Ο φιλέλληνας Όσκαρ Ουάιλντ ντυμένος τσολιάς

13:50 6/12/2011 - Πηγή: MediaGate

Μπορεί τον τελευταίο καιρό τα αρνητικά σχόλια για τη χώρα μας από τους ξένους να πληθαίνουν αλλά στην ιστορία έχουν υπάρξει πραγματικοί φιλέλληνες που μας στήριξαν.

Ένας εξ αυτών ήταν ο Όσκαρ Ουάιλντ ο οποίος είχε δηλώσει μαγεμένος με τον ελληνικό πολιτισμό και τη χώρα μας. Επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα το 1877. Είχε περάσει ένας χρόνος από τον θάνατο του πατέρα του και ήρθε με τον φιλέλληνα και ελληνολάτρη Τζων Πέντλαντ Μάχαφυ, σημαίνοντα ιστορικό και φιλόλογο, και υπεύθυνο καθηγητή του

στο Τρίνιτυ Κόλλετζ του Δουβλίνου. Το ταξίδι όμως αυτό δεν ήταν η πρώτη γνωριμία του Όσκαρ Φίνγκαλ Ο' Φλάερτυ Ουίλλς Ουάιλντ, όπως είναι ολόκληρο το όνομά του, με τον ελληνικό πολιτισμό. Η μητέρα του, Τζέην Φρανσέσκα Ουάιλντ, είχε μελετήσει τα ελληνικά από πολύ νεαρή ηλικία, πράγμα ασυνήθιστο για τα κορίτσια της εποχής της. Ένας βιογράφος της γράφει πως μετά τον θάνατο του συζύγου της συνήθιζε να κάθεται στο σαλόνι του σπιτιού της πλατείας Μέριον, και να διαβάζει στα ελληνικά, με δυνατή φωνή, τον Προμηθέα Αισχύλο, αδιαφορώντας αν την άκουγαν. Ο Ουάιλντ, τρία χρόνια πριν το ταξίδι του στην Ελλάδα, είχε διακριθεί με ένα βραβείο στα αρχαία ελληνικά κατά την αποφοίτησή του από το Τρίνιτυ Κόλλετζ.

Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία στην οποία φοράει ελληνική ενδυμασία. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις 7 Απριλίου του 1877 στην Ανδρίτσαινα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του εκεί.

Ο ίδιος είχε δηλώσει «Ήμουν σχεδόν δεκάξι χρόνων όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι το θαύμα και το κάλλος της αρχαίας ελληνικής ζωής. Ξαφνικά, μου φάνηκε πως έβλεπα λευκές φιγούρες να ρίχνουν πορφυρές σκιές πάνω στις ηλιόλουστες παλαίστρες' ομάδες γυμνών νέων και νεαρών παρθένων να κινούνται μέσα σ' ένα βαθύ γαλάζιο φόντο σαν να ήταν πάνω στη ζωφόρο του Παρθενώνα... Από αγάπη σε όλα αυτά, άρχισα να μελετώ ελληνικά με ενθουσιασμό και όσο πιο πολύ τα μελετούσα, τόσο περισσότερο μαγευόμουν... Από μικρός συνήθιζα να ταυτίζομαι με κάθε ξεχωριστό χαρακτήρα που διάβαζα στα βιβλία, αλλά, εκεί ανάμεσα στα δεκαπέντε με δεκάξι, παρατήρησα, με κάποια απορία, ότι μου ήταν πιο εύκολο να με φαντάζομαι ως Αλκιβιάδη ή Σοφοκλή, παρά ως Αλέξανδρο ή Καίσαρα. »