Οι συμμαχίες της οικογένειας

13:04 26/3/2014 - Πηγή: Jenny.gr

Πόσο σωστό είναι για ένα παιδί να πρέπει να διαλέξει ποιον από τους δύο γονείς θα αγαπάει περισσότερο; Μήπως εκτός από σωστό ή λάθος τίθεται και το δίκαιο ή άδικο, ηθικό ή ανήθικο και πολλά ακόμα διλήμματα που καλό θα είναι να τα θέσουν οι γονείς στον εαυτό τους;

Έχετε αναλογιστεί ποτέ πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί να ζει στο ενδιάμεσο μέσα στο ίδιο του το σπίτι; Σαν πρέπει να κινείται μόνο σε ουδέτερες ζώνες. Η επιλογή του ενός ή του άλλου στρατοπέδου ενεργοποιεί νάρκες.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πρόκειται

για τα τρίγωνα και τις συμμαχίες που δημιουργούνται μέσα στις οικογένειες. Την μαμά ή τον μπαμπά αγαπάς πιο πολύ; Τι είδους ερώτηση είναι αυτή;

Μια φυσιολογική κατάσταση εμπεριέχει, ένα παιδί να δικαιούται να αγαπά τους γονείς του εξίσου και σίγουρα κατά πως εκείνο επιθυμεί να διαθέσει την αγάπη του. Μη βιαστείτε να πείτε πως αυτό συμβαίνει ή είναι δεδομένο. Γιατί εμείς θα σας ρωτήσουμε, μήπως όμως δεν είναι και τόσο δεδομένο; Είναι τόσο σαφές άραγε, ότι τα αρνητικά συναισθήματα ενός παιδιού για τον έναν από τους δύο γονείς, δεν έχουν προκύψει από την απαίτηση (ασυνείδητη), ή και λιγότερο ασυνείδητη του άλλου γονιού προς το παιδί;

Ή αν θέλετε, ο ένας γονιός ζητά μια διαρκή απόδειξη αφοσίωσης από το παιδί προς τον ίδιο. Νιώθοντας υποχρεωμένο να αγαπά τον έναν και να αισθάνεται αρνητικά για τον άλλον. Να θέλει να αγαπά και τους δυο, αλλά για κάποιο λόγο που δεν αντιλαμβάνεται, να αισθάνεται ένοχο κάθε φορά που νιώθει να απορρίπτει τον αρνητισμό του. Και ζει πια σε έναν χώρο ενδιάμεσο. Ενδιάμεσο, γιατί εκεί που βρίσκεται ούτε αγαπά, ούτε απορρίπτει, στις ουδέτερες ζώνες που αναφέραμε πιο πάνω. Γιατί φυσικά τον ένα γονιό τον αγαπά επειδή έτσι έχει μάθει να κάνει. Να δηλώνει ασυνείδητα υποταγή και αφοσίωση.

Και αυτή η διαδικασία, δημιουργεί πολύ θυμό προς το γονιό αυτό. Θυμό που φυσικά το παιδί, οφείλει να καταπνίξει. Και από την άλλη απορρίπτει επίσης αμφιθυμικά τον άλλο γονιό. Θέλει να τον αγαπήσει, αλλά κάτι τέτοιο δεν του επιτρέπεται. Μετά από τα παραπάνω ίσως να φαντάζει λιγότερο ακαταννόητη η έννοια του ενδιάμεσου χώρου στον οποίο ζει ένα παιδί. Και αν έχουν προκύψει και παραδείγματα στο μυαλό σας ή σας έκανε να σκεφτείτε πιο βαθιά πράγματα, τότε το κείμενο επιτέλεσε το σκοπό του.

Όπως και να έχει όμως, μην νομίσετε ότι αυτός ο ενδιάμεσος χώρος δε συνεχίζει να συντροφεύει το παιδί που πια έχει μεγαλώσει. Συνεχίζει να αποτελεί το ασυνείδητο πεδίο δράσης του ενήλικου πια παιδιού, σε άλλα επίπεδα πλέον. Στη δική του προσωπική ζωή, στη δική του οικογένεια. Έχει μάθει να ζει σε πεδίο μάχης. Έχει δημιουργήσει άλλου είδους άμυνες.