισυχνά κακομαθημένα. Κάνουμε τρομερόλάθος, έχουμε κατά βάση ένα ή δύο παιδιάστην οικογένεια. Μεγαλώνουμε γενιάεγωιστών. Τα σημερινά παιδιά αντιλαμβάνονταιτον κόσμο με επίκεντρο τον εαυτό τους.Ο άξονας της γης περνάει μέσα από τοδωμάτιό τους. Είναι ο ομφαλός της γηςενώ η μαμά και ο μπαμπάς είναι σαν τοτζίνι του παραμυθιού, το οποίο εκπληρώνειευχές. Έχω το παράδειγμα του GPS - ποτέδεν βάζουν να δείχνει προς τον βορρά,όπως είναι ο χάρτης. Όταν χρησιμοποιούντο GPS το έχουν ρυθμισμένο να δείχνειπάντα μπροστά. Περιστρέφουν τη γη γύρωαπό τον εαυτό τους, περιστρέφουν τοσύμπαν και έχουν πάντα να πάνε μόνομπροστά.

#«Αν δεν μοιραζόμασταν τους γονείς μας, αυτά τα παιδιά θα ήταν νεκρά»

Όταν στηνοικογένεια εμφανίζεται υιοθετημένοπαιδί συμβαίνει κάτι απίστευτο. Θυμάμαιένα περιστατικό, όταν ο μικρότερός μου(βιολογικός) γιος ήταν πέντε χρονών καιστην οικογένεια εμφανίστηκε ο οκτάχρονοςΝτάνι -σήμερα είναι 20. Θυμάμαι εκεί, ότανέτρεχαν έξω και έπαιζαν στην παιδικήχαρά και χαίρονταν, μπαίνει μέσα στοσπίτι ο πεντάχρονος γιος μου και λέει:«Πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά». Εγώ σιωπώκαι του λέω: «Βεβαίως, πες μου, τισυμβαίνει». Μου λέει: «Τα κατάλαβα όλα,η μαμά και ο μπαμπάς του Ντάνι πέθαναν.Πρέπει να μοιραστώ μαζί του τη μαμά καιτον μπαμπά μου». Έκλαψα εκείνη τη στιγμή.Ένα πεντάχρονο παιδί δύσκολα μοιράζεταιτο αυτοκινητάκι και τη σοκολάτα του…Ποιο είναι αυτό το μάθημα που έπρεπε ναδώσω στο παιδί μου ώστε να αποφασίσειγια όλη του τη ζωή να μοιραστεί τη μαμάκαι τον μπαμπά του;

Τα βιολογικάμου παιδιά μοιράζονταν τα δωμάτιά τους,τα παιχνίδια τους, το - συχνά ταπεινό-φαγητό τους. Μοιράζονταν τη μητέρα καιτον πατέρα με τα υιοθετημένα παιδιά.Σήμερα, που η μεγάλη μου κόρη είναι 31ετών και ο μικρότερος 17, είναι υπερήφανοιγια αυτό. Βλέπω πως αυτό έπαιξε τεράστιορόλο στη ζωή τους. Είναι περήφανοι γιατην οικογένειά τους. Ξέρουν ότι ταυιοθετημένα αδέρφια τους το πιθανότερονα είχαν πεθάνει στους δρόμους αν αυτοίδεν είχαν μοιραστεί μαζί τους τον μπαμπάκαι τη μαμά τους. Δεν ξέρω καλύτερηπαιδαγωγική στρατηγική.

Όταν λέμε ότιδεν θα έχουμε πολλά παιδιά και θα τουτα προσφέρουμε όλα, στην πραγματικότητατου τα αφαιρούμε όλα. Μεγαλώνουμεεγωιστές που θεωρούν ότι όλος ο κόσμοςείναι για αυτούς. Υπό αυτό το πρίσμα, ηυιοθετημένη οικογένεια είναι καλόπαιδαγωγικό εργαλείο από μόνη της.

Μια συμβουλή για τους γονείς

Αλλά βέβαιαέχω πολλές στρατηγικές παιδαγωγικές,διάφορα «λαιφ χακ» για να ανταπεξέλθω.Θα σας πω ένα που θυμήθηκα τώρα. Στηνοικογένειά μου είχαμε πάντα έναν κανόνα:Μια φορά το μήνα, υπό την καθοδήγηση τουπατέρα, όλα τα παιδιά κάνουν κοπάνα απότο σχολείο. Μια φορά το μήνα λέω: «Αύριοέχουμε οικογενειακή βόλτα». Γράφωσημειώματα για το σχολείο ότι θα λείψουμεγια οικογενειακούς λόγους, κοιμόμαστεμέχρι αργά, τρώμε χαλαρά πρωινό, καιμετά κάτι κάνουμε, πάμε σε σινεμά ή στοπάρκο ή σε καφετέρια, κάτι σκαρφιζόμαστε.Περνάμε όλη τη μέρα μαζί. Είναι μιαξεχωριστή μέρα και την περιμένουν. Ηπαιδική ηλικία περνάει γρήγορα, ταπερισσότερα από αυτά που μαθαίνουμεστο σχολείο τα ξεχνάμε με τα χρόνια.Αλλά εκείνες οι στιγμές που πέρασαν μετον πατέρα τους μένουν μαζί τους γιαόλη τη ζωή τους.

Και ύστερα ήρθαν οι Ρώσοι. Έκλεψαν, σκότωσαν, κατέστρεψαν

Τα τελευταίαχρόνια ο επίσκοπός μου άρχισε επιτέλουςνα μου χτίζει ένα ωραίο σπίτι στηΜαριούπολη. Επτά χρόνια το χτίζαμε, ήδηείχαμε μετακομίσει και δύο χρόνια μέναμεεκεί και συνεχίζαμε να το χτίζουμε.Μεγάλο σπίτι με θέα τη θάλασσα. Επιτέλουςαπέκτησα γραφείο. Με τη γυναίκα μουεπιτέλους αποκτήσαμε κανονικήκρεβατοκάμαρα αλλά δεν προλάβαμε ναεγκατασταθούμε σε αυτήν. Τα παιδιά μουμετρούσαν μήνες και εβδομάδες μέχρι ναμετακομίσουν στα νέα τους δωμάτια.

Όταν εισέβαλανοι Ρώσοι είχα οκτώ λεπτά για την εκκένωσητων παιδιών μου. Μόλις οκτώ λεπτά. Μεπήραν τηλέφωνο και είπαν ότι τα ρωσικάτανκς κατευθύνονται για να μπλοκάρουντην είσοδο στην πόλη. Ρίξαμε τα παιδιάάρον άρον στα αυτοκίνητα, πρόλαβα ναπάρω τη βίβλο μου και τα έγγραφα.

Και σήμεραστο σπίτι μας, στα κρεβάτια των παιδιώνμας, κοιμούνται Ρώσοι αξιωματικοί. Καιτα παιδιά μου είναι διασκορπισμένα σεόλο τον κόσμο. Τα πιο μεγάλα παιδιάπολεμούν. Έντεκα από τα παιδιά μου είναιστο μέτωπο. Δέκα γιοι και μια κόρη. Ηοικογένειά μου, όπως και εκατομμύριαοικογένειες στην Ουκρανία, είναιδιαλυμένη σε κομμάτια, η γυναίκα μουεξαιτίας του πολέμου αρρώστησε καιείναι τώρα με μερικά παιδιά στην Γερμανία.Τμήμα της οικογένειάς μου είναι εδώμαζί μου στη Ζαπορίζια, δίπλα στονπόλεμο. Άλλοι στις ΗΠΑ, στη Γερμανία,στη Φινλανδία, στη Δυτική Ουκρανία.

Τώρα στηΖαπορίζια νοικιάζουμε ένα μεγάλο σπίτι,μας φτάνει ο χώρος, αλλά ήδη πήρα τηναπόφαση να πάρω τα παιδιά από δω πέρα.Πάλι, κατά τη διάρκεια της περασμένηςνύχτας, είχαμε βομβαρδισμούς στην πόλημε νεκρούς και τραυματίες. Κάποιοι φίλοιμου βοήθησαν να νοικιάσω ένα σπίτι κοντάστο ορφανοτροφείο μας στη δυτικήΟυκρανία. Το ορφανοτροφείο (παιδικόκέντρο) μας διατηρήθηκε. Απομακρύνθηκαντα παιδιά την τελευταία στιγμή, γύρωστα 100 παιδιά, γυναίκες με παιδιά,ορισμένες ανάδοχες οικογένειες και τοκέντρο αποκατάστασης.

Με αποκαλούσαν «ήρωα» και μετά έγινα «τρομοκράτης»

Όταν οι Ρώσοικατέλαβαν τη Μαριούπολη, ο επίσημοςεκπρόσωπος της Ρωσίας στο ΣυμβούλιοΑσφαλείας του ΟΗΕ Βασίλι Νεμπένζια-υπάρχει ένα τέτοιο κάθαρμα- δήλωσε ότιβρήκαν στη Μαριούπολη «παιδικότρομοκρατικό στρατόπεδο όπου τα παιδιάαπό τα επτά μέχρι τα 18 εκπαιδεύονταν ωςτρομοκράτες κατά της Ρωσίας. Το όνοματου στρατοπέδου Δημοκρατία Πελεγρίμ».Είναι το παιδικό κέντρο μου.

