Το αίμα ως τροφή εξουσίας

12:28 10/3/2015 - Πηγή: iEfimerida

Στέφανος Δάνδολος

Πριν από έναν μήνα το Ντεμπάλτσαβε στα ανατολικά της Ουκρανίας ήταν μια νεκρή πόλη.

Οι δρόμοι κατεστραμμένοι από τις ρουκέτες και έρημοι. Τα κτίρια φαγωμένα από τις εκρήξεις. Μπάζα να ορθώνονται παντού σαν βουνά. Άμορφες μάζες από ανθρώπινα απομεινάρια. Το σκηνικό θα μπορούσε να θυμίζει θέατρο μαχών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά όχι, είναι μια εικόνα του 2015. Εδώ παλεύουμε για μνημόνια και δημοψηφίσματα. Λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα βόρεια, οι άνθρωποι παλεύουν με τον θάνατο.

Σύμφωνα

με όσα διέρρευσαν την περασμένη εβδομάδα, από τους 25 χιλιάδες κατοίκους του Ντεμπάλτσαβε έχουν απομείνει 3.000 μόνο. Οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι. Άλλοι δραπέτευσαν προς τα δυτικά, άλλοι έχασαν την ζωή τους. Είναι συγκλονιστικό το ότι ένας τέτοιος πόλεμος γεννήθηκε τόσο κοντά μας και σχεδόν δεν τον πήραμε χαμπάρι ή κάνουμε πως δεν πήραμε χαμπάρι. Τους τελευταίους δέκα μήνες αυτός ο πόλεμος είχε περίπου 6.000 νεκρούς. Δεν είναι φυσικά τα εκατομμύρια του Ολοκαυτώματος, αλλά έξι χιλιάδες είναι έξι χιλιάδες, το νούμερο είναι τεράστιο.

Μου έρχονται στο νου όροι και χρησμοί περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχω την εντύπωση πως μολονότι θωρακίστηκε τεχνοκρατικά ο παγκόσμιος πολιτισμός με την εισαγωγή τέτοιων όρων, τίποτε δεν άλλαξε επί της ουσίας. Ο εικοστός πρώτος αιώνας παραμένει στην τροχιά του εικοστού. Απλώς τα στρατόπεδα βαφτίστηκαν αλλιώς. Το αίμα είναι πάντοτε η πολύτιμη τροφή των εξουσιών. Το αίμα των αθώων. Τα κομμένα κεφάλια της Τζιχάντ, που τα σκορπίζει ο αέρας σε στέπες όχι και πάρα πολύ μακριά μας. Τα διαμελισμένα παιδιά στις κακοτράχαλες παραλίες της Γάζας. Οι άμαχοι νεκροί μιας ουκρανικής πόλης σαν το Ντεμπάλτσαβε. Ένας ολόκληρος κόσμος εκατομμυρίων ανθρώπων ζει σήμερα με εντελώς διαφορετικά προβλήματα από τα δικά μας. Από το τεράστιο στέρφο τόξο της Αφρικής μέχρι τα θέρετρα του Ρωσικού τρόμου και από τον διαρκή αναβρασμό στα βάθη της Ανατολής μέχρι τους κουκουλοφόρους με τις σπάθες στα νότια. Αλλού παραμονεύει ο εφιάλτης του θανάτου, αλλού ανθίζουν η πείνα, η έλλειψη βασικών αγαθών και η ανυπαρξία ιατρικής μέριμνας. Εδώ μένεις μια ώρα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και νομίζεις πως ήρθε το τέλος του κόσμου.

Και απορεί κανείς: για ποια ανθρώπινα δικαιώματα μιλάμε; Η ετήσια έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για την κατάσταση στον κόσμο το 2014 είναι το πιο ανατριχιαστικό ανάγνωσμα που μπορεί κανείς να διαβάσει, πιο ακραίο από τα μυθιστορήματα του Ουίλιαμ Μπάρροους και του Τόμας Πίντσον, πιο δυσοίωνο από κάθε οργουελική σοφιστεία. Η Συρία, για παράδειγμα, μετρά παραπάνω από 200.000 νεκρούς ήδη, στην πλειονότητά τους άμαχοι! Σε τόπους σαν την Νιγηρία ορθώνεται ένα σύννεφο απόγνωσης από τις επιδρομές της Μπόκο Χαράμ. Απαγωγές και εκτελέσεις σε τεράστια κλίμακα. Το Ισλαμικό Κράτος επίσης συνεχίζει απτόητο να σκορπίζει τρόμο.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση των τελευταίων πέντε ετών έγινε η δίοδος για να αναδειχθούν οι αβυσσαλέες επιδιώξεις κοσμικών και θρησκευτικών κρατών, παραστρατιωτικών υπηρεσιών και κάθε λογής τριτοκοσμικού δικτάτορα, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να γίνει η δίοδος για να αναδειχθεί ο πόλεμος που έχει εξαπολύσει εδώ και είκοσι χρόνια η Διεθνής Αμνηστία στο παράνομο εμπόριο όπλων, στον ρατσισμό, στις βάναυσες απωθήσεις μεταναστών. Δυστυχώς όλα αυτά τα περνάμε στο ντούκου, δήθεν επειδή δεν αγγίζουν τον μικρόκοσμό μας. Όμως μας αφορούν άμεσα. Όχι μόνο διότι αφορούν συνανθρώπους μας, αλλά επειδή ό,τι συμβαίνει κάπου αλλού, ακόμη και πολύ μακριά, μπορεί δυνητικά να συμβεί και πιο κοντά, ακόμη και εδώ. Η ιστορία δυστυχώς μοιάζει βγαλμένη από το παρελθόν, θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο η οικονομική αβεβαιότητα της δεκαετίας του 1930 γέννησε κινήματα και ηγέτες που με πρόσχημα τις ιδέες τους αιματοκύλισαν πρώτα κάποιες μικρές γειτονιές και κατόπιν τον κόσμο ολόκληρο. Πολλά μπορεί να άλλαξαν από τότε, μα ένα έμεινε σταθερό: το ανθρώπινο αίμα παραμένει η πιο πολύτιμη μετοχή στο χρηματιστήριο των εξουσιών. Αρκεί μια ματιά τριγύρω για να το συνειδητοποιήσεις.

Κατηγορία: Κόσμος