Το λόμπι της φτώχειας

14:08 2/4/2015 - Πηγή: iEfimerida

Στέφανος Δάνδολος

Το τέλος του μονόδρομου είναι τα άδεια ταμεία.

Η στιγμή όπου θα βαρέσει ο συναγερμός και θα πέσει το τσεκούρι. Ζούμε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου; Ίσως. Αλλά το ζούμε χρόνια. Τώρα απλά το εμπεδώνουμε. Ζήσαμε τις αλλαξοκωλιές, τις κωλοτούμπες, τα μισόλογα, τους συμβιβασμούς, τις μαγκιές. Την τελευταία πενταετία τα ζήσαμε όλα, άλλοτε με πρωταγωνιστές σοβαρούς, άλλοτε με πρωταγωνιστές λιγότερο σοβαρούς.

Στο προκείμενο. Έχει φτάσει η στιγμή του λογαριασμού. Εάν συνεισέφερε κάποιος ουσιαστικά στην προσπάθεια να βγούμε από την κρίση, αυτός δεν είναι το τάδε

ή το δείνα κόμμα, είμαστε εμείς, οι πολίτες.
Εμείς που μείναμε χωρίς δουλειές αλλά συνεχίσαμε να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας προς το κράτος, εμείς που είδαμε τους μισθούς μας και τις συντάξεις μας να πετσοκόβονται, εμείς που συνταχτήκαμε με τον φόβο ή την αγανάκτηση αλλά συμβιβαστήκαμε με τα χαράτσια όπως και να τα βαφτίζουν, εμείς που όταν χρωστάμε ένα ευρώ μάς πιάνει κρύος ιδρώτας. Πέντε χρόνια μετά, βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, μια ανάσα από την ανώμαλη προσγείωση. Τι άλλαξε σε αυτά τα πέντε χρόνια εκτός από το γεγονός ότι εσύ έγινες φτωχότερος; Χρεοκοπημένες επιχειρήσεις δεν έπαψαν να επιχορηγούνται, η φοροδιαφυγή δεν πατάχθηκε, οι αθρόες μονιμοποιήσεις στο δημόσιο δεν εξανεμίστηκαν. Θέλουμε να ανήκουμε στην Ευρώπη με τους δικούς μας όρους, με τους όρους του αποτυχημένου συστήματος, του χρεοκοπημένου. Είναι το σύστημα που θέλει να παίρνουμε δανεικά για να μην πτωχεύουμε, που θέλει να δουλεύουμε λίγο και να πληρωνόμαστε πολλά, που θέλει να παίρνουμε σύνταξη στα πενήντα, που θέλει να βάζουμε φόρους υπέρ τρίτων, που θέλει να μην συγχωνεύουμε τα ταμεία, που θέλει να μην αφήνουμε τον κόσμο να δουλέψει στα κλειστά επαγγέλματα. Θέλουμε να ανήκουμε στην Ευρώπη με τον τρόπο μας. Δεκαοκτώ χώρες έχουν άδικο, εμείς ξέρουμε καλύτερα. Εμείς που πέντε χρόνια τώρα δεν καταφέραμε παρά να μεταφέρουμε τα βάρη στους ασθενέστερους, παρατείνοντας την ύφεση και δίνοντας την χαριστική βολή στην κοινωνία. Ίσως δεν φταίνε οι πολιτικοί μας. Ίσως κανένας Έλληνας πολιτικός δεν είναι τόσο δυνατός τελικά, ώστε να αλλάξει την χιονοστιβάδα της σαπίλας στις δομές τούτου του κράτους, να αλλάξει ριζικά τη νοοτροπία, να εξαρθρώσει το απόστημα.

Η Ελλάδα είναι θεμελιωμένη μεταπολιτευτικά πάνω στο συμφέρον των ισχυρών, όλη η δήθεν ανάπτυξη της δεκαετίας του ογδόντα, η γκλαμουριά της δεκαετίας του ενενήντα και το πάρτι του 2004 δεν αποτέλεσαν παρά το κουκούλι του πλιάτσικου και του παρασιτισμού. Ανύπαρκτοι πλούτισαν, κρατικά ταμεία στέρεψαν, σκάνδαλα από δω, απάτες από κει, υπουργοί στη φυλακή, ανέγγιχτοι επιχειρηματίες να αλωνίζουν, μίζες, διαπλοκή. Ελλάδα ίσον το μεγάλο φαγοπότι. Μήπως οι δομές της χρεοκοπίας άλλαξαν; Εξακολουθούμε να παράγουμε σε μηδενικές αξίες. Εξακολουθούμε να ακροβατούμε στον γκρεμό. Αλλά, παρόλα αυτά, παραπονιόμαστε. Μας φταίνε αυτοί που μας δανείζουν επειδή δεν μας τα δίνουν εύκολα, μας εκβιάζουν. Ενώ θα έπρεπε να μας τα δίνουν χαρούμενοι, "ελάτε, πάρτε τα, χάρισμά σας". Τίποτε δεν άλλαξε αυτά τα πέντε χρόνια. Μόνο εσύ έγινες πιο φτωχός, ακόμα πιο φτωχός. Εσύ, ο άνεργος, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος. Εσύ που νόμιζες ότι οι θυσίες που σου ζήτησαν να κάνεις θα είχαν κάποιο αντίκρισμα, κάποια ηθική συναίσθηση, έναν ορίζοντα, βρε παιδί μου. Εσύ που τους βλέπεις να τσακώνονται για λογαριασμό σου, να ψάχνουν μια ζωή την συναίνεση. Μόνο εσύ άλλαξες. Α, και η ατμόσφαιρα στους δρόμους.

Τα νταούλια, οι τσολιάδες, τα τσάμικα και οι βρακοφόροι του συγκλονιστικού έθνους μας, που παραείναι μάγκικο για να πέσει σιωπηλό. Μα φτάνουμε στο τέλος του μονόδρομου, που είναι τα άδεια ταμεία - το σενάριο του τρόμου. Εκεί τελειώνουν όλες οι μαγκιές, αρχίζει κάτι άλλο, η δραχμή ίσως. Μα το ξέρεις πώς πάλι δεν θα αλλάξει τίποτα, ό,τι και να 'ρθει. Οι επιτήδειοι θα μείνουν επιτήδειοι, οι φοροφυγάδες θα βρουν καινούργιους τρόπους για να φοροδιαφεύγουν, ανάλγητες επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να δανειοδοτούνται. Πάντα κάποιο λόμπι περιμένει να στραγγίξει τα απομεινάρια της μέρας. Δεν ξέρω πώς θα είναι η Ελλάδα σε είκοσι χρόνια από σήμερα. Εκείνο που υποψιάζομαι όμως είναι ότι και τότε το σκηνικό θα είναι κομμένο και ραμμένο στα ίδια μέτρα. Να επινοείς τον πλούτο για να αποκρύπτεις την αλήθεια, όπως γινόταν χρόνια. Και στο μεταξύ να γεννάς φτώχεια. Όπως γινόταν χρόνια.

Κατηγορία: Ελλάδα