Νωρίτερα οιΡώσοι είχαν φτιάξει ταινίες για μένα -το Russia Today έφτιαξε μια ταινία, τα έδειχνανσε φεστιβάλ κινηματογράφου, απένειμανδιακρίσεις. Ο θρυλικός σκηνοθέτης τουΧόλιγουντ Τέρενς Μάλικ ήταν ανάμεσαστους δημιουργούς ταινίας με θέμα τηνπορεία μου και το ορφανοτροφείο μας.Και αυτή η ταινία είχε πάρει ανώτατηδιάκριση στη Ρωσία τον Δεκέμβριο του2015, στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ ArtDocFest. Καιμετά απ’ αυτό, αφότου έλεγαν ότι είμαιήρωας, ανακοίνωσαν ότι βρήκαν στηΜαριούπολη παιδικό κέντρο τρομοκρατίας.

Με τα παιδιάείχαμε περάσει απ’ άκρη σε άκρη όλη τηΡωσία με ποδήλατα στο πλαίσιο τουποδηλατικού γύρου του κόσμου που κάναμεαπό το 2011 μέχρι τι 2014. Όταν τελειώναμετο ταξίδι μας ξεκινούσε ο πόλεμος.Προχωρούσαμε στη Ρωσία κρατώνταςουκρανικές σημαίες και χωρίς νακαταλαβαίνουμε τι μπορεί να μας στοιχίσειαυτό.

Μετά μαςχαρακτήρισαν «τρομοκράτες», άρπαξαντα σπίτια μας, το ορφανοτροφείο μας,κατέστρεψαν την πόλη μας. Στη Μαριούπολη,είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι οπραγματικός αριθμός δολοφονημένωναμάχων είναι κοντά στα 100.000 άτομα. Ηατζέντα μου άδειασε κατά το ένα τρίτο.Το ένα τρίτο των συνδρομητών είναι εκτόςσύνδεσης. Σκότωσαν πολλούς από το ποίμνιόμου, σκότωσαν ιερωμένους της εκκλησίαςμου, σκότωσαν μια από τις κόρες μου, τηνοποία δεν πρόλαβα να απομακρύνω, σκότωσανπολλούς καλούς μου φίλους. Γέμισαν τηνπόλη με σώματα νεκρών, την μετέτρεψανσε νεκροταφείο. Και σήμερα κοιμούνταιστα κρεβάτια των παιδιών μας και αποκαλούνεμάς τρομοκράτες.

Το καθεστώς Πούτιν είναι δαιμονικό - προσεύχομαι για τους Ρώσους

Στη μία απότις Δέκα Εντολές - που λέει να μην αναφέρεικάποιος το όνομα του Κυρίου επί ματαίω(Ου λήψει το όνομα Κυρίου τού Θεού σουεπί ματαίω) συμπληρώνεται ότι ο Θεόςδεν θα συγχωρέσει κανέναν που αναφέρεταικαταχρηστικά στο όνομά Του. Δεν είναιαπολύτως κατανοητό για τον απλό άνθρωπο.Αλλά οι Ιουδαίοι ερμηνευτές δίνουν πολύξεκάθαρη εξήγηση: Αν κάνεις κακό καιτην ίδια ώρα αναφέρεις το όνομα τουΚυρίου για να δικαιολογήσεις το κακόπου κάνεις είναι βαρύτατη αμαρτία. Καιδεν πρόκειται να μείνει ατιμώρητη. Γι’αυτό, η Ρωσική Εκκλησία θα πληρώσει καιεκείνη τις αμαρτίες της, το ότι στηρίζειτο καθεστώς Πούτιν.

Είμαι σίγουροςότι στην Ελλάδα αρκετοί χριστιανοίπιστεύουν ότι οι Ρώσοι αγωνίζονται γιατις χριστιανικές αξίες. Έτσι καιπαλιότερα, αρκετοί ήταν οι ευρωπαίοιπου έβλεπαν και στον Χίτλερ έναν αγωνιστήγια τις παραδοσιακές αξίες. Αλλά στηνπραγματικότητα το καθεστώς του Πούτινείναι δαιμονικό καθεστώς, είναισατανισμός.

