στην Εθνική Λυρική Σκηνή

17:59 30/5/2018 - Πηγή: Monopoli

Η καταξιωμένη ερμηνεύτρια Αλίκη Καγιαλόγλου παρουσιάζει την παράσταση «Η θαλασσινή ωδή του Φερνάντο Πεσσόα και τα φάντος της εφηβείας μου» την Κυριακή 3 Ιουνίου 2018, στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στο πλαίσιο του κύκλου «Κυριακάτικα Πρωινά» της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ.

Η μεγαλειώδης ποιητική σύνθεση του Πορτογάλου

ποιητή Φερνάντο Πεσσόα (υπογεγραμμένη από το alter ego του, Άλβαρο ντε Κάμπος) συναντά τα μελαγχολικά φάντος της Λισαβόνας, τραγούδια έντονα νοσταλγικά. Μια παράσταση που μοιάζει με ένα απέραντο τραγούδι που αφυπνίζει σκέψεις, αισθήσεις αλλά και την ξεχασμένη τρυφεράδα που νιώθει κανείς ακούγοντας παραμύθια και τραγούδια της παιδικής ηλικίας. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Δήμος Αβδελιώδης, ο οποίος οδηγεί τον λόγο σε πρώτο πλάνο.

Η Αλίκη Καγιαλόγλου σημειώνει για την παράσταση:

Άγια εφηβεία, όπως θα έλεγε και η φίλη μου Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ…Όλοι ακούν Beatles. Εγώ ανακαλύπτω μια γυναικεία φωνή που τραγουδάει κάτι υπέροχα τραγούδια. Τη φωνάζουν Amalia. Δεν καταλαβαίνω τι λέει, όμως με συγκινεί βαθύτατα η εξαίσια φωνή της. Προσπαθώ να τραγουδήσω μαζί της, αλλά δε μου φτάνει. Θέλω να μοιραστώ αυτή την ανακάλυψη και έτσι αρχίζω όλο και πιο πολύ να δυναμώνω την ένταση του πικ-απ και της φωνής μου. Κάθε μέρα, η πολυκατοικία της οδού Δημητρακοπούλου στενάζει. Θέλω, βλέπεις, να με ακούσει και το αγόρι που μένει στο δεύτερο, δε θυμάμαι πια το όνομά του. Πολλά, πάρα πολλά χρόνια μετά, μου στέλνει ο Γιάννης Δουβίτσας την «Ποίηση», το περιοδικό που εκδίδει η Νεφέλη του. Πρώτο-πρώτο το ποίημα «Θαλασσινή ωδή» του Φερνάντο Πεσσόα. Το διαβάζω όλο με μιας. Και λέω είναι δικό μου, δεν το συζητώ. Θάλασσα, βαπόρια, θέλω να φύγω, πειρατές πάρτε με μαζί σας, ταξίδια! Ναι, είναι δικό μου. Ένα τιμόνι μέσα μου αρχίζει να γυρνάει αργά…Θέλω να το διαβάσω δυνατά. Αλλά δε μου φτάνει. Θέλω και να το μοιραστώ. Πρέπει να κάνω κάτι γι’ αυτό…Αρχίζω να πηγαίνω ξανά στην Λισαβόνα της αγαπημένης Amalia, να περπατώ στους δρόμους της Mouraria, να βλέπω την Argentina Santos να πλένει πιάτα και μετά να βγάζει την ποδιά και να τραγουδά φάντος. Και αρχίζω το ταξίδι απ’ την αρχή…