Πώς θα ήταν αν χάνατε τις αισθήσεις σας;

17:53 3/2/2014 - Πηγή: Jenny.gr

Είναι τελικά πολύ εύκολο να γκρινιάζουμε για τις δυσκολίες της ζωής. Θεωρούμε βέβαια δεδομένα μερικά πράγματα κι όταν κάποιος που έχει λιγότερα από εμάς προχωρήσει στη ζωή του και σημειώσει επιτυχίες, τότε θυμόμαστε να αναρωτηθούμε «Μα,πώς;» και να αναθεωρήσουμε.

Υπάρχει μια αληθινή ιστορία για μια κοπέλα που μια αρρώστια της στέρησε τις αισθήσεις της. Κι όμως, το γεγονός αυτό δεν την εμπόδισε απ΄τα όνειρά της.

Η Χέλεν Κέλλερ γεννήθηκε υγιής στον πυρήνα μιας οικογένειας απλής και ευτυχισμένης, αλλά η αρρώστια της τα άρπαξε όλα, την όραση, την ακοή, τη χαρά.

Ήταν ένα έξυπνο

και δραστήριο κορίτσι, που είχε αγωνιστεί στην πιο τρυφερή παιδική της ηλικία για να επικοινωνήσει με τον κόσμο και που οι προσπάθειες της είχαν αποτύχει και όλα αυτά τα συναισθήματα είχαν εκτραπεί και την είχαν μετατρέψει σε ένα ηφαίστειο θυμού και βιας.

Ωστόσο η ιστορία αυτή δεν έχει μόνο μία πρωταγωνίστρια αλλά δύο. Όταν η Χέλεν ήταν έξι χρονών, η οικογένειά της δεν μπορούσε να ανεχτεί άλλο αυτή τη συμπεριφορά και δεν ήξερε πως να τη βοηθήσει, γι΄αυτό ζήτησε τις υπηρεσίες μια παιδαγωγού. Έτσι, έγινε και η Ανν Σάλλιβαν δασκάλα και καλύτερη φίλη της Χέλεν, εμφανίστηκε στη ζωή της μικρής, κάνοντάς της ενέσεις αισιοδοξίας και ενθουσιασμού για τη ζώη.

Η Σάλλιβαν ήταν ήδη ένα παράδειγμα σθεναρότητας και τόλμης. Είχε σπουδάσει και ξεπεράσει την τυφλότητά της έπειτα από διάφορες επεμβάσεις και τώρα είχε αφιερωθεί στο να βοηθάει παιδιά τα οποία περνούσαν τα ίδια που είχε περάσει κι εκείνη. Αλλά στην περίπτωση της Χέλεν χρειάστηκε να βάλει όλη τη γενναιότητα και την υπομονή της, αφού συνάντησε ένα κοριτσάκι που δεν καταλάβαινε τις έννοιες, μια πιτσιρίκα που, χωρίς όραση και ακοή, έπρεπε να μάθει από το μηδέν όλα τα αναγκαία για τη ζωή.

Χάρη στην αυτοβιογραφία που πολύ αργότερα θα έγραφε η Χέλεν, μαθαίνουμε τη σημασία που είχε ο ερχομός της Ανν στη ζωή της και πώς η προσήλωσή της έκανε να ξανανθίσουν μέσα της ο ενθουσιασμός, η χαρά και η αισιοδοξία.

Η Ανν άρχισε να της μαθαίνει ότι κάθε πράγμα είχε ένα όνομα και κάθε όνομα διέθετε ένα νόημα που είχε εφαρμογή στον κόσμο. Όταν η Χέλεν το κατάλαβε, δεν έπαψε να ρωτάει και να θέλει να μαθαίνει, να βελτιώνεται και να ξεπερνά τον εαυτό της.

Οι αναπηρίες της δεν ήταν ικανές να την αποθαρρύνουν και, χάρη στη φιλία της Ανν και στο πείσμα της, γκρέμισε τα τείχη που της είχε βάλει η αρρώστια.

Η Χέλεν έμαθε τη γλώσσα των σημαδιών, έμαθε να διαβάζει και να γράφει στο σύστημα Μπράιγ, καθώς και να μιλάει διάφορες γλώσσες. Η αποφασιστικότητά της ήταν τέτοια, που το 1904 πήρε τιμητικό πτυχίο από το Radcliffe College και έγινε διάσημη σ΄όλο τον κόσμο. Παράδειγμα όχι μόνο για εκείνους που πάσχουν από κάποια αισθητηριακή αναπηρία, αλλά και για οποιονδήποτε συναντάει δυσκολίες στον δρόμο του.

Δεν το έκανε μόνη, αφού στηριζόταν στην Ανν ως τον θάνατο της δεύτερης. Ωστόσο, το σθένος και η γενναιότητα δεν προϋποθέτουν ότι θα αντιμετωπίζουμε τον κόσμο μόνοι, αλλά θα είμαστε ικανοί να δεχόμαστε τη βοήθεια που μας προσφέρεται και να ξέρουμε να εκμεταλλευόμαστε όλες τις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται. Η Χέλεν Κέλλερ κατέδειξε ότι το να αγωνίζεται κανείς έστω και στα τυφλά αξίζει τον κόπο.

Με άλλα λόγια αυτό που μας έμεινε είναι πώς μέσα μας υπάρχουν τα εργαλεία εκείνα για να υπερβούμε τα όριά μας. Αρκεί να ψάξουμε.

Πηγή:»Το σκάφανδρο του αισιόδοξου.»