Πρέπει ναβλέπουμε όχι τα λόγια αλλά τους καρπούς,τα έργα. Ένα χριστιανικό έθνος δενέρχεται σε πόλεις και τις μετατρέπεισε νεκροταφεία. Δεν βομβαρδίζειμαιευτήρια, δεν διαλύει κτίρια ενώ ξέρειότι σε αυτά έχουν βρει καταφύγιογυναικόπαιδα. Ως ιερέας διαγιγνώσκω τοκαθεστώς του Πούτιν και την Εκκλησίαπου τον υπηρετεί ως σατανικό ψέμα πουκαλύπτεται με τον χριστιανισμό. Καιείμαι σίγουρος ότι το καθεστώς αυτό θατο πληρώσει αυτό, όπως λέει στην Εντολήπου σας είπα.

Άποψή μουείναι ότι στη Ρωσία ουσιαστικά δενέμειναν χριστιανικές εκκλησίες καιχριστιανοί ιερείς. Το λέω αυτό διότι ηΕκκλησία είναι ένα μέρος όπου πρέπεινα ακούγεται η αλήθεια. Καλό - κακό, φως- σκοτάδι, δικαιοσύνη - αδικία. Είναιβασική λειτουργία της Εκκλησίας. Είμαιπερήφανος για εκείνους τους ορθόδοξουςιερείς -ορισμένους από αυτούς τους ξέρωκαι προσωπικά- οι οποίοι ξεσηκώθηκανκατά της πουτινικής γενοκτονίας στηνΟυκρανία. Πλήρωσαν και πληρώνουν μεγάλοκόστος για αυτό, τους έχουν αφαιρεθείτα εκκλησιαστικά αξιώματα, έχουνεκδιωχθεί από τη χώρα, είμαι περήφανοςγια αυτούς τους ιερείς. Αλλά εκείνοιπου σιωπούν ντροπιαστικά και στηρίζουντη γενοκτονία του λαού μου δεν είναιιερείς και ούτε Εκκλησία.

Έγινα προτεστάντης για να μην μπλέξω με την Εκκλησία της Μόσχας

Στην πόλη μαςη ορθοδοξία ήταν αποκλειστικά της Μόσχαςκαι εγώ από παιδί ήμουν αντι-ιμπερεαλιστής,αντι-σοβιετικός. Καταλάβαινα το ιδεολογικόβάρος και την σταλινική καταγωγή, ταδιακριτικά της ΚαΓκεΜπε κάτω από ταράσα και για αυτό από άποψη δεν ήθελανα έχω τίποτα κοινό με την εκκλησία τουΚρεμλίνου. Για αυτό έψαξα σε άλλαχριστιανικά δόγματα και έγινε προτεστάντηςμεταρρυθμιστής πάστορας. Έχουμεεξαιρετικές σχέσεις με τους ορθοδόξουςκαι τους καθολικούς αλλά όχι με τηνεκκλησία της Μόσχας.

Είμαι φανατικόςυποστηρικτής της ελευθερίας. Είναι γιαμένα τεράστια αξία. Προσεύχομαι για τηΡωσία, ώστε οι άνθρωποι που ζουν εκείκάποια στιγμή να γίνουν ελεύθεροι.Σήμερα έχουν μάθει να είναι σκλάβοι,τους έχουν αφαιρέσει όλα τα δικαιώματα,τους σκοτώνουν την αντιπολίτευση, τουςέχουν αφαιρέσει τη φωνή και την εξουσία,τους ρίχνουν στη φυλακή μόνο και μόνογια το σύνθημα «όχι στον πόλεμο».

Ελπίζω ναμπορέσουμε να δούμε το πώς η ελευθερία,για την οποία αγωνίζεται η Ουκρανία, θαεισβάλει στη Ρωσία. Όπως έλεγαν οι παλιοίσοβιετικοί αντιστασιακοί: «αγωνιζόμαστεγια την δική μας και τη δική σας ελευθερία».Και ο πόλεμός μας είναι ένας πόλεμοςκαι για την ελευθερία στη Λευκορωσίακαι στη Ρωσία. Ονειρεύομαι να δω πώς σεαυτές τις χώρες θα καταδικαστούν οισφετεριστές, οι δικτάτορες και ο κόσμοςθα μάθει σιγά - σιγά να ζει ελεύθερα καιπερήφανα σε μια ελεύθερη χώρα. Για αυτόαγωνίζεται η πατρίδα μου η Ουκρανία.

Γιατί χρειάζεται ο στρατιωτικός ιερέας;

Το πιο σημαντικόόπλο στον πόλεμο είναι το πνεύμα τουανθρώπου. Μπορεί ο στρατιώτης να έχειπολλά όπλα, αλλά, αν δεν έχει εσωτερικέςδυνάμεις, δεν βλέπει το δίκαιο στοναγώνα του, δεν βλέπει νόημα, τα όπλα δενθα τον βοηθήσουν. Θα τα παρατήσει όλακαι θα παραδοθεί. Το πιο μεγάλο όπλοείναι το πνεύμα του ανθρώπου. Για τονουκρανικό στρατό είναι σημαντικά ταδυτικά όπλα αλλά είναι πιο σημαντικόνα καταλαβαίνουν ότι ο αγώνας τους είναιαπολύτως δίκαιος, ότι οι θυσίες τουςείναι δικαιολογημένες. Για την υπεράσπισητης ελευθερίας μας, της αξιοπρέπειάςμας, των παιδιών μας, των σπιτιών καιπόλεών μας. Γι’ αυτό, ο ρόλος τουστρατιωτικού ιερέα είναι πολύ σημαντικός.

Ο στρατιωτικόςιερέας είναι πνευματικός βοηθός τουστρατιώτη. Είναι τρομακτικά, ο πόλεμοςβολτάρει δίπλα. Σε ένα ρωσικό τραγούδιυπάρχει ένας στίχος για τον πόλεμο πουλέει: «και ο θάνατος δίπλα κάτι μασουλούσε».Μια τρομακτική παρομοίωση, σαν ένα ζώοπου τρώει κάτι. Ο άνθρωπος πέφτει σεαπόγνωση, ο πόλεμος είναι βαριά δοκιμασία.Τώρα, πριν μισή ώρα, τρεις οβίδες έπεσανδίπλα μας, πολύ κοντά, πέσαμε στο έδαφοςμαζί με τους στρατιώτες. Μετά σηκωθήκαμεκαι προσευχηθήκαμε. Για τους στρατιώτεςπου βρίσκονται στο μέτωπο, κάτω από τουςβομβαρδισμούς, είναι σημαντικό νακαταλαβαίνουν για ποιον λόγο το κάνουναυτό. Και για τον στρατιώτη είναι πολύσημαντικός ο ιερέας, ο οποίος θα μιλήσειμαζί τους, θα προσευχηθεί.

Δεν είναι όλοιοι πόλεμοι τέτοιοι, όπου μπορείς μεσαφήνεια να πεις ότι είσαι στην φωτεινήπλευρά, πολύ συχνά υπάρχουν στην ιστορίαπολύπλοκοι πόλεμοι. Αλλά στην περίπτωσητης Ρωσίας με την Ουκρανία είναι όλαπολύ απλά: Δεν πήγαμε να καταλάβουμε τασπίτια τους, τη γη τους, δεν τουςαπειλούσαμε, δεν σκοτώναμε τα παιδιάτους, δεν καταλαμβάναμε τις πόλεις τους.Αυτοί ήρθαν και άρχισαν να σφάζουν, νασκοτώνουν, τα καταστρέφουν και έχουμεκάθε δικαίωμα να υπερασπιζόμαστε τηνελευθερία μας.

Εκτός από τουςστρατιωτικούς ιερείς της ομάδας μου,έχουμε και τεράστια εθελοντική προσφορά:Απομάκρυνση των σορών των νεκρώνστρατιωτών, βοήθεια προς τους στρατιώτες,έχουμε ένα βανάκι που κυκλοφορεί καιπροσφέρει οδοντιατρική φροντίδα στουςστρατιώτες, φτιάχνουμε και μοιράζουμεαυτοσχέδιες σόμπες για τους στρατιώτεςκαι άλλα πολλά.

Ένα μήνυμα προς τους Έλληνες

Θέλω ναευχαριστήσω τους ανθρώπους στη χώρασας, οι οποίοι βοηθούν τη χώρα μου.Ευχαριστώ τους πάντες που στέκονταιστο πλευρό της Ουκρανίας, εκείνους πουκαταλαβαίνουν ότι αυτός ο πόλεμος δενγίνεται για το φυσικό αέριο, ούτε γιατα εδάφη, ούτε για το πετρέλαιο ούτε γιατο κάρβουνο. Αυτός ο πόλεμος γίνεταιγια την ελευθερία και την ανθρώπινηαξιοπρέπεια. Για την ελευθερία τηςπραγματικής χριστιανικής πίστης.Ευχαριστώ τον ελληνικό λαό για τηνστήριξη της χώρας μου.

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr