Έχει αλλάξει καθόλου το τοπίο της ενδοοικογενειακής βίας;

17:30 31/3/2014 - Πηγή: Jenny.gr

Παραμένει μια βωβή ταινία τρόμου.

Η Ελλάδα εξακολουθεί να υστερεί σε αντανακλαστικά όσον αφορά την ενδοοικογενειακή βία. Σύμφωνα με τα στοιχεία της τελευταίας μεγάλης ευρωπαϊκής έρευνας, ένα 21% των Ελληνίδων που πέφτουν θύματα από τον σύζυγο ή σύντροφό τους εξακολουθούν να μη ζητούν βοήθεια διότι πιστεύουν πως κανένας φορέας δεν θα κάνει ή δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Άλλες, πάλι, εξακολουθούν να διαιωνίζονται από τα μίντια οι ίδιοι μύθοι. Πρωτίστως ότι συζυγική κακοποίηση εμπεριέχει είτε γκλάμουρ είτε μιζέρια.

Αμφότερα, δηλαδή, μακριά από μας. Αφορά είτε τη σεφ-τηλεπερσόνα Ναϊτζελα Λόσον (τα βρετικά ταμπλόιντ φιλοξενούσαν για εβδομάδες εκείνες τις φωοτοργαφίες στο ρεστοράν του Μέιφερ, με τα χέρια του δισεκατομμυριούχου συζύγου της Τσάρλς Σάατσι γύρω από τον λαιμό της). Είτε μία από αυτές τις «δύστυχες γυναίκες που τις «τρώνε» μπροστά στα αθώα μάτια των ανήλικων τέκνων τους από τον μπεκρούλιακα (τώρα πλέον και άνεργο) σύζυγο, αυτό το αρχετυπικό «ανθρώπινο κτήνος».

Υπάρχουν , βέβαια, και νέα στοιχεία (άλλα ενθαρρυντικά και άλλα ακόμη πιο αποκαρδιωτικά) στο παγκόσμιο τοπίο της ενδοοικογενειακής βίας. Όπως το ότι εν έτει 1987 μόνον οι μισοί Αμερικανοί θεωρούσαν ότι είναι πάντα κατακριτέο να χτυπάς τη γυναίκα σου (άλλως ειπείν, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να θεωρούνταν ενδεδειγμένο να πάρεις τη «λουρίδα»), ενώ μια δεκαετία αργότερα ένα συντριπτικό 83% δήλωνε πεπεισμένο ότι είναι απαραιτήτως καλός αγωγός της ενδοοικογενειακής βίας (σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και του Πανεπιστημίου του Μονάχου, η αύξηση της ανεργίας στους άνδρες σχετίζεται με μείωση των οικόσιτων κρουσμάτων βίας). Το ότι σήμερα στην Κίνα ή στο Πακιστάν οι γυναίκες μπορούν πλέον να διαδηλώνουν ενάντια σε καταδυναστευτικούς γάμους.

Ότι όσον αφορά την Ευρώπη, στις σκανδιναβικές χώρες οι γυναίκες εμφανίζονται πολύ πιο έτοιμες να μιλήσουν ανοιχτά για τέτοια περιστατικά, εν αντιθέσει με τα θύματα στον σταθερά πιο ενοχικό και «μάτσο» Νότο. Ή ότι οι ομάδες στήριξης και «αναμόρφωσης» των ίδιων των «θυτών», στη λογική των Α.Α (όπως π.χ. η «Μen Stopping Violence» στις Η.Π.Α) είναι μέτρο πολύ πιο αποτελεσματικό από τη φυλακή. Αλλά και η πλέον πρόσφατη (και κάπως εξωτική) είδηση ότι σ΄όλο και περισσότερες Πολιτείες της Αμερικής περνούν νόμους που επιτρέπουν στα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας να αναλαμβάνουν την κηδεμονία του κατοικιδίου τους (καθότι συχνά το pet παίρνει τη θέση του παιδιού σε απειλές του τύπου «αν σηκωθείς να φύγεις, θα το σπάσω στο ξύλο και το βρωμόσκυλο»).

Όμως, τελικά, όσο και να αλλάζει, το τοπίο της οικόσιτης βίας μένει πάντα ίδιο. Τουλάχιστον, όσο αρνούμαστε πεισματικά να ακούσουμε τα ουρλιαχτά από τον επάνω όροφο.

Πηγή: ΒΗmagazino