ΠΑΣΟΚ, η τέχνη να χύνεις την καρδάρα

Όλοι απορούν τι λόγο είχε το ΠΑΣΟΚ να ανοίξει θέμα συγκυβέρνησης, ενώ βρισκόμαστε δυόμισι χρόνια μακριά από τις επόμενες εκλογές.

Από άποψη τάιμινγκ η επιλογή ήταν καταστροφική: το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στον αφρό μετά την επανεκλογή του αρχηγού του και την κατάκτηση της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης - έστω από καραμπόλα. Οι δημοσκοπήσεις

πήγαιναν πρίμα, τα ποσοστά διαρκώς ανέβαιναν και το κλίμα στη βάση είχε αρχίσει να ζεσταίνεται. Και ξαφνικά, χωρίς αιτία, ο πρόεδρος και κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ άρχισαν τις αναλύσεις και τα τελεσίγραφα με ποιους θέλουν να κυβερνήσουν και ποιους όχι, μετά τις επόμενες εκλογές.

Μικρομεγαλισμός ή απειρία, είναι άγνωστο το κίνητρο. Στην τελική, ίσως κάτω από την άμμο του ΠΑΣΟΚ να κρύβονται περισσότεροι εραστές «λαϊκών μετώπων» από όσους υποπτευόμαστε. Σε κάθε περίπτωση, για να πετύχει το ΠΑΣΟΚ αυτοδυναμία, του λείπουν, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, τουλάχιστον 13-15 μονάδες. Αν δεν πετύχει αυτοδυναμία, ο κ. Ανδρουλάκης δηλώνει ότι θα κυβερνήσει με κάποιους Αριστερούς. Όλοι έμειναν, λοιπόν, να μαντεύουν διά της εις άτοπον απαγωγής. Τι μένει αν αποκλείσουμε τον Μητσοτάκη; Ποια ονόματα; Ο Φάμελλος, η Ζωή, ο Κασσελάκης, ο Βαρουφάκης και η Αχτσιόγλου, όπως έσπευσαν να επεξηγήσουν Γερουλάνος και Κατρίνης.

Βρέθηκε, έτσι, το ΠΑΣΟΚ να πελαγοδρομεί σε ονοματολογία επί των υποτιθέμενων μελλοντικών συνεταίρων. Από την ψεκασμένη, ως τη δραχμική και φιλο-Πουτινική Αριστερά. Αρκετά στελέχη, όπως η Άννα Διαμαντοπούλου, απέρριψαν ακαριαία τα σενάρια για τέτοιο «λαϊκό μέτωπο». Άλλοι αντέδρασαν στο πρόβλημα που το ΠΑΣΟΚ προκάλεσε μόνο του, δείχνοντας τον μακρινό ορίζοντα: Είναι νωρίς για να εξηγούμε τι θα γίνει μετά τις εκλογές, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει. Και, φυσικά, η ΝΔ έσπευσε, περιχαρής για το «δώρο», να ξαναρίξει το σύνθημα «ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ, παίρνεις πακέτο τον ΣΥΡΙΖΑ». Και να ζεστάνει τον μπαμπούλα για «τα κόμματα της δραχμής».

Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ μοιάζει να μην έχει τίποτα διδαχθεί από τα λάθη της προηγούμενης περιόδου. Όταν δηλαδή επί χρόνια ο Τσίπρας τούς είχε εγκλωβίσει στη συζήτηση για «προοδευτική διακυβέρνηση» και «κυβέρνηση ηττημένων». Το σενάριο ηττήθηκε τραγικά, με τα γνωστά αποτελέσματα, και έναν ΣΥΡΙΖΑ που διασπάστηκε σε πέντε κομμάτια. Το μόνο που κατάφερε ο Τσίπρας, με αυτή τη σύγχυση, ήταν να ταυτιστεί ο ίδιος με το αδιέξοδο και το πολιτικό χάος και να προσφέρει την απόλυτη αυτοδυναμία, με 41%, στη ΝΔ.

Η απορία είναι γιατί το ΠΑΣΟΚ ξαφνικά φαντασιώνεται συνθέσεις, όταν σε όλο το φάσμα του χώρου που αυτοπροσδιορίζεται ως Αριστερά επικρατεί μέχρι σήμερα το ίδιο αδιέξοδο. Οι ειδήσεις που παράγονται εκεί αφορούν αποκλειστικά ξεκατίνιασμα, γραφικές και περιθωριακές φιγούρες ή σκηνές μιζέριας. Γιατί, λοιπόν, να σπεύδεις να αγκαλιάσεις τους καταρρέοντες; Αν υποθέσουμε ότι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ θα επικροτήσουν -το μακρινό 2027- μια «κυβέρνηση ηττημένων», ο Φάμελλος καταφανώς δεν φτάνει. Η Νέα Αριστερά, ο Βαρουφάκης και ο Κασσελάκης πιθανόν να μην υπάρχουν στη Βουλή. Τι απομένει στα αριστερά του ΠΑΣΟΚ; Η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Κι αυτή είναι, πραγματικά, η πιο κουτή και αλλοπρόσαλλη πολιτική συζήτηση που άνοιξε ποτέ. Επιπλέον, όταν διεκδικείς την εξουσία, δεν μπορείς ταυτόχρονα να βροντοφωνάζεις τη νοοτροπία του «ηττημένου».

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr

Keywords
Τυχαία Θέματα