Ο «δικός μου» Σημίτης

16:24 7/1/2025 - Πηγή: iEfimerida

Ο πρωθυπουργός που πίστεψε στον μεταρρυθμιστικό εκσυγχρονισμό και τον επιδίωξε με πάθος χωρίς να τον πετύχει, στον βαθμό που ο ίδιος ήθελε τουλάχιστον.

O πρωθυπουργός των μεγάλων έργων που είτε σχεδίασε και υλοποίησε ο ίδιος είτε ολοκλήρωσε επί των ημερών του όσα άλλοι είχαν αρχίσει, ο συνεπής ευρωπαϊστής ηγέτης, ο άνθρωπος που έβαλε την Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης (στο ευρώ) και την Κύπρο στην ΕΕ, ο ορθολογιστής φιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης

που επιδίωξε την πάταξη της διαφθοράς, αλλά οι «σκληροί» του ΠΑΣΟΚ υπονόμευσαν την προσπάθειά του. Αυτός ήταν ο Κώστας Σημίτης, και τον αναγνωρίζουν όλοι οι πολιτικοί του αντίπαλοι, εκτός των εμμονικών στενόμυαλων…

Αξιολογήθηκε ως ο σημαντικότερος Έλληνας πρωθυπουργός μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ακόμη και τα όσα προσπάθησε αλλά δεν ολοκλήρωσε λόγω τρομακτικής αντίθεσης από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ (λ.χ. η γενναία μεταρρύθμιση Γιαννίτση στο ασφαλιστικό) καταδεικνύουν το όραμα που είχε για τη σύγχρονη Ελλάδα. Δεν πέτυχε, επίσης, και την πάταξη της διαφθοράς, πάλι λόγω των εσωκομματικών αντιστάσεων. Σκεφθείτε τι θα είχε γίνει η χώρα αν στις κρίσιμες εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη νέας ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, είχε κερδίσει ο Άκης Τσοχατζόπουλος…

Τον Κώστα Σημίτη τον γνώρισα στα εφηβικά μου χρόνια. Ήταν ξάδελφος του συζύγου της αδελφής μου, αξιοθαύμαστος της οικογένειας, όπως και ο αδελφός του Σπύρος. Λιγομίλητος, σοβαρός, με κοφτερή σκέψη και άποψη. Κάπως απόμακρος, αλλά ταυτόχρονα απλός, ανθρώπινος.

Τον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, τον αντιμετώπισα δημοσιογραφικά πάντα με εκτίμηση και σεβασμό, χωρίς να διστάσω να του ασκήσω κριτική αντικειμενική. Θυμάμαι ότι είχα γράψει επικριτικά στη στήλη που είχα τότε στην «Καθημερινή» ότι ήταν λάθος του -που δεν πήγαινε και στην προσωπικότητά του- το γεγονός ότι σε μια προεκλογική αφίσα του ΠΑΣΟΚ με γκρο πλαν τον ίδιο, είχαν… αφαιρεθεί από τη φωτογραφία οι ελιές που είχε στο πρόσωπό του με photopshop! Με πήρε ο ίδιος στο τηλέφωνο (αντί να πάρει τον διευθυντή, όπως έκαναν άλλοι…) και παραδέχθηκε ότι είχα δίκιο, αλλά… υπέκυψε στις πιέσεις των επικοινωνιακών του συμβούλων!

Με ξαναπήρε τηλέφωνο, όταν είχα γράψει ότι «μπορεί ο Σημίτης να μην είναι η ιδανική παρέα για ταβερνάκι ή καλοκαιρινό σινεμά, αλλά σίγουρα είναι ο άνθρωπος που όλοι θα θέλαμε να έχουμε διαχειριστή στην πολυκατοικία μας!». Δεν του άρεσε. Όταν του «απολογήθηκα» ότι το έγραψα κολακευτικά για τον ίδιο, και όχι για να τον υποτιμήσω, το δέχθηκε αλλά πρόσθεσε ότι «δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι χιούμορ…»!

Το Σάββατο πριν από την Κυριακή των εκλογών του 2000 είχε καλέσει πολιτικούς συντάκτες και σχολιαστές για μεσημεριανό ποτό και κουβεντούλα. Τον πλησίασα κάποια στιγμή κάπου απόμερα, και εξέφρασα την άποψη ότι αν κερδίσει τις εκλογές, μάλλον θα έπρεπε να είναι λίγο πιο σκληρός με τους εσωκομματικούς αμφισβητίες του, για να μπορεί απρόσκοπτα να εφαρμόσει τη μεταρρυθμιστική ατζέντα του και να δώσει ηχηρό μήνυμα σε όσους… φλέρταραν με τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Είχαν ήδη αρχίσει οι «ψίθυροι» για τη συμπεριφορά «κάποιων».

«Μην ανησυχείτε, κ. Οικονομόπουλε (πάντα μου απευθυνόταν στον πληθυντικό, παρά την παλιά γνωριμία μας και την ηλικιακή μας απόσταση), έχουν γνώσιν οι φύλακες. Σ’ αυτήν τη δεύτερη τετραετία θα δείτε έναν άλλον Σημίτη…». Δυστυχώς για τον τόπο και τις εξελίξεις, δεν το είδα, παρά τις προσπάθειές του. Ο Τσοχατζόπουλος και… οι λοιποί παρέμειναν στην κυβέρνηση, με τις γνωστές συνέπειες.

Ρεαλιστής και ειλικρινής, είπε το περιβόητο «αυτή είναι η Ελλάδα!» (μετά το πολύνεκρο θαλάσσιο δυστύχημα), που προκάλεσε θετικά και αρνητικά σχόλια, καίτοι «ζωγράφιζε» πολύ ρεαλιστικά τη χώρα και τις δομές της. Ίσως γι’ αυτό δεν ενθουσιάστηκε (το αντίθετο - είμαι σε θέση να το γνωρίζω…) με την απόφαση να διενεργηθούν στην Ελλάδα οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004.

Προφανώς υποψιαζόταν το… πάρτι που θα γινόταν (είτε λόγω… «μεγαλείου», είτε διαπλοκής και κατεστημένων συμφερόντων), και την αξιοποίηση «μετά» των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Και αποδείχθηκε σωστός…

Σε «αυτή την Ελλάδα», όπου λείπει παντελώς το follow up σχεδόν σε κάθε πολιτική πρωτοβουλία και απόφαση, κανείς δεν νοιάζεται για να παρακολουθεί και να ελέγχει την εφαρμογή της, το «μπλοκάκι» του Σημίτη ήταν μια επιβεβλημένη, σχεδόν αυτονόητη, πρακτική - άσχετα με το αν είχε συνολικά πετύχει τα αναμενόμενα.

Άνθρωπος απλός, κυκλοφορούσε στην Αθήνα με τα πόδια, συχνά με τη σύζυγό του Δάφνη για κάποιο εστιατόριο, σινεμά, ή καφέ. Συνήθιζε τη «Βιβλιοθήκη» στο Κολωνάκι, όπου τον συναντούσα συχνά και σχολιάζαμε τις εξελίξεις. Θυμάμαι κάποια φορά που με «τίμησε» λέγοντάς μου ότι το πιο σωστό που γράφτηκε ποτέ για τον ΣΥΡΙΖΑ «είναι ένα τσούρμο εμμονικών ιδεοληπτικών από άλλο σύμπαν…», το είχα γράψει εδώ, σε αυτήν τη στήλη…

